Ολυμπιακοί Αγώνες: Οκτώ ελληνικά μετάλλια και... δέκα ζωές στον Πύργο του Άιφελ
Οι ήρωες της Ελλάδας στο Παρίσι
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα οκτώ ελληνικά μετάλλια και οι ανθρώπινες ψυχές που έγιναν παρέα. Από τον Μίλτο Τεντόγλου έως τον Εμμανουήλ Καραλή. Κι από τον Λευτέρη Πετρούνια έως την Ζωή Φίτσιου και την Μιλένα Κοντού. Δέκα ζωές στο Παρίσι.
Ο μουσικός, ο οικονομολόγος, ο σαλταδόρος, ο καταθλιπτικός, το ναυτιλιακό στέλεχος, ο ηθοποιός, ο λυράρης, η νηπιαγωγός, η γιατρός κι αυτός που ήρθε από τη χώρα των βουνών και έγραψαν ιστορία στο Παρίσι. Ολυμπιακοί Αγώνες και οκτώ Ολυμπιακά μετάλλια για την Ελλάδα. Και πίσω από αυτά δέκα ζωές. Κάθε μια από αυτές διαφορετική. Με τις δικές τις χαρές και τις δικές της λύπες.
Αυτές οι ζωές που συναντήθηκαν στο Παρίσι και έγραψαν ιστορία. Κι εκεί στην πόλη του φωτός, για όσο διήρκησε η μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2024, οι χαρές φωτίστηκαν ακόμα πιο πολύ και οι λύπες έσβησαν από τη μνήμη του. Έστω και για λίγο. Ο ένας ήθελε να γίνει μουσικός, ο άλλος σπούδασε οικονομικά και κάποιος ήταν εκ γενετής σαλταδόρος αλλά βρήκε τον δρόμο του. Αυτός που νίκησε την κατάθλιψη, κι αυτός που σπούδασε ναυτιλιακά. Κι εκείνος που δεν έγινε ηθοποιός, ο άλλος που μαθαίνει λύρα, μια νηπιαγωγός και μια… προσεχώς γιατρός. Για καλή τύχη, όλοι αυτοί έγιναν τελικά αθλητές και εν τέλει Ολυμπιονίκες.
Μίλτος Τεντόγλου, ο πιτσιρικάς από τα Γρεβενά και το... μηχανάκι
Πρώτος όλων ένας περίεργος τύπος από την Πηγαδίτσα Γρεβενών. Ο Μίλτος Τεντόγλου, ο οποίος από πιτσιρίκι ότι έβαζε στο μυαλό του, έκανε τρόπο να γίνει πραγματικότητα. Όπως τότε, σε ηλικία εννέα ετών που πήγε στον παππού του, τον Μιλτιάδη και του είπε να του πάρει ένα παιδικό μηχανάκι. Ο παππούς του απάντησε ότι δεν έχει τόσα λεφτά, κι ο μικρός Μίλτος άρχισε να κάνει θελήματα και σε δύο μήνες του πήγε 500 ευρώ.
Τα έβγαλε πέρα και με πιο δύσκολες καταστάσεις. Το φευγιό του πατέρα του για τη Γερμανία ήταν μια από αυτές. Οικονομικές δυσκολίες, τον ανάγκασαν το 2012 να πάει στο Νιντερχάουσεν και να αναλάβει το εστιατόριο που είχε ο παππούς Μιλτιάδης και να επιβιώσουν άπαντες. Περασμένα ναι, ξεχασμένα προφανώς όχι για τον "χρυσό" Ολυμπιονίκη για δεύτερη συνεχόμενη φορά Μίλτο, ο οποίος από παρκουρίστας, βρέθηκε στα χέρια του κόουτς Βαγγέλη Παπανίκου, αυτός του έμαθε τι εστί στίβος, την κατάλληλη στιγμή τον πάσαρε στον Γιώργο Πομάσκι και πλέον κόσμος του αθλητισμού υποκλίνεται στα κατορθώματά του.
