Ένα μετάλλιο που κουβαλά το βάρος μιας διαδρομής 128 χρόνων ολυμπιακής διαδρομής της χώρας μας στο μονοπάτι που χάραξαν το 1896 ο Πιερ ντε Κουμπερτέν και ο Δημήτριος Βικέλας. Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν 1,5 αιώνας για να δούμε Έλληνα να κατακτά ολυμπιακό μετάλλιο σε παραδοσιακό αγώνισμα πισίνας στην κολύμβηση.

Και η αλήθεια είναι ότι το βράδυ της Δευτέρας, είχαμε πιστέψει ότι οι ελπίδες μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 και το Παρίσι είχαν χαθεί. Στα 100 μέτρα ύπτιο συγκαταλεγόταν στα φαβορί ο Απόστολος Χρήστου, όχι στα 200. Κι όταν είδε το όνειρο του βάθρου να μετατρέπεται σε εφιάλτη, για δύο μόλις εκατοστά του δευτερολέπτου, ουδείς πίστευε ότι αυτό το παλικάρι θα μπορούσε να βρει το σθένος μέσα σε λίγα 24ωρα, όχι απλά να διεκδικήσει μετάλλιο σε ένα αγώνισμα που δεν είναι το δυνατό του, αλλά έστω να αγωνιστεί.

Ολυμπιακοί Αγώνες: Ο Χρήστου και ένα μετάλλιο με τη δύναμη της ψυχής

Κι όμως, ο Έλληνας πρωταθλητής το πέτυχε. Κολύμπησε με τη δύναμη της ψυχής του, έκλαψε με όση αγνότητα διαθέτει ακόμη στα 27 του χρόνια, μα πάνω απ’ όλα παρέδωσε σε όλα τα Ελληνόπουλα ένα μάθημα ζωής και σωστής νοοτροπίας.

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d34svmeg61qh)

Ζώντας σε μια κοινωνία που συνηθίζει να… πριονίζει τα όνειρα της νέας γενιάς, η ελληνική εκδοχή της “Generation Z” μοιάζει να μεγαλώνει σε μια λεπτή ισορροπία “ωχαδελφισμού”. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα social media και όχι μόνο. Η πλειοψηφία των μικρότερων σε ηλικία Ελλήνων δεν θέλει να πιέζεται. Τόσο απλά…

Μεγαλώνει με μια κάπως… χαλαρή νοοτροπία της λογικής “όλα θα γίνουν, μη μας ζαλίζετε κιόλας”. Κι ακριβώς επειδή μεγαλώνει με τη συγκεκριμένη κοσμοθεωρία είναι πολύ πιο εύκολο να δηλώσει παραίτηση από την υλοποίηση συγκεκριμένων στόχων όταν συναντά δυσκολίες υψηλού βαθμού.

Η απάντηση του Απόστολου Χρήστου στο ρήμα... "παρατάω"

Τα ρήματα “παρατάω”, ή “εγκαταλείπω” ακούγονται ολοένα πιο συχνά και με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με το παρελθόν. Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά σημαντικό να εμφανίζονται συχνά-πυκνά παιδιά με την προσωπικότητα του Απόστολου Χρήστου να εμπνέουν κάθε Ελληνόπουλο και να τους δείξουν ότι υπάρχει κι άλλο μονοπάτι να ακολουθήσουν.

Ναι, είναι πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό, πολλές φορές μπορεί να εξελιχθεί και απάνθρωπο. Αν όμως αντέξεις, αν μάθεις να σηκώνεσαι και να πατάς γερά στα πόδια σου μετά από κάθε πτώση, τότε μια μέρα μπορείς να δεις τα πιο τρελά σου όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά. Μπορείς να φτάσεις ως τον ουρανό, και μαζί – γιατί όχι – να έχεις συνεπιβάτη σου μια ολόκληρη χώρα.

Έχουμε τεράστια ανάγκη σε αυτή τη χώρα αθλητές-πρότυπα όπως ο Απόστολος Χρήστου ή ο Μίλτος Τεντόγλου. Νέα παιδιά που μπορούν να αποτελέσουν με τις επιτυχίες και τη συνολική στάση ζωής φάρο έμπνευσης για μια ολόκληρη γενιά.

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d34u731tt741)

Έχουν υποστεί πολλά τα παιδιά του Millenium στη χώρα μας. Βίωσαν μια οικονομική κρίση που επηρέασε κάθε ελληνική οικογένεια και άλλαξε την καθημερινότητά τους. Στο άνθος της ηλικίας τους (είτε στην εφηβεία, είτε στα νεανικά τους χρόνια) υποχρεώθηκαν να κλειστούν στα σπίτια τους, λόγω της πανδημίας.

Είναι μια γενιά που δοκιμάστηκε, που – κακά τα ψέματα – είχε χίλιες δυο δικαιολογίες για να φωνάξει “δεν αντέχω άλλο, τα παρατάω”. Όπως είχε και ο Απόστολος Χρήστου αν επέλεγε τελικά να μην αγωνιστεί στον τελικό των 200 μέτρων ύπτιο στο Παρίσι. Δεν το έπραξε, δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της εγκατάλειψης και σήμερα απολαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Όσο περισσότερα Ελληνόπουλα ακολουθήσουν τα βήματά του, όσο περισσότεροι νέοι και νέες εμπνευστούν από το παράδειγμά του, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η ελπίδα σε αυτή τη χώρα!

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".