Γιούργκεν Κλοπ: Η τελευταία φορά στο "Άνφιλντ" και η λύτρωση της 20ής Μαΐου
Ένα επιθυμητό, πια, αντίο στη Λίβερπουλ
Ο Γιούργκεν Κλοπ κάθεται για τελευταία φορά στον πάγκο της Λίβερπουλ απέναντι στους Γουλβς (19/5-18:00), ωστόσο η στενοχώρια για τη φυγή του έχει ανεπαίσθητα αντικατασταθεί με την ανακούφιση
Θα πρέπει, σε κάθε δημοσιευμένο μήνυμα οργής στα social media, να ελλόχευε ένα είδος ματαιοπονίας, για το γεγονός πως ό,τι κι αν έλεγαν δεν είχε οποιαδήποτε σημασία μελλοντικά. Μοιράζονταν την πίκρα τους και στηλίτευαν τον Κλοπ για το ότι ανακοίνωσε την αποχώρησή του σε εκείνο το σημείο της σεζόν. Είτε επρόκειτο για Άγγλους είτε για Έλληνες φίλους της Λίβερπουλ, το μοτίβο μετά τις ήττες ήταν ίδιο: ο Κλοπ έκανε λάθος που ανακοίνωσε την αποχώρησή του στις 26 Ιανουαρίου.
Πρώτον, έκανε τελεσίδικη μια ολόκληρη κατάσταση διεκδίκησης τίτλων. Δεύτερον, γέμισε με ανασφάλεια τους καλύτερους παίκτες της ομάδας, για το μέλλον τους. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ ήταν να φύγει πέρυσι. Το συμβόλαιο του Βίρτζιλ φαν Ντάικ τελειώνει του χρόνου. Και πόσα daddy issues θα έχει ο Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ, ο οποίος ανδρώθηκε με τον Κλοπ, βρήκε μια πατρική φιγούρα σε αυτόν για το διακοσμητικό ρόλο του στην εθνική Αγγλίας και με εκείνον στον πάγκο έρεπε προς το να γίνει σημαία της ομάδας, η πρώτη μετά τον Στίβεν Τζέραρντ;
Γιούργκεν Κλοπ: Ένα αιωνόβιο δέντρο
Ο Κλοπ φεύγει οριστικά και αμετάκλητα. Είναι η ώρα. Οι τελευταίες 114 ημέρες πέρασαν πιο αργά από τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Ο Γερμανός βρίσκεται εκεί πάνω, στο όρος Ράσμορ των προπονητών της Λίβερπουλ. Είναι σίγουρα ο Μπιλ Σάνκλι, ο Μπομπ Πέισλι και μάλλον ο Κένι Νταλγκλις, παρ’ ότι δεν πήρε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως έκαναν ο Τζο Φέιγκαν και ο Ράφα Μπενίτεθ. Ωστόσο, ο Γερμανός τεχνικός, ένας αφηγητής του zeitgeist και της κουλτούρας της πόλης, συνέχισε να παραμένει αυτόνομος σε κάθε συγκυρία. Η αγάπη του για τον κόσμο ήταν βέβαια πάντα εκεί, όμως παρά το συναίσθημα που έβγαινε σε κάθε περιγραφή, το ύφος και η χροιά παρέμεναν στιβαρά. Ήταν πολύ δύσκολο να εξαχθεί κάποια αδυναμία, να βρεθεί ένα σημείο μαλακών μορίων, ευάλωτο, που θα όριζε ότι αυτός ο αποχωρισμός επηρεάζει την ύπαρξή του σε σημείο να είναι ηλίου φαεινότερος.
Ακόμα και όταν έλεγε “λατρεύω τον κόσμο, την πόλη, τους παίκτες μου”, ακόμα και τώρα, που υπόσχεται ότι “θα μείνουμε σε επαφή”, που έφτασε στο σημείο να κάνει λογαριασμό instagram προκειμένου όντως να επικοινωνεί είτε με τους παίκτες του είτε με τους φίλους της Λίβερπουλ, ο Κλαπ παραμένει ενιαίος και αδιαίρετος και αποχωρεί ως μία πλήρης οντότητα και όχι ως κάποιος που έχει ένα ψυχικό κενό και αυτό φαίνεται.