Τον κέρδισε ο αθλητισμός, τον έχασε όμως η μουσική. Σε μουσικό σχολείο πήγε, έπαιζε ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, βιολί, πιάνο, γρατζουνάει κι ένα μπουζούκι και με τον απρόβλεπτο χαρακτήρα που έχει όλα είναι πιθανά. Ακόμα και να γίνει μουσικός.
Οι Ολυμπιακοί Αγωνες, ο Γιώργος Τσελίδης κι ο Μαγιακόφσκι
Την αρχή στον χορό των μεταλλίων στο Παρίσι έκανε ο Θοδωρής Τσελίδης. Ο τζουντόκα που το 2019 αποφοίτησε με πτυχίο στην Παγκόσμια Οικονομία από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Οσετίας. Για τους Ρώσους, ο Φίοντορ Νικολάιεβιτς, δηλαδή ο γιος του Νικολάι, εν προκειμένω του Νίκου Τσελίντι -Έλληνα που ζει στο Βλαδικαυκάζ- και της Φατμά.
Αν αναζητήσετε τον Τσελίδη και δεν είναι στο τατάμι για αγώνες ή προπόνηση, λογικά θα διαβάζει ποίηση. Ναι, ένας τζουντόκα, οικονομολόγος, που λατρεύει την ιστορία και την ποίηση και αγαπημένος του ποιητής είναι ο διάσημος Ρώσος Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο παιδότοπος σαν γυμναστήριο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Βόρεια Οσετία κάπου στη Νέα Σμύρνη, ο Λευτέρης Πετρούνιας μπήκε πέντε ετών σε γυμναστήριο και νόμιζε ότι έτσι είναι οι παιδότοποι. Πήδαγε απ’ εδώ κι από εκεί, κυριολεκτικά όπου έβρισκε. Σαλταδόρος κανονικός δηλαδή. Έτσι κι αλλιώς ο υπερκινητικός Λευτεράκης σκαρφάλωνε όπου μπορούσε, οπότε σιγά σιγά το έκανε και ως αθλητής. Και αποδείχθηκε ότι το έκανε καλά.
Κάπου στα 15 του φάνηκε να χάνει τον δρόμο. Ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια, καταλήψεις στο σχολείο, πρόεδρος του 15μελούς, πονάγανε και οι αγκώνες, πού μυαλό για προπόνηση. Ευτυχώς ξαναβρήκε την πορεία του και να το αποτέλεσμα. Προφανώς για να γίνει «άρχοντας των κρίκων», θέλει δουλειά πολύ. Ενδιάμεσα έδωσε Πανελλήνιες, πέρασε στο τμήμα Επικοινωνίας και Μάρκετινγκ της ΑΣΟΕΕ από όπου έχει αποφοιτήσει.
Κάνουν οι μαύροι επί κοντώ; Η απάντηση του Εμμανουήλ Καραλή στον ρατσισμό!
Όλα θέλουν πολύ δουλειά και τσαγανό. Το ξέρει κι ένας τύπος από τον Πύργο, του οποίου η σκούφια κρατά από την Ουγκάντα. Από εκεί ήρθε κάποτε η μάνα του Εμμανουήλ Καραλή, Σάρα Μουλούνγκα. Κόρη ορθόδοξου ιερέα, βρέθηκε στην Ελλάδα, μέσω ενός προγράμματος της Εκκλησίας. Έζησε στο Οικοτροφείο "Αγία Φιλοθέη", έκανε μήκος, σε ένα γήπεδο γνώρισε τον δεκαθλητή Χάρη και κάπως έτσι το 1999 ήρθαν στον κόσμο ο Εμμανουήλ και η αδερφή του Αγγελική.
