Ένας ζωντανός θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ να κλαίει σαν μικρό παιδί και να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Ένας… Μίδας που συμπεριλαμβάνεται στους πλουσιότερους αθλητές του πλανήτη, να αδυνατεί να τιθασεύσει τα συναισθήματα και τη συγκίνησή του.





Όσες φορές κι αν δει κανείς τη συγκλονιστική εικόνα του Γιάννη Αντετοκούνμπο λίγα λεπτά μετά τη λήξη του νικηφόρου τελικού του προολυμπιακού τουρνουά με την Κροατία, δεν μπορεί παρά να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνει η λέξη “Ελλάδα” όχι μόνο για τον “Greak Freak”, αλλά για όλα τα μέλη της οικογένειας Αντετοκούνμπο.




Η οικογένεια Αντετοκούνμπο και η αγάπη για μια Ελλάδα που πολλές φορές τους γύρισε την πλάτη

Πόσο ανιδιοτελής είναι η αγάπη που αισθάνονται όλοι τους για μια χώρα που – κακά τα ψέματα – φρόντισε ουκ ολίγες φορές να τους δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο, άλλοτε με το τέρας της γραφειοκρατίας να τους εμποδίζει να εξασφαλίσουν την ελληνική υπηκοότητα και άλλοτε με τον ρατσισμό που παραμονεύει σε κάθε συνοικία, σε κάθε σκοτεινό δρομάκι να μετατρέπει την καθημερινότητά τους σε αληθινό εφιάλτη.

Μακάρι όλοι οι Έλληνες να μπορέσουμε έστω και μια φορά να δούμε την Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός Αντετοκούνμπο. Κι αφήστε στην άκρη τον Γιάννη, που λογικά μονοπωλεί τους προβολείς του ενδιαφέροντος.

Ας εστιάσουμε σε έναν άνθρωπο που ακόμη και σήμερα απαξιώνεται καθημερινά στα ελληνικά social media και διαβάζει εξευτελιστικές αναφορές στο πρόσωπό του. Αναφερόμαστε στον Θανάση. Έχοντας υποστεί έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, ο άσος των Μιλγουόκι Μπακς είχε χίλιες δυο επιλογές για να διαχειριστεί το φετινό του καλοκαίρι. Να απολαύσει ανέμελος τις διακοπές του, να επικεντρωθεί στις θεραπείες του, να κάνει ό,τι ήθελε με μοναδικό γνώμονα τις προσωπικές του επιθυμίες.

Τι επέλεξε να πράξει; Να βρίσκεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του προολυμπιακού τουρνουά στα court seats του Σταδίου “Ειρήνης και Φιλίας”, φορώντας ειδική μπότα στο τραυματισμένο του αριστερό πόδι.

Πάντα εκεί, πάντα δίπλα στην εθνική Ελλάδος ακόμη και με ιατρική μπότα


Δεν έλειψε ούτε δευτερόλεπτο! Σαν να ήταν ενεργό μέλος της αποστολής της «επίσημης αγαπημένης». Χωρίς να εμπεριέχει ίχνος σπόντας για οποιονδήποτε, πόσους Έλληνες διεθνείς από αυτούς που είτε επέλεξαν, είτε δεν μπόρεσαν να αγωνιστούν στο Προολυμπιακό είδατε να δίνουν το παρών στις εξέδρες του ΣΕΦ;

Πόσα από τα παιδιά που προορίζονταν για την 12άδα του ολυμπιακού τουρνουά, αλλά δεν κατάφεραν να βρεθούν σε αυτή είδατε να θυσιάζουν έστω και μία μέρα των διακοπών τους για να βρεθούν στο πλευρό της εθνικής μας ομάδας; Να βοηθήσουν κι αυτοί με τη φωνή τους συμπαίκτες με τους οποίους έχουν καταγράψει μαζί ατελείωτα χιλιόμετρα στα παρκέ. Σε αγώνες, σε προπονήσεις…

Δεν μπορούσε και ο Θανάσης να μην βρίσκεται στο Φάληρο; Ποιος θα μπορούσε να του προσάψει το παραμικρό; Ήταν όμως εκεί!

Όχι επειδή του το επέβαλε οποιοσδήποτε, αλλά πολύ απλά επειδή αισθανόταν ότι το Ειρήνης και Φιλίας ήταν το μοναδικό μέρος που έπρεπε να βρίσκεται!

Τον έβλεπες και αντιλαμβανόσουν ότι δεν υπήρχε τίποτα το υποκριτικό στη συμπεριφορά του. Ήταν ό,τι πιο αγνό ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα κατά τη διάρκεια του Προολυμπιακού. Από τη συγκίνησή του κάθε φορά που τραγουδούσε τον εθνικό μας ύπνο μέχρι τον τρόπο που πανηγύρισε τη θριαμβευτική πρόκριση της “επίσημης αγαπημένης” στο Παρίσι.

Εκεί στο κέντρο του παρκέ οι συμπαίκτες του ήταν εκείνοι που του ζήτησαν να μπει στο… κέντρο του χορού της πρόκρισης, κι αυτό λέει πολλά για το συγκεκριμένο παλικάρι. Το «βύσμα» (όπως τον αποκαλούν αρκετοί… Ελληνάρες στα social media) παρέδωσε για πολλοστή φορά σε όλους μας ένα μάθημα ανιδιοτελούς αγάπης και περηφάνιας!


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Απογευματινή”.