Η Αλεξία Καμμένου ομολόγησε... χωρίς ξύλο (άλλωστε ποιος να την δείρει;): "Η ανακοίνωση της 13άδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 είναι το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου". Ο συνεργάτης της, Τάσος Πυρπυρής, επιβεβαίωσε: "Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μάτωνε η μύτη της". Η ομοσπονδιακή τεχνικός, από τη μεριά της, όντας... κλασική Καμμένου, συνέχισε: "Το έκανα υποβασταζόμενη. Κρατιόμουν από κάπου".

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Με τα... ονοματεπώνυμα

Τουλάχιστον, φώναξε τις 13 με τα ονοματεπώνυμά τους. Πριν από 20 χρόνια, ο ομοσπονδιακός προπονητής, Κούλης Ιωσηφίδης, είχε βάλει το συνεργάτη του, Γιώργο Μορφέση, να κάνει την ανακοίνωση με τους... αριθμούς από τα σκουφάκια. Δεν έχει, πάντως, σημασία το πώς το έκανε. Το πράγμα λειτούργησε στο τέλος με το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, το πρώτο σε ομαδικό σπορ, αν και για τα κορίτσια που δεν μπήκαν στην ομάδα, ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές της ζωής τους. Η Αθήνα μοσχομύριζε Ολυμπιακούς εκείνες τις ημέρες.

Και τώρα, όπως τότε, ήταν μια ψυχοφθόρος διαδικασία για όλες, που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει "σίγουρη" στην εθνική ομάδα. Πρόκειται για τη διοργάνωση μιας ζωής. Οι μεγαλύτερες της εθνικής ομάδας ενδεχομένως να γνωρίζουν ότι για εκείνες δεν θα υπάρχει άλλη. Κάποιες θα συνεχίσουν, φυσικά, αλλά τα πρώτα μηνύματα δείχνουν ότι το πώς επέλεξαν να πορευτούν είχε ως αποκλειστικό γνώμονα τις πιθανότητές τους να βρεθούν στο Παρίσι.

Είναι το όνειρο μιας ζωής, που είχε πολύ, πολύ, πολύ κλάμα και τώρα ενέχει το στοιχείο της ανακούφισης.

Η εθνική ομάδα πόλο Γυναικών έφυγε το πρωί της Τρίτης, 9 Ιουλίου, για το Ρότερνταμ. Έκανε το τελευταίο ταξίδι της πριν φτάσει στο Παρίσι, ώστε να πάρει μέρος στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 2008.

Επέστρεψε ύστερα από φιλικά που δεν ήταν αναίμακτα και τα οποία συνοδεύτηκαν από “προειδοποιήσεις” ειδικά με την Ιταλία, για να συνεχίσει την προετοιμασία της. Σχεδόν 72 ώρες από τη στιγμή που θα φτάσει στο Παρίσι, θα έχει μπροστά της το θηρίο, την εθνική ομάδα των ΗΠΑ, δηλαδή το συγκρότημα που έχει κατακτήσει τα τρία τελευταία χρυσά μετάλλια στο πόλο Γυναικών.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Τα κρίσιμα παιχνίδια και το χιαστί


Μπορεί οι διεθνείς να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι θα αφήσουν και ενέργεια που δεν διαθέτουν αρχής γενησομένης από το πρώτο παιχνίδι (27/7-16:35) και να ομνύουν στην έλλειψη... κύκλων στο ημερολόγιο, αλλά τα βασικά παιχνίδια είναι δύο: εκείνο με την Ιταλία στις 2 Αυγούστου (16:35) και αυτό με τη Γαλλία στις 4 του ίδιου μήνα (21:05).

Πριν, θα έχουν παίξει με την Ισπανία (31/7-21:05). Ο λόγος που τα δύο πρώτα παιχνίδια, τουλάχιστον σε αυτές τις γραμμές, δεν χρήζουν της ίδιας προσέγγισης, είναι επειδή ακόμα και με δύο ήττες να ξεκινήσει η “γαλανόλευκη”, η ναυμαχία με την Ιταλία και η (πιο εύκολη) αναμέτρηση με τη Γαλλία θα κρίνουν το πλασάρισμα και το χιαστί με τον άλλον όμιλο (Ολλανδία, Αυστραλία, Ουγγαρία, Καναδάς, Κίνα).

Η Αλεξία Καμμένου προφανώς ξέρει, αν και δεν θα το πει ποτέ, ότι το παιχνίδι της τριετίας είναι το χιαστί. Αυτό το ματς, καμία πίεση, δεν κρίνει μόνο αν αυτή η ομάδα θα είναι στο βάθρο, αλλά και το μέλλον που η ίδια οραματίζεται νοοτροπιακά. Φυσικά, εφόσον μείνει στο τιμόνι της ομάδας.

Βεβαίως, δεν θα είναι καταστροφή ένας αποκλεισμός, τουλάχιστον δεν θα φέρει την ίδια ζημία που έφερε ο αποκλεισμός στο προολυμπιακό τουρνουά της Τεργέστης το 2012. Ωστόσο, το πειστήριο του εγκλήματος θα καθορίσει και τα βήματα που μελλοντικά θα αποτελέσουν τον κορμό της Εθνικής τόσο μέχρι το Λος Άντζελες, το 2028, όσο και μεταγενέστερα.

Αυτές είναι κουβέντες για το μέλλον, αφού το Παρίσι μπορεί να γίνει η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την εθνική ομάδα. Δηλαδή, ίσως τα κορίτσια που είναι γεννημένα το 1997 και το 1998 πειστούν ότι αξίζει να συνεχίσουν για να γράψουν τις νέες σελίδες τους. Δεν διακρίνεται, άλλωστε, διάθεση κολακείας στις μαρτυρίες, αλλά και τις ιδίοις όμμασι καταγραφές, της εργασιακής ηθικής τους, αλλά και της ηγετικής τάσης τους.

