Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η συγκλονιστική ιστορία της χρυσής Παραολυμπιονίκη - Από το ορφανοτροφείο στην κορυφή του κόσμου
''Νιώθω ελευθερία μέσα στο νερό''
Από το Σάββατο όλοι μιλούν για την χρυσή Ελληνίδα Παραολυμπιονική που έχει την ίδια πάθηση με την Σελίν Ντιον, δηλαδή το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, που την καθήλωσε από τα 14 της σε αναπηρικό αμαξίδιο
Από το Σάββατο όλοι μιλούν για την χρυσή Ελληνίδα Παραολυμπιονική που έχει την ίδια πάθηση με την Σελίν Ντιον, δηλαδή το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, που την καθήλωσε από τα 14 της σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ανήμερα των γενέθλιων της, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλουκατέκτησε για πρώτη φορά στην καριέρα της το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνεςκαι με αυτόν τον τρόπο η καριέρα της «έκλεισε» με τον πιο ονειρικό τρόπο.
Η ελληνική σημαία ανέβηκε ψηλά και ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε μέσα στο κατάμεστο στάδιο, με την ίδια να δηλώνει: «Δεν ξέρω, έβαλα κλάματα… Το έχουμε παλέψει πάρα πολύ, έτυχαν τόσες αδικίες που έλεγα ”είναι κρίμα”. Κι όμως, λέγαμε ότι έχουμε ψυχή».
Από το ορφανοτροφείο στην κορυφή του κόσμου
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου γεννήθηκε στην Ρουμανία από μία πολύ φτωχή οικογένεια, που την άφησε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε μέχρι την ηλικία των 5, όταν υιοθετήθηκε. Όπως η ίδια ανέφερε: «Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα πει θάλασσα, τι θα πει ουρανός». Και πρόσθεσε: «Δεν είχα δει, δεν ήξερα τι είναι θάλασσα, τι είναι ουρανός. Πώς είναι ένα βρέφος και βλέπει κάτι. Ήθελα να επεξεργαστώ τα πάντα».
Μέχρι τα 7, δεν ήξερε καν να μιλά. Το μόνο που ήξερε,να λέει ήταν το όνομα της. Αλεξάνδρα. Το όνομα αυτό θα της άλλαζε τη ζωή.«Επειδή ήμουν ζωηρό ήταν το τελευταίο που θα διαλέγανε. Όμως τι έγινε, η μητέρα μου είχε χάσει ένα παιδί που το λέγανε Αλέξανδρο. Εδώ καταλήγουμε πως έγινε η επιλογή η δική μου. Με ρώτησε στα ρουμάνικα πώς με λένε και λέω Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν για την μαμά μου».
Το bullying στο σχολείο και η πάθηση
Αυτό το ζευγάρι Ελλήνων, έγινε η οικογένειά της και στην συνέχεια υιοθέτησαν ακόμη δύο παιδιά.
Στα 6 της χρόνια άρχισε να μαθαίνει την ελληνική γλώσσα και τα σχολικά χρόνια ήταν μαρτύριο. Όπως η ίδια περιέγραψε: «Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά. Με γδύνανε, με φτύνανε, με πετούσαν στα σκουπίδια. Εγώ μέχρι να αντιληφθώ τι είναι σωστό, τι είναι λάθος μόνο το ξύλο ένιωθα ότι είναι λάθος γιατί πονούσα σωματικά».
Έκανε μεγάλα όνειρα, αφού ήθελε να γίνει η νέα Νάντια Κομανέτσι, όμως από αθλήτρια της ενόργανης, έπρεπε να μάθει να ζει με μια αναπηρία.
«Στα 14 μου άρχισα να έχω καψίματα, μουδιάσματα. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι έχω» είχε η ίδια πει, αλλά η διάγνωση ήρθε να την διαφωτίσει: «Εμένα δεν με πείραξε. Απλά ήθελα να μου πουν ότι θα φτάσει μέχρι εδώ και δεν θα χάσω κάτι άλλο».
«Νιώθω ελευθερία μέσα στο νερό»
Μέχρι τα 14, όταν κι έγινε η διάγνωση δεν της άρεσε καν το κολύμπι. Στα 21 αποφάσισε να δοκιμάσει την θεραπευτική κολύμβηση και στα 31 της έγινε επαγγελματίας κολυμβήτρια. «Έτσι ξεκίνησα να έχω στόχους, να παίρνω μετάλλια και εξελίχθηκα στην πορεία μου» είπε.
Το 2016 στο Ρίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς και το 2020 στο Τόκιο, εν μέσω πανδημίας, κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο και την 3η θέση.
Φέτος στην 3η και τελευταία της Παραολυμπιάδα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις ατυχίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
