Μια φορά κι έναν καιρό, αν έλεγες σε κάποιο φίλαθλο ότι θα διεξαγόταν ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό για το ελληνικό πρωτάθλημα κι ότι δύο 17χρονοι ποδοσφαιριστές θα έβγαζαν μάτια φορώντας ερυθρόλευκη και όχι πράσινη φανέλα, πιθανότατα να σε περνούσαν για τρελό.

Τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, βλέπετε, οι μεν ακαδημίες του Ολυμπιακού φυτοζωούσαν, αποτελώντας παράδειγμα προς αποφυγή, τα δε τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού στην Παιανία έμοιαζαν με… μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση για τη χώρα μας, προκαλώντας θαυμασμό και περηφάνια στους φίλους του "τριφυλλιού" και συναισθήματα ζήλειας και προβληματισμού σε αυτούς των αντιπάλων του.

Χωρίς ίχνος υπερβολής, άλλωστε, οι πρωτόγνωρες επιτυχίες των εθνικών μας ομάδων (με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro 2004) βασίστηκαν στα "παιδιά της Παιανίας".

Ο Παναθηναϊκός "άνοιξε τα μάτια" σε όλες τις ελληνικές ομάδες

Μέχρι πριν από 15 χρόνια ο Παναθηναϊκός απολάμβανε τους καρπούς μιας τεράστιας επένδυσης, που δεν περιοριζόταν μόνο στα εκατομμύρια που ξόδευε η οικογένεια Βαρδινογιάννη, αλλά και στη στελέχωση της ΠΑΕ από ανθρώπους εξειδικευμένους στην υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων για τις μικρές ηλικίες.

Ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που έδειξε το δρόμο του εκσυγχρονισμού σε όλες τις ελληνικές ομάδες, ήταν ο σύλλογος που "άνοιξε τα μάτια" στους ανταγωνιστές του, μόνο που μετά το 2010 έχασε ολοκληρωτικά τον δικό του προσανατολισμό.

Την ώρα που ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη και ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, άρχισαν να χαράσσουν ένα πολυδάπανο στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης των ακαδημιών τους, οι "πράσινοι" θαρρείς και… ξέχασαν τον ανεκτίμητο θησαυρό που είχαν στα χέρια τους.

Αλήθεια, πόσους ποδοσφαιριστές των ακαδημιών του Παναθηναϊκού, έχετε δει να πραγματοποιούν καριέρα με την πράσινη φανέλα τα τελευταία 15 χρόνια; Πόσους Μπασινάδες, πόσους Γκούμες, πόσους Καραγκούνηδες έχει βγάλει το Κορωπί;

Ποιος μπορεί να θεωρηθεί ο τελευταίος Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης, Μουζακίτης, Κωστούλας που αποφοίτησε από τις ακαδημίες του "τριφυλλιού" και έγινε πρωταγωνιστής στην πρώτη ομάδα;

Ο Παναθηναϊκός είναι εγκλωβισμένος στην ψύχωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος

Είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι από τους 50.000 φίλους του Παναθηναϊκού (ιδιαίτερα όσοι έχουν αναμνήσεις από τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και του ’00) που βρέθηκαν στις εξέδρες του ΟΑΚΑ το βράδυ της Κυριακής, αισθάνθηκαν μια μορφή μελαγχολίας βλέποντας τους "μπέμπηδες" του Ολυμπιακού να αναδεικνύονται μεγάλοι πρωταγωνιστές του ντέρμπι.

Καλώς ή κακώς ολόκληρος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού επί των ημερών του Γιάννη Αλαφούζου έχει εγκλωβιστεί στο βραχυπρόθεσμο "πρέπει" και την αναγκαιότητα κατάκτησης νικών και τίτλων. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή να έρθει το πολυπόθητο πρωτάθλημα. Δεν είναι εύκολο να συμβεί, καθώς οι "πράσινοι" δεν στηρίζουν την προσπάθεια επιστροφής τους σε ένα υγιές και μακροπρόθεσμο ποδοσφαιρικό πλάνο, αλλά περισσότερο στην… παρόρμηση της στιγμής, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή το τρόπαιο θα επιστρέψει στη βιτρίνα του "τριφυλλιού".

Μόνο που μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός θα έχει πετάξει στα σκουπίδια μια μακρά περίοδο, γυρίζοντας την πλάτη ακόμη και στο ίδιο του το DNA.

Ναι, συνέβησαν πολλά το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ που δεν άφησαν ικανοποιημένους τους υγιείς φίλους των γηπεδούχων. Είδαν την ομάδα τους να θυσιάζει ευρωπαϊκό παιχνίδι για να εμφανιστεί πιο "φρέσκια" απέναντι στον Ολυμπιακό και τελικά διαπίστωσαν ότι οι Πειραιώτες ήταν εκείνοι που έτρεχαν περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο ασκώντας έντονη πίεση στα καρέ του Λοντίγκιν. Αντίκρισαν σε ακόμη ένα παιχνίδι μια ομάδα χωρίς ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα.

Η μεγαλύτερη ήττα του Παναθηναϊκού, όμως, δεν είναι ούτε βαθμολογική, ούτε αγωνιστική, αλλά δομική. Και αποτυπώνεται στα πρόσωπα του Μπάμπη Κωστούλα και του Χρήστου Μουζακίτη. Παιδιά που κάποτε έβγαιναν μόνο από τη "Σχολή Ποδοσφαίρου της Παιανίας" και πλέον "παράγονται" στου Ρέντη.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".