Φυσικά, στο ρόστερ της ομάδας δεσπόζει, διότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της από τα χρόνια που έπιανε την μπάλα στα δύο μέτρα με τη... Σκύλλα και τη Χάρυβδη στην πλάτη της, η απόλυτη ηγέτιδα στην Ιστορία του ελληνικού πόλο Γυναικών. Η Αλεξάνδρα Ασημάκη πέρασε κυριολεκτικά από 40 κύματα για να φτάσει στο σημείο να φτιάχνει βαλίτσες για το Παρίσι. Και ζει αυτήν τη στιγμή με τις συμπαίκτριές της λες και είναι η ίδια η... κόρη της. Με πρωτόγονη, πρωτόγνωρη και αθώα χαρά. 

Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Η Ασημάκη, η σημαία και η... Πυροσβεστική


Η ιστορία της Ασημάκη, με την επιστροφή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες έπειτα από 16 χρόνια, είναι μοναδική. Πρόκειται για πολίστρια που μπορεί κάποια στιγμή να έχασε τον προσανατολισμό της, όμως ποτέ δεν έχασε το εσώτερο κίνητρό της, το οποίο την έκανε την κορυφαία πολίστρια στον κόσμο το 2011. Μάλιστα, φαν φακτ, την ημέρα που έμαθε ότι ψηφίστηκε, τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους που η εθνική πόλο Γυναικών στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στη Σαγκάη, είχε δει έναν εφιάλτη... ο Θεός να σε φυλάει. Έτρεχε, λέει, σε ένα βουνό και την κυνηγούσε ένα οικείο της πρόσωπο. Ήταν σαν θρίλερ, αλλά τελικά η συσκευασία περιείχε το... Scary Movie.

Η κάμερα του parapolitika.gr έπιασε την Ασημάκη και η αφεντομουτσουνάρα του υπογράφοντος, ο οποίος αντάμωσε μαζί της καλή εννιαετία μετά, δεν αντιστάθηκε, μάλλον επιθύμησε, στη σέλφι. Η Ασημάκη είναι μάνα και όπως έχει η ίδια δηλώσει, ήθελε με την επιστροφή της να δείξει ότι τα όνειρα δεν ενέχουν το ευ του σεβασμού ενός πόθου που μοιάζει χιμαιρώδης, αλλά γίνονται για να πραγματοποιούνται.


Αλεξάνδρα Ασημάκη, η επιστροφή σε Ολυμπιακούς Αγώνες 16 χρόνια μετά | Parapolitika



Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, και πριν η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, άλλη μία απίθανη ιστορία, χριστεί η σημαιοφόρος της Ελλάδας, μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στην τελετή έναρξης της 26ης Ιουλίου στον Σηκουάνα, το όνομά της κυκλοφόρησε στα social media, αν και όχι στους κύκλους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Κάποιος μπορεί να ακούσει στο βίντεο τον Κωνσταντίνο Γενηδουνιά να επαναλαμβάνει το όνομα του Γιάννη Φουντούλη. 

Στην περίπτωση της Ασημάκη, δικαίως, αλλά και αδίκως. Πριν κατηγορηθεί ο υπογράφων για κυκλοθυμισμό, το δίκαιο είναι ότι δεν πήγε σε μία διοργάνωση Ολυμπιακών τα καλύτερά της χρόνια και στο Πεκίνο το ‘08 ουσιαστικά συμπλήρωνε το ρόστερ, το άδικο, όμως, είναι ότι στη στερεοτυπική Ελλάδα που ο ρόλος της μάνας είναι ελαφρώς... Κορυδαλλός, υπό την έννοια ότι δεν δικαιούται να κάνει οτιδήποτε άλλο (δηλαδή δεν μπορεί να αγαπάει τόσο τα παιδιά της όσο και αυτό που της αρέσει), η επιστροφή της έχει πολλαπλά νοήματα και είναι μια αληθινή πράξη ισοτιμίας. Ας είναι, βέβαια, ακόμα κι αν στο εγωτιστικό μισό του εγκεφάλου της η πιθανότητα ενδεχομένως να την πειράζει, δεν είναι αργά για να γίνει σημαιοφόρος στην... τελετή λήξης.

Η Ασημάκη λειτουργεί και ως πυροσβέστης στα 36 της, σοφός Νέστορας. Μπορεί να δώσει λύσεις και συμβουλές σε κάθε μία εκ των πολιστριών της Εθνικής, έχει παίξει κάθε πιθανό παιχνίδι που κάποιος αθλητής μπορεί να παίξει, έχει κάνει την ακριβότερη μεταγραφή στην Ιστορία του πόλο Γυναικών στην Ελλάδα, όταν πήγε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2014, έχει μανουριάσει, έχει θριαμβεύσει, έχει τσακωθεί με φίλες της, έχει κλάψει, ένα σμιλευτεί από φωτιά και αμμόνι. Έχει δει και έχει ζήσει τα πάντα και είναι μοναδική στο είδος της. Γι’ αυτό και ακόμα κι αν το μόνο που κάνει -που δεν θα είναι το μόνο, ένα διαιρετικό παράδειγμα δίνεται- είναι να δώσει στο ελληνικό πόλο Γυναικών μια Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη με αυτεπίγνωση και να της έχει υποδείξει, χωρίς να της έχει κάνει καθ’ έδρας κήρυγμα, το πώς θα φτάσει στο πικ της, είναι αρκετό.

Σε εκείνη, φυσικά, δεν αρκεί.