Μεγάλε Μίλτο, μέχρι και σε ψυχολόγο πήγαμε για πάρτη σου. Να μας πει πώς κάνεις αυτό που κάνεις. Όχι πώς κερδίζεις τα μετάλλια, αυτό φυσικά -και δεν θα παιχτεί κρυφτό ανάμεσα στη δόξα και ένα λανθάνοντα αλτρουϊσμό- είναι προαπαιτούμενο, αλλά πώς μπαίνεις σε έναν αγώνα και “κλειδώνεις”, στο βαθμό που μοιάζει με αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου.

Χωρίς πλάκα. Μετά τα 8,30μ. που έκανε στο περυσινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, της Κωνσταντινούπολης, ο αθλητικός ψυχολόγος Βαγγέλης Βερτόπουλος ανέλυσε βήμα βήμα σε συνέντευξή του στο “S” το πώς ο Γρεβενιώτης δεν έχει το φόβο απέναντι στην αποτυχία και “τα δέχεται όλα ως πρόκληση”.

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d392yk8js401)


Ακόμα κι αυτό, όμως, μπροστά στο “τέρας” του δεύτερου διαδοχικού χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου θα μπορούσε να ωχριά. Η στιγμή έχει τα στοιχεία του βιβλικού κατακλυσμού και μπορεί να οργώσει την ανθρώπινη ψυχή. Ειδικά αν έχεις νικήσει και πρέπει να το ξανακάνεις, είναι ακόμα πιο ανυπόφορο: σαν να χωρίζεις ύστερα από πολλά χρόνια σχέσης, σκέφτεσαι τι θα γίνει την επόμενη ημέρα, όταν ξυπνήσεις και είσαι αφόρητα μόνος.

Υπήρχαν ταλαντούχοι αθλητές, ειδικά άλτες, πριν τον Τεντόγλου. Ίσως και περισσότερο από τον 26χρονο Γρεβενιώτη. Προφανώς, δεν προσυπογράφει ούτε την παρθενογένεση ούτε την παλιγγενεσία του στίβου, εξάλλου ακόμα και να μην υπήρχαν οι σπουδαίοι πρόγονοι η ιστορία του, όπως και εκείνη του Εμμανουήλ Καραλή, θα ήταν εντελώς προσωπική.

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d392mdfwuawp)

Μίλτος Τεντόγλου: Όχι άγνοια κινδύνου, πλήρης συνειδητότητα

Ωστόσο, είναι ο μόνος Έλληνας αθλητής που έχει δει το ανθρώπινο μάτι ο οποίος δεν έχει το φόβο της ήττας. Αν τον έχει, τον... μπεγλεράει. Τέμνεται, βεβαίως, με τις διαρκείς νίκες του, μόνο έτσι γίνεται συναρπαστικό. Ο Τεντόγλου δεν φοβάται να χάσει, αν και έχει μόνο να... χάσει αν χάσει. Από τότε που ξεμύτισε στο στίβο, πέρασε όλα τα στάδια: εκείνο που δεν έχει παρέλθει, είναι η άγνοια κινδύνου, κάτι που θαυμάζεται σε όλη την οικουμένη ως αυτόφωτη πράξη θάρρους.

Είναι μία από τις εκπληκτικές καταστάσεις στην πορεία του ανθρώπου προς τη ζωή, η οποία εμφανίζεται μέσω μιας αθέλητης αλαζονείας, ενός ορμονικού αμαλγάματος που οδηγεί στην ισχυρή πεποίθηση ότι δεν υπάρχει κάτι που γίνεται να συμβεί χωρίς να έχει οπωσδήποτε τουλάχιστον εικαστεί.

Όλοι οι άνθρωποι περνούν από αυτό το διάστημα, ακόμα κι αν λόγω εσωστρέφειας δεν γίνεται προφανές. Τα εξωτερικά ερεθίσματα και εν τέλει τα τραυματικά σοκ της μετατροπής της άγνοιας σε γνώση γίνονται η εκατόμβη αυτού του περιγράμματος αθανασίας. Σε αθλητικό επίπεδο, αρχίζει η εποχή του ελαφρύ δισταγμού, που δεν καταποντίζεται ακόμα και με χιλιάδες ώρες άσκησης, μηχανικής κίνησης και εμπειρίας.


Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d391lsuztuq1)
Ο Τεντόγλου, όμως, όντως μοιάζει σαν να μην έχει κάτι να μάθει. Πριν τρία χρόνια, στα 23 του, μετατράπηκε από γνωστός αθλητής του μήκους, πρωταθλητής Ευρώπης, σε ένα γίγαντα του zeitgeist. Αρκούσε μια σπουδαία επιτυχία για να αναδείξει μία φυσιογνωμία η οποία είναι ανεπανάληπτη και μοιάζει όντως να έχει προκύψει από παρθενογένεση. Ο Τεντόγλου μεγάλωσε και ανδρώθηκε αθλητικά σε μία χώρα που οι όροι ήταν “στόχος”, “νίκη”, “μετάλλιο”. Οι ερωτήσεις εκεί οδηγούν, εξάλλου. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πώς ένα παιδί που ασχολήθηκε με το στίβο προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘00 έμεινε αλώβητος απέναντι σε αυτό το φραστικό πλασάρισμα και μπόρεσε να συγκεντρωθεί σε όρους όπως “επιδόσεις”, “βελτίωση” και “προκλήσεις”.

Μίλτος Τεντόγλου: Η εποχή του είναι επίσημη

Δεν είναι αντιθετικό ούτε απαραιτήτως ο ένας τρόπος είναι πιο σωστός από άλλον, όμως είναι αξιοπερίεργο. Ο Τεντόγλου δεν απαντάει σε ευθείες ερωτήσεις για χρυσά μετάλλια χρησιμοποιώντας τέτοιους όρους. Λέει ότι “αν κάνω εγώ το άλμα που θέλω, ας χάσω” και βρίσκεται να χειροκροτεί τον κυριότερο ανταγωνιστή του πριν τη δική του προσπάθεια, που θα μπορούσε να του στερήσει το χρυσό. Χειροκροτεί χαλαρά και απολαμβάνει τη στιγμή, κάνοντας και το θεατή να ακροβατεί, αφού δεν καταλαβαίνει ακριβώς γιατί δεν πανηγυρίζει. Δεν τοποθετεί τη στιγμή σε έδρανο, ακόμα κι αν πρόκειται για την κορυφαία στην καριέρα οποιουδήποτε αθλητή, οποιουδήποτε κάποτε έκανε σπορ σε υποτυπώδες επίπεδο.

Αντιθέτως, βλέπει γύρω του ανθρώπους πιο χαρούμενους από αυτόν, πιθανότατα για λίγο σκέφτεται το λόγο που δεν έσπασε το ρεκόρ του Λούη Τσάτουμα, αναρωτιέται πότε έχει αγώνα και δίνει... ρεπό στον εαυτό του, για να πανηγυρίσει κι εκείνος, όχι με φρενίτιδα ή σε καθεστώς έκστασης, την κατάκτηση ενός μεταλλίου που “κλειδώνει” την ανωτερότητά του και μετατρέπει το διάστημα που βρίσκεται στην κορυφή σε πλατωνική και θρησκευτική εποχή.

Στο μήκος, από εδώ και μπρος, πρέπει να υπάρχουν η προ Τεντόγλου και μετά Τεντόγλου εποχές.