Θα πρέπει να γίνει παραδεκτό το εξής για τον Βασίλη Σπανούλη, ομοσπονδιακό προπονητή της εθνικής Ελλάδος μπάσκετ που βρίσκεται στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων 2024 στο Παρίσι: δεν την είχε απόλυτη ανάγκη αυτήν τη δουλειά. 


Στην πραγματικότητα, έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά. Ο Σπανούλης ήταν ένας θρύλος του μπάσκετ: το είδωλο του Λούκα Ντόντσιτς, ο παίκτης που μνημόνευε ο Κόμπι Μπράιαντ. Ένας τρις πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό (2009) και τον Ολυμπιακό (2012, 2013), που θεωρείται στους τοπ 10 στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. 

Δεν ήταν θέμα, φυσικά, το βιωτικό. Υπάρχουν προπονητές που έχουν πραγματικά ανάγκη και βγαίνουν κάθε καλοκαίρι με την ελπίδα να δουλέψουν για να κλείσουν τρύπες, όμως ο Σπανούλης δεν είναι ένας από αυτούς. Ακόμα και κακή διαχείριση να είχε κάνει -ένας οικογενειάρχης έξι παιδιών γίνεται διπλά και τρίδιπλα προσεκτικός- είχε τη δουλειά του στο Περιστέρι, την οποία άνετα θα μπορούσε να έχει κρατήσει. Δεν είναι, φυσικά, αμελητέο το οικονομικό, πάντως πιθανότατα δεν ήταν η προτεραιότητά του για να αναλάβει την Εθνική. 


Ως θρύλος, ο Σπανούλης μπορούσε να είναι στο σπίτι του και να μην ακούει κάθε καραγκιόζη, που λέει ότι κάνει δημόσιες σχέσεις για να προωθεί τη δουλειά του και να ευχαριστεί την ΕΟΚ. Εϊναι ο Βασίλης Σπανούλης, δεν έχει τέτοια ανάγκη. 


Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d35gvvsxnv0h)


Ο Σπανούλης παρέμενε θρύλος του μπάσκετ. Με το Περιστέρι πήγε στο Final 4 του Basketball Champions League της FIBA και ανά στιγμές έμοιαζε ανώτερος από την ίδια τη διοργάνωση. Και έφτασε η συνέντευξή του μετά το παιχνίδι με την Αυστραλία. Και ο Σπανούλης μετατράπηκε σε προπονητή. 

Δεν το έκανε συνειδητά, άλλωστε στα κλειστά γυμναστήρια ανά τον κόσμο υπήρχε πάντα hustler. Απλώς η αύρα για λίγο εξαφανίστηκε. Οι άνθρωποι έβγαλαν από τη μνήμη τους τα κατορθώματά του, τον προσδιόρισαν μόνο με βάση αυτά που έλεγε, με το πάθος που έβγαζε. Από αυτά, φάνηκε ο άνθρωπος που βρίσκεται στην πορεία να καταβληθεί από τη μάχη που δίνει, εκείνος που την ίδια στιγμή στενοχωριέται και πεισμώνει -και αυτό δεν μπορεί να αποφύγει να το δείξει. 

Ο Σπανούλης δεν είναι πια άτρωτος, αλλά κάποιος που ζει και πεθαίνει μαζί με όλους τους παίκτες του. Κάποιος που στέκεται στον πάγκο για να πετύχει για πρώτη φορά, σαν να μην το έχει κάνει ποτέ πριν. 

Κι αυτή τη στιγμή, για ένα από τα σύμβολα του ελληνικού μπάσκετ, είναι πραγματικά ξεχωριστή.