Ο θρυλικός Ράτκο Ρούντιτς στο parapolitika.gr: "Οπωσδήποτε θα είχα Έλληνες στην ομάδα που θα διάλεγα"

Ο Ράτκο Ρούντιτς είναι πια απόμαχος προπονητής του πόλο και θα δει, πια, μακριά από τους πάγκους -αν και δεν αποκλείεται εκ του σύνεγγυς- το τουρνουά στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024. Ο σπουδαίος Κροάτης, όμως, είναι ο προπονητής που μαζί με τον Ούγγρο Ντένες Κέμενι έχει κατακτήσει τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, αλλά ο μόνος που έχει φτάσει τα τέσσερα με τρεις διαφορετικές εθνικές ομάδες. Με όνομα βαρύ σαν Ιστορία, αν αναλογιστεί κάποιος ότι πήρε το πρώτο χρυσό του ως τεχνικός πριν 40 χρόνια, όταν ήταν 36 ετών. 

Μάλιστα, όπως δήλωσε στο parapolitika.gr, "έχουμε πει με τους διεθνείς της εθνικής Γιουγκοσλαβίας το 1984 να μαζευτούμε και να πάμε στο Λος Άντζελες, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028". 

Ολυμπιακοί Αγώνες: Το μυθικό γκολ του Φερέτι 

Ακόμα και η Γκζίρα, η συνοικία της Σλιέμα, δεν... στέναζε με το Final 4 του Champions League. Όλη η ιστορία του παιζόταν μέσα σε ένα οικοδομικό τετράγωνο, αυτό που βρισκόταν το εθνικό κολυμβητήριο. Μοιάζει με την ίδια την Ιστορία του πόλο σε επίπεδο αναγνωρισιμότητας διεθνώς, αν εξαιρεθεί η Ουγγαρία. Το παιχνίδι που τελειώνει το πρόγραμμα των ομαδικών σπορ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν μπορεί, ουδόλως, να επιτύχει το globalisation. Πιθανότατα, διότι είναι αδύνατον να χορταστεί από το ανθρώπινο μάτι, με το μισό σώμα κρυμμένο. Οι φανατικοί θαυμαστές του είτε έχουν παίξει είτε είναι πυροβολημένοι. Υπάρχει και η εξαίρεση της Προ Ρέκο, του συλλόγου της Γένοβας, που είναι η μόνη ομάδα σε όλο το χωριό. Μία ομάδα, όμως, δίχως Βόλπι, το χρηματοδότη που ανέκρουσε πρύμναν και η αποχώρησή του μάλλον συνάδει με την έναρξη της παρακμής για τους Γενοβέζους. 





Στο εθνικό κολυμβητήριο, όμως, η παρουσία του Ράτκο Ρούντιτς γινόταν πασιφανής. Ο θρυλικός Κροάτης είναι ο μόνος προπονητής στην Ιστορία του πόλο Ανδρών με τέσσερα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, τα οποία κατέκτησε με τρεις διαφορετικές ομάδες. Το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1988 στη Σεούλ νίκησε με την εθνική Γιουγκοσλαβίας, το 1992 με την εθνική Ιταλίας στη Βαρκελώνη -στο εμβληματικό παιχνίδι απέναντι στην Ισπανία, το οποίο κρίθηκε στην τρίτη παράταση (η καθεμία ήταν διάρκειας έξι λεπτών, οπότε παίχτηκαν επιπλέον 17 λεπτά) με το παροιμιώδες, πια, γκολ του Μασιμιλιάνο Φερέτι- ενώ το 2012, 20 χρόνια μετά, τα κατάφερε με την εθνική Κροατίας στο Λονδίνο. 

Το 2020 σταμάτησε οριστικά την προπονητική και τώρα βοηθάει τη LEN στην ανάπτυξη και την πρόοδο του αθλήματος.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Στο υψηλότερο επίπεδο... μετά το Παρίσι 

Οι επαΐοντες -και εκείνοι που διαθέτουν μια κάποια ενσυναίσθηση- ανησυχούν για την πρόοδο που έχει κάνει το πόλο. Οι διαρκείς αλλαγές, ακόμα και μέσα στον ολυμπιακό κύκλο- δεν φαίνεται ότι το βοηθούν. Ο Ρούντιτς στη δημόσια τοποθέτησή του ήταν ευγενικός και ουσιαστικά τόνισε ότι, λόγω της τριετίας από το Τόκιο μέχρι το Παρίσι, το πόλο συνολικά έχει κερδίσει μια πίστωση χρόνου, όμως ύστερα από αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες έχουν τελειώσει τα ψέματα και το παιχνίδι πρέπει να μπει σε μια διαδικασία στήριξης και προόδου.

Συγκεκριμένα, τόνισε: "Μέχρι τώρα, κάνουμε κάποια βήματα για να προοδεύσουμε. Μετά το διάλειμμα με την Covid είχαμε πολλές διοργανώσεις, οπότε τώρα είμαστε σε ένα επίπεδο που δεν με ικανοποιεί πλήρως. Προσδοκώ σε περισσότερα παιχνίδια με ποιότητα και ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να αποκαταστήσουμε το παιχνίδι. Περιμένουμε, κιόλας, μερικούς νέους παίκτες που θα δώσουν περισσότερη ενέργεια, οπότε σίγουρα μπορώ να δω κάποια πρόοδο σε αυτό το επίπεδο".

"Η Ελλάδα είναι τώρα σε υψηλό επίπεδο. Εϊναι μία ομάδα από το πάνω ράφι, κρατούν αυτό το επίπεδο. Προσδοκώ από το ελληνικό πόλο να προοδεύσει ύστερα από αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Στο ερώτημα αν θα περιελάμβανε Έλληνες πολίστες στην ιδανική ομάδα του, απάντησε: "Φυσικά. Μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύουν. Μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύουν με τους παίκτες και νομίζω ότι έχουν μέλλον στις επόμενες διοργανώσεις". Η ερώτηση αφορούσε, φυσικά, και στην προετοιμασία του, για την οποία... καταζητείτο από τους παίκτες του. Ο Ρούντιτς γέλασε όταν το άκουσε αυτό, ενώ δεν διέψευσε μια ιστορία που μοιάζει με αστικό μύθο. 

Ήταν τότε που η Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου που έγινε στη Μαδρίτη, το 1986. Ενώ οι παίκτες πανηγύριζαν, ο Ρούντιτς μπήκε στα αποδυτήρια και είναι στους οκτώ από τους 13 που είχε πάρει, ότι δεν θα τους καλούσε ξανά, επειδή ήταν... μεγάλοι, δηλαδή πάνω από 27 ετών! Ο γιουγκοσλαβικός Τύπος τον σταύρωσε, αλλά δύο χρόνια μετά έκλινε το γόνυ, όταν η Γιουγκοσλαβία κατέκτησε στη Σεούλ το δεύτερο διαδοχικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. "Πάντα ήμουν σκληρός με τους παίκτες μου και πάντα τους ζητούσα περισσότερα", τόνισε σιβυλλικά.