Αυτά τα παιδιά που άκουγαν κάποιους από τους συμμαθητές του να λένε "ήρθαν τα μαυράκια". Κι ο Μανόλο αργότερα τον προπονητή του να λέει πως "οι μαύροι δεν κάνουν επί κοντώ, να πας στη χώρα σου εσύ κι η μάνα σου". Στη χώρα του έμεινε ο fly-Μανόλο και μεγαλούργησε. Διότι πριν τον χαρακτηρίσουν ιπτάμενο για τις πτήσεις του στο επί κοντώ, χρειάστηκε να πετάξει μακριά από την κατάθλιψη.
Απόστολος Χρήστου, ο ήρωας της πισίνας... που δεν ήθελα να κολυμπά
Αυτός που λίγο έλειψε να πάθει κατάθλιψη ήταν ο Απόστολος Χρήστου. "Καλύτερα τελευταίος, παρά τέταρτος", λένε κάποιοι αθλητές κι αυτός ήταν τέταρτος στα 100 μέτρα ύπτιο χάνοντας το χάλκινο μετάλλιο για δύο εκατοστά του δευτερολέπτου. Απαρηγόρητος, ήταν έτοιμος να "σκάσει" μέχρι που σκέφτηκε, ότι έρχονται τα 200 μέτρα ύπτιο. Εκεί πήγε και πήρε το ασημένιο μετάλλιο.
Αυτός που όταν τον έριξαν στην πισίνα του κολυμβητηρίου της Πετρούπολης, στα 7 του, για να μάθει να κολυμπά, δεν ξετρελάθηκε. Το αντίθετο μάλιστα αφού ήταν κάτι που δεν του άρεσε. Σήμερα είναι αυτός που είναι, έχει ολοκληρώσει και τις σπουδές του στα ναυτιλιακά οπότε μπορεί κάλλιστα να γίνει ναυτιαλιακό στέλεχος και βέβαια δεν βγαίνει από το νερό.
Αντώνης Παπακωνσταντίνου - Πέτρος Γκαϊδαζής: Ο βιολόγος και ο φοιτητής
Πάνω στο νερό διαπρέπουν και οι Αντώνης Παπακωνσταντίνου και Πέτρος Γκαϊδατζής. Το απέδειξαν στο Παρίσι με το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών και φυσικά για να τα καταφέρουν χρειάστηκε να τραβήξουν πολύ κουπί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο Αντώνης, είναι 25 ετών, εκκολαπτόμενος βιολόγος καθώς φοιτά στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε βιολόγος ξεκίνησε να γίνει, ούτε κωπηλάτης. Ηθοποιός ήθελε να γίνει και σε ηλικία 10 ετών έκανε μαθήματα σε σχολή θεάτρου και φανταζόταν τον εαυτό του θεατρίνο. Λίγο η δασκάλα του θεάτρου, λίγο οι γονείς του που πήγαιναν για φαγητό στο εστιατόριο του Ναυτικού Ομίλου Αιγυπτιωτών, το κόλλησε το μικρόβιο. Είδε τις βάρκες έξω από το εστιατόριο να κουνιούνται, μπήκε σε μια και ο παραλίγο θεατρίνος δεν ξαναβγήκε από αυτή.
Βρήκε και το ταίρι του στο πρόσωπο του Πέτρου Γκαϊδατζή από την Καλαμαριά, αλλά και την Καστανούσσα Σερρών από την πλευρά της μητέρας του. Ο προσεχώς βιολόγος δηλαδή, συνάντησε τον προσεχώς γιατρό, καθώς ο 24χρονος κωπηλάτης είναι φοιτητής του Τμήματος Ιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στον ελεύθερο χρόνο του μαθητεύει δίπλα στον μουσικό Μιχάλη Καλιοντζίδη μαθαίνοντας ποντιακή λύρα. Είναι δηλαδή και λυράρης.
