Ο ένας θεωρείται ήδη στα 24 του χρόνια ένας από τους πλέον ανερχόμενους επιθετικούς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και κάθε καλοκαίρι που περνά η χρηματιστηριακή του αξία εκτοξεύεται όλο και περισσότρο. Ούτε πέντε χρόνια δεν έχουν περάσει από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός τον απέκτησε με… ψίχουλα από τον Λεβαδειακό και πλέον η τιμή πώλησης που έχουν θέσει οι "πράσινοι" ξεπερνά κατά πολύ τα 30 εκατομμύρια!

Οι άλλοι δύο δικαιώνουν ολοένα και περισσότερο τον τίτλο των “wonderkids” που τους αποδόθηκε από τα πρώτα χρόνια παρουσίας τους στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Παρέα οι τρεις τους, συνθέτουν ένα "τρίγωνο" που ενδεχομένως να μην έχει εμφανιστεί εδώ και δεκαετίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Φώτης Ιωαννίδης, Χρήστος Τζόλης, Γιάννης Κωνσταντέλιας! Μπορούν να συνθέσουν μια τριπλέτα που θα οδηγήσει επιθετικά την Ελλάδα σε στιγμές δόξας και μεγαλείου την επόμενη δεκαετία;

Ο Γιοβάνοβιτς καλείται να βρει χώρο στην ίδια ενδεκάδα για τρία αυθεντικά ταλέντα

Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που καλείται να φέρει εις πέρας ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας. Να μπορέσει να… ρουφήξει όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί το σπάνιο ταλέντο αυτών των παιδιών και να το εξαργυρώσει με θριάμβους και προκρίσεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Ενδεχομένως η συνύπαρξή τους στο ίδιο σχήμα να μοιάζει δύσκολη (σ.σ. άλλωστε Τζόλης και Κωνσταντέλιας κινούνται αμφότεροι στο αριστερό άκρο της επίθεσης), ωστόσο γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο συνοδεύεται με ξεχωριστή αύρα η παρουσία του Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος: Γιατί ο Ιβάν μοιάζει… γεννημένος για τα δύσκολα!

Προτού, όμως, φτάσουμε σε αυτό το σημείο ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός έχει να λύσει και άλλες εξισώσεις, με πρώτη και καλύτερη αυτή της μεσαίας γραμμής.
Όσο πληθώρα ταλέντου υπάρχει πλέον στην επίθεση και την άμυνα της εθνικής ομάδας, τόσο μεγάλο μοιάζει το έλλειμα ποιότητας στα χαφ, κυρίως στις θέσεις "6" και "8". Φιλότιμοι εργάτες τύπου Σιώπη ή Μπουχαλάκη υπάρχουν… Ιωαννίδηδες ή Κουλιεράκηδες όχι.

Εθνική Ελλάδος: Αμυντικούς έχουμε, επιθετικούς επίσης, αλλά... με τα χαφ τι γίνεται;

Ενδεχομένως το πιο ελπιδοφόρο project στη θέση του "εξαριού" να είναι ο Ανδρέας Ντόη, αλλά μέχρι να αποδειχτεί ότι ο άσος του Ολυμπιακού μπορεί να κερδίσει θέση βασικού στην εθνική μας ομάδα, έχουμε αρκετή απόσταση να διανύσουμε.

Δεν πρέπει να μας ξεγελάνε τα αποτελέσματα με Φινλανδία και Ιρλανδία. Μέχρι να υπάρξουν δύο φάσεις που ανέτρεψαν ολοκληρωτικά τα δεδομένα των δύο αναμετρήσεων (σ.σ. το αυτογκόλ του Χραντέτσκι στο Φάληρο και η γκολάρα του Ιωαννίδη στο Δουβλίνο) η επιθετική ανάπτυξη της εθνικής μας ήταν επιεικώς προβληματική.

Είναι προφανές ότι ο Γιοβάνοβιτς κερδίζει χρόνο και επιθυμεί να το κάνει λαμβάνοντας τα μικρότερα δυνατά ρίσκα. Βασίζεται στο επιθετικό ταλέντο παικτών όπως ο Ιωαννίδης που ξέρει ότι είναι σε θέση να σκοράρουν ανά πάσα στιγμή και με τους πλέον απίθανους τρόπους και κλείνοντας τους διαδρόμους προς την εστία του Βλαχοδήμου κατάφερε να διατηρήσει με σχετική άνεση το μηδέν παθητικό στην οπισθοφυλακή του.

Αυτή η φουρνιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, όμως, προσφέρει την πολυτέλεια στον Ιβάν να χτίσει κάτι μοναδικό, κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό στηριζόμενος στο ταλέντο της νέας γενιάς. Να δημιουργήσει βήμα-βήμα μια ομάδα που θα μπορεί να διεκδικεί μεγάλα αποτελέσματα, ανεβάζοντας παράλληλα τους δείκτες θεάματος που θα προσφέρει στους φιλάθλους.

Τα "εργαλεία" υπάρχουν, η όρεξη επίσης, μεγαλύτερη έμπνευση από την παρουσία του ίδιου του Γιοβάνοβιτς δεν θα μπορούσε να υπάρξει για τους Έλληνες διεθνείς. Το τοπίο μοιάζει κάτι περισσότερο από ελπιδοφόρο για την εθνική μας ομάδα. Κι αν ο Σέρβος "φιλόσοφος" καταφέρει σταδιακά να πετύχει τη συνύπαρξη Ιωαννίδη – Τζόλη – Κωνσταντέλια στην ίδια ενδεκάδα, η στιγμή της εκτόξευσης δεν θα αργήσει!