«Αυτή τη νίκη την αφιερώνω στον πατέρα μου Μιλτιάδη Μαρινάκη», είχε πει δέκα χρόνια πριν τέτοιες μέρες ο ηγέτης του Ολυμπιακού, όταν οι Πειραιώτες τον ακολούθησαν στο όραμά του για την αλλαγή της πόλης που λατρεύει και δραστηριοποιείται ο ίδιος, συνεχίζοντας την παρακαταθήκη του ανθρώπου, ο οποίος ταυτίστηκε και αγαπήθηκε όσο λίγοι στο μεγάλο λιμάνι.

10 χρόνια και τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Βαγγέλης Μαρινάκης μνημόνευσε εκ νέου τον πατέρα του, μαζί με τον Σάββα Θεοδωρίδη και τα παιδιά της Θύρας 7, στους οποίους και αφιέρωσε το τρόπαιο και τον ιστορικό ερυθρόλευκο θρίαμβο της περασμένης Τετάρτης. Στους μεγάλους απόντες δηλαδή.

Αυτές οι δύο μεγάλες στιγμές, αφιερώθηκαν από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στον αείμνηστο πατέρα του Μιλτιάδη, γιατί ήταν εκείνος που του ενέπνευσε την αφοσίωση στις δύο μεγάλες του αγάπες. Τον Πειραιά και την ομάδα σύμβολο της πόλης και ολόκληρης της Ελλάδας. Το πάθος για ανιδιοτελή προσφορά και δημιουργία οραμάτων που συνεπαίρνουν με τον καιρό ανθρώπους με τις ίδιες αξίες και τελικά αργά ή γρήγορα υλοποιούνται. Έτσι ακριβώς πορεύτηκε ο ηγέτης του Ολυμπιακού μέχρι την πραγμάτωση του... τρελού ονείρου της κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Επέμεινε όταν τον πολεμούσαν, άντεξε, πίστεψε όταν οι άλλοι δεν πίστευαν και μέσα σε λίγους μόλις μήνες με τις κατάλληλες επιλογές έφτασε τον Θρύλο στο ζενίθ.

Όπως τότε, το 2010 που παρέλαβε την ομάδα στη χειρότερη φάση της ιστορίας της, από όλες τις απόψεις και το επόμενο καλοκαίρι την επανέφερε στην κορυφή. Όπως το ίδιο συνέβη και στην Αγγλία με την ιστορική Νότιγχαμ, ένα από τα ισχυρότερα brands του βρετανικού ποδοσφαίρου, που επί εποχής Μαρινάκη επέστρεψε εκεί που ανήκει. Στο κάδρο της πιο σημαντικής ποδοσφαιρικής λίγκας του πλανήτη.

Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε άλλο παρά στρωμένα με ροδοπέταλα ήταν. Κυνήγι από κέντρα και παράκεντρα παντός είδους που όμοιό του δεν υπήρχε ιστορικά στη δημόσια σφαίρα της χώρας, προσωπικές επιθέσεις δίχως έλεος, που όμως αντί να έχουν το αποτέλεσμα που ήθελαν οι εμπνευστές και οι εκτελεστές τους, οδηγούσαν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Σε όλα αυτά ο Μαρινάκης απαντούσε με μεγαλύτερο πείσμα, με τολμηρούς στόχους και τελικά με την πανηγυρική επίτευξή τους.

Στην διάρκεια αυτής της πορείας έπαιρνε δύναμη από εκείνους που τον αγαπούσαν πραγματικά και δεν ήταν λίγοι, ούτε όλοι τόσο κοντά του. Μαζί με την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες του «αγωνίζονταν» κι όλοι αυτοί που είχαν την ευκαιρία να τον δουν έστω και για μια φορά από κοντά και να του σφίξουν το χέρι. Οι παλιοί και οι νέοι γνώριμοι στο λιμάνι, μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο στην Καλλίπολη, τα Καμίνια, την Κοκκινιά, το Φάληρο, το Μικρολίμανο και την Καστέλλα που είχαν να του διηγηθούν μια ιστορία από τα παλιά ή να του εκφράσουν την αγάπη και την στήριξή τους.

Όλοι αυτοί βρέθηκαν στα ουράνια μαζί με τους παίκτες και τα στελέχη του Ολυμπιακού στην μεγαλύτερη κοσμοπλημμύρα που είδαν ποτέ οι δρόμοι του Πειραιά. Κανείς πολιτικός, κανείς καλλιτέχνης όσο σπουδαίος κι αν είναι δεν θα μπορούσε να βγάλει όλον αυτόν τον κόσμο από το σπίτι του και να δημιουργήσει έναν τέτοιο καμβά.

Από την Τετάρτη και μετά, ο Ολυμπιακός ακολούθησε την πορεία των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του ηγέτη του. Πάτησε σε διεθνή κορυφή. Χωρίς ευχολόγια και μεγάλα λόγια. Με όνειρα ναι σίγουρα. Άλλωστε αυτή είναι η κινητήριος δύναμη. Όμως η στροφή από το όνειρο στην πραγματικότητα, θέλει στοχοπροσήλωση, μεθοδικότητα και επαγγελματισμό. Από την ώρα που τα στοιχεία αυτά συνδυάζονται αρμονικά μεταξύ τους, γράφονται οι πιο ωραίες ιστορίες..