Ζωή Φίτσιου - Μιλένα Κοντού: Η Συννεφούλα και το ποδόσφαιρο
Κι επειδή γεμίσαμε άνδρες, η παρέα του Παρισιού έχει και δύο κορίτσια. Η Ζωή Φίτσιου και η Μιλένα Κοντού πήραν το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών. Η Ζωή που σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 30 της. Ήταν 11 ετών όταν βρέθηκε στον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης και έμαθε τι εστί κουπί. Μάλλον το βρέθηκε δεν είναι η κατάλληλη λέξη διό9τι δεν είναι κάτι που προέκυψε τυχαία.
Για τους παροικούντες την κωπηλατική Ιερουσαλήμ, το όνομα Δάνος (Δανιήλ) Φίτσιος, λέει πολλά. Ο πρόεδρος του σωματείου Προπονητών Κωπηλασίας, είναι μπαμπάς της Ζωής και στην περίπτωση της, απλώς το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Κι όμως η χάλκινη Ολυμπιονίκης του Παρισιού, τα παράτησε για έξι ολόκληρα χρόνια. Συνέχισε να γυμνάζεται, αλλά εγκατέλειψε τους αγώνες. Αφοσιώθηκε στις σπουδές της έγινε νηπιαγωγός, δούλεψε στην Συννεφούλα, έναν παιδικό σταθμό της Θεσσαλονίκης και ευτυχώς επέστρεψε για να θριαμβεύει στο Παρίσι.
Για να τα καταφέρει βρήκε μια 19χρονη που είχε την ίδια τρέλα με αυτήν. Διότι περί τρέλας πρόκειται όταν σε αυτή την ηλικία μια κοπέλα έχει παρατήσει τα πάντα, ζει στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά και όλη μέρα κάνει προπόνηση. Αυτή είναι εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια η Μιλένα Κοντού. Μια υπερκινητική Μυτιληνιά, η οποία μικρή έπαιζε ποδόσφαιρο με τα αγόρια, γράφτηκε ακόμα και σε ομάδα ποδοσφαίρου. Η κωπηλασία την κέρδισε και πλέον με το χάλκινο μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό της, όσοι την γνωρίζουν θεωρούν δεδομένο ότι θα υλοποιήσει και το επόμενος στόχο που έχει θέσει και είναι να σπουδάσει στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Εκκολαπτόμενη γιατρός και αυτή δηλαδή.
Ο Νταουρέν Κουρουγκλίεφ και το συναπάντημα εθνοτήτων
Την παράσταση έκλεισε ο άνθρωπος που ήρθε από τη χώρα των βουνών. Αυτό σημαίνει Νταγκεστάν κι από εκεί κρατά η σκούφια του Νταουρέν Κουρουγκλίεφ. Αυτός ο τόπος ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και τη Γεωργία μοιάζει με ένα συναπάντημα εθνοτήτων. Ρώσοι, Άβαροι, Δαργίνοι, Αζέροι, Ταβασαράνοι, Τσετσένοι μεταξύ άλλων.
Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο χάλκινος πλέον Ολυμπιονίκης μας και είδε και αντέγραψε τον θείο του Μαγκομέντ Κουρουγκλίεβ. Αυτόν που το 2005 στέφθηκε χάλκινος παγκόσμιος πρωταθλητής στα 84 κ. Κι αυτός όχι με τη Ρωσία, αλλά με το Καζακστάν. Το είχε φαίνεται η μοίρα της οικογένειας. Κι ο Κουρουγκλίεφ, θύμα του πολέμου, έψαξε Ολυμπιακή φωλιά, τη βρήκε στην Ελλάδα και πήρε το μετάλλιο με τα δικό μας εθνόσημο στο στήθος.
Αυτή η μεγάλη παρέα είναι δεδομένο ότι θα μας απασχολήσει και πάλι με τα κατορθώματά της. Άλλος γιατί θα κάνει μεγαλύτερο άλμα, άλλος γιατί θα δώσει παραστάσεις στο τατάμι, και άλλες και άλλοι διότι θα συνεχίσουν να τραβάνε κουπί. Και γιατί όχι, να τους ξαναδούμε στο βάθρο, σε τέσσερα χρόνια, στο Λος Άντζελες.
