Φλαμένγκο - Ολυμπιακός: Από τον Αλκέτα στον Συλαϊδόπουλο - "Γιατί όχι στο Μαρακανά;"
Η πίστη για το ακατόρθωτο
Τι συνδέει τις δύο ελληνικές παρουσίες στο Μαρακανά; Τι ενώνει την εθνική ομάδα του 1974 και τον Ολυμπιακό του 2024; Δύο ιστορίες με μισό αιώνα διαφορά, αλλά ένα κοινό χαρακτηριστικό!
Αν υπάρχει μία λέξη που συνδέει δύο ταξίδια που πραγματοποιήθηκαν με διαφορά μισού αιώνα, αυτή είναι η "πίστη". Αυτή ήταν που βοήθησε την εθνική μας ομάδα το 1974 να μείνει όρθια στο Μαρακανά απέναντι στη Βραζιλία του Ζαϊρζίνιο και του Ριβελίνο, αυτή είναι που έφερε τον Ολυμπιακό απόψε το βράδυ να διεκδικεί τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στις μικρές ηλικίες, απέναντι στη Φλαμένγκο, στο πιο εμβληματικό στάδιο του πλανήτη!
Όταν το 1973 η ΕΠΟ παρέδωσε τα ηνία της εθνικής μας ομάδας στον Αλκέτα Παναγούλια, ο "Αμερικάνος" επιχείρησε με το καλημέρα να διαφοροποιήσει την… φοβική νοοτροπία που διακατείχε τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. "Αν θέλουμε να πάμε σε μεγάλη διοργάνωση, πρέπει να μάθουμε να παίζουμε απέναντι σε σπουδαίους αντιπάλους. Αν είναι εφικτό πρέπει να κλείσουμε φιλικό ακόμη και με τη Βραζιλία".
"Μα με τη Βραζιλία είναι σίγουρο ότι θα διασυρθούμε"
Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος της πανίσχυρης "Σελεσάο", η απάντηση των παραγόντων της ΕΠΟ ήταν… κατηγορηματικά αρνητική: "Με τη Βραζιλία; Μα, είναι βέβαιο ότι θα διασυρθούμε". "Γιατί όχι στο Μαρακανά με τη Βραζιλία", ήταν το… κοφτό ερώτημα του Παναγούλια στα γεμάτα τρόμο ερωτήματα των συνομιλητών του.
Λίγο το πείσμα του Αλκέτα και λίγο κάποια ανοιχτά μυαλά στα γραφεία της Ομοσπονδίας και στις 25 Απριλίου 1974 οι Έλληνες διεθνείς ξεκίνησαν το υπερατλαντικό ταξίδι των 22 ωρών για το Ρίο.
Όπως ακριβώς το έπραξαν τα "χρυσά μωρά" του Ολυμπιακού το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης. Κι όπως ακριβώς συνέβη πριν από 50 χρόνια, έτσι και τώρα χρειάστηκε να υπάρξει η πίστη συγκεκριμένων ανθρώπων στο… ακατόρθωτο. Έπρεπε να υπάρξει η εμπιστοσύνη σε ένα αναπτυξιακό πλάνο που θα έφερνε τους "ερυθρόλευκους" στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Πως πείστηκαν οι "μικροί" του Ολυμπιακού ότι... ο ουρανός είναι το ταβάνι τους!
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν ο άνθρωπος που το εμπνεύστηκε, το χρηματοδότησε και το υλοποίησε μετατρέποντας το προπονητικό κέντρο του Ρέντη σε μια υπερσύγχρονη "μονάδα παραγωγής ταλέντων". Και ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος ήταν ο… Αλκέτας του 2024 που "ατσάλωσε" την αυτοπεποίθηση των νεαρών σε ηλικία ποδοσφαιριστών στο δρόμο προς την κατάκτηση του Youth League.
Από το πρώτο τους παιχνίδι στη διοργάνωση, ο Έλληνας τεχνικός είχε πείσει τους παίκτες του ότι ο ουρανός είναι το ταβάνι τους!
Κι απόψε το βράδυ έντεκα Ελληνόπουλα θα γράψουν ξανά ιστορία στο θρυλικό Μαρακανά. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 1974!
Μακάρι το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο… σοκαριστικό για τους Βραζιλιάνους. Αν και αυτή τη φορά θα είναι πολύ πιο υποψιασμένοι για τις δυσκολίες της αναμέτρησης. Γιατί πριν από μισό αιώνα ήταν τόσο σίγουροι για τη νίκη της παρέας του Ριβελίνο που μετά τη "λευκή ισοπαλία" με την άγνωστη Ελλάδα δεν είχε βρεθεί ούτε ένα… 13άρι στο εθνικό τους ΠΡΟΠΟ!
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Παραπολιτικά".