Εξάλλου, στο πρόσωπό του δείχνει η κούραση. Δεν έχει εκείνη την πονηριά που, παρ’ ότι ήταν 48 χρόνων, προσιδίαζε σε έφηβο. Το πρόσωπό του έχει μεγαλώσει σαν αιωνόβιο δέντρο και όλες οι ρωγμές προδίδουν σοφία και όχι απογοήτευση. Είναι μια φιλοσοφία ζωής, η οποία απλώς ταίριαξε με εκείνη της Λίβερπουλ και έδωσε ώθηση στο κλαμπ.
Η αθέλητη θυσία του Γιούργκεν Κλοπ
Ο Κλοπ πήρε οκτώ τίτλους κατά τη θητεία του στη Λίβερπουλ, ένα από το καθένα. Champions League, Premier League, FA Cup, ευρωπαϊκό Super Cup, Charity Shield, Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων. Μόνο στο League Cup διαχωρίστηκε, κατακτώντας δύο. Όλοι οι τίτλοι ήρθαν από το 2019 και έπειτα. Είχε ήδη διαβεί τα πρώτα 3,5 χρόνια του στον πάγκο της ομάδας -και, για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαιρι- αυτή η χρονική λειψυδρία διαμόρφωσε τη σχέση του με την πόλη και τον κόσμο, που έχει εγγενείς διαφορές με το αξίωμά του ως ο gaffer του κλαμπ.
Γι’ αυτό, κιόλας, δεν κράτησε κάτι για τον εαυτό του. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του, για το καλό και το κακό. Αναγνωριζόταν ως ένα περίπλοκο πρόσωπο, τα χρόνια του στην Ντόρτμουντ τον έκαναν περιζήτητο, όμως ενώ στον ποταμό Ρουρ είχε μία ομάδα ανθρώπων γύρω του η οποία ενδεχομένως να τον οδήγησε στην έξοδο, στο Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια η ήδη οπισθοχωρημένη διοίκηση τον “φόρτωσε” με πράγματα που δεν συνάδουν με την ιδιότητά του. Ο Κλοπ έγινε ο πυρήνας του κλαμπ και στα ενδότερα, εκεί που δεν υπάρχουν κάμερες, που δεν βρίσκεται κόσμος και αυτά που λέει δεν καταγράφονται.
Η Λίβερπουλ τον ευγνωμονεί, προφανώς, ωστόσο εκείνη η συνέντευξη Τύπου τον Ιανουάριο διαμόρφωσε τα πράγματα κατά τρόπο, που ουσιαστικά αυτό το τελευταίο παιχνίδι να φέρνει ανακούφιση σε όλους.
Σαν το ένα από τα δύο μέλη ενός ζευγαριού, που ο χωρισμός το σοκάρει διότι δεν θυμάται τη ζωή του πριν από αυτό και έτσι η μνήμη ανακατεύεται με τη φαντασία, για να σχηματίσει βιωτικούς όρους που παραπέμπουν στη μιζέρια, οι φίλοι της Λίβερπουλ είχαν την ευκαιρία να χωνέψουν αυτήν τη διαίρεση: ήλπισαν να μη γίνει, επειδή το διάστημα ως τα τέλη Μαΐου ήταν μεγάλο, πόνεσαν μόνο με το ενδεχόμενο πραγμάτωσής της, θύμωσαν, την αποδέχθηκαν και τώρα ίσως την θέλουν. Ο Κλοπ ήταν ο μεγαλύτερος προπονητής που έχουν δει στο κλαμπ. Αλλά οι σχεδόν πέντε μήνες που πέρασαν μέχρι να φύγει εξομάλυναν σε τέτοιο βαθμό την κατάσταση, που η επόμενη μέρα θα είναι λυτρωτική. Όχι μόνο για τον ίδιο τον Γερμανό, αλλά για το σκελετό του κλαμπ, που είναι ο κόσμος του.
Και με αυτόν τον τρόπο, ο πια 56χρονος Γερμανός προέβη σε μια αθέλητη, πλην συγκλονιστική, θυσία. Θυσίασε με την τιμιότητά του τις υστερικές αντιδράσεις που θα έφερνε μια ξαφνική ανακοίνωση και οι οποίες θα τον εξύψωναν, για να δώσει στο κλαμπ μια ευκαιρία να το χωνέψει -και εν τέλει να επιθυμεί να περάσει στην επόμενη ημέρα του, ακόμα κι αν αυτή αναμένεται να φέρνει εξάρσεις θυμού, σκιές από το απογοητευτικό παρελθόν και επιστροφή σε μια κατάσταση που η διεκδίκηση τίτλων σύντομα θα νοσταλγείται.
