Εθνική Ελλάδος: Πώς εξηγείται ο ξαφνικός παροξυσμός για τη "γαλανόλευκη";
Το φαινόμενο της εθνικής λατρείας!
Η Εθνική Ελλάδος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αρχίζει να χτίζει μια υγιή σχέση με το μέσο Έλληνα φίλαθλο, από αυτές που σπανίζουν σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που κυριαρχεί το μίσος και η τοξικότητα.
Όχι, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη η εικόνα του κατάμεστου "Γεώργιος Καραϊσκάκης" το βράδυ της Κυριακής σε ένα παιχνίδι της εθνικής μας ομάδας που ούτε πρόκριση έκρινε, ούτε "εμπορικός" αντίπαλος υπήρχε!
Σε μια περίοδο που ακόμη και οι μεγαλύτεροι σύλλογοι της χώρας δυσκολεύονται να πραγματοποιήσουν sold out (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Τούμπα του πρωταθλητή ΠΑΟΚ που δεν γεμίζει ούτε στα ευρωπαϊκά παιχνίδια) ή υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε "προσφορές πολυκαταστημάτων" (όπως το έπραξε ο Παναθηναϊκός στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό) για να "πείσουν" τον κόσμο τους να δώσει το παρόν στις εξέδρες, η εθνική Ελλάδος είδε ένα ματς με την Ιρλανδία να μετατρέπεται σε… λαϊκό προσκύνημα!
Για ποιον λόγο πήγαν 30.000 άνθρωποι να δουν από κοντά την Εθνική Ελλάδος;
Το ζητούμενο, όμως, είναι γιατί βρέθηκαν 30.000 άνθρωποι στο Φάληρο; Σίγουρα δεν πήγαν γήπεδο ούτε για να βρίσουν, ούτε για να εκτονωθούν, ούτε για να βγάλουν τα απωθημένα τους σε κάποιον παίκτη είτε της ομάδας τους, είτε των αντιπάλων.
Ούτε βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη από οπαδικά κίνητρα, γιατί είναι προφανές ότι απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα έχει την εθνική ομάδα με τους λιγότερους πιστούς οπαδούς.
Ναι, προφανώς έπαιξε ρόλο ο ενθουσιασμός από το θρίαμβο στο Γουέμπλεϊ, ο κόσμος δεδομένα αισθάνθηκε πιο κοντά στους διεθνείς μας με τον τρόπο που κατέθεσαν την ψυχή τους στο Λονδίνο για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Τζορτζ Μπάλντοκ, πάνω απ’ όλα, όμως, η εθνική μας ομάδα αρχίζει να παίρνει τη μορφή "καταφυγίου" που προστατεύει τον μέσο υγιή Έλληνα φίλαθλο από την τοξικότητα που συνοδεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο.
Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν υπήρξε τόσο αυθόρμητη και αγνή σύνδεση της εθνικής μας ομάδας με τον Έλληνα φίλαθλο, σαν κι αυτή που βιώσαμε τις τελευταίες μέρες.
Γεμάτα γήπεδα έχουμε δει ξανά (είτε τα χρόνια που ακολούθησαν το έπος του 2004 (όταν τα παιχνίδια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος έγιναν ξαφνικά… μόδα), είτε σε ματς με τεράστιο αγωνιστικό ενδιαφέρον (όπως ο πρόσφατος «τελικός» πρόκρισης στο Euro με αντίπαλο τη Γεωργία), αλλά αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής ήταν πρωτόγνωρο.
Όλη η Ελλάδα περιμένει τη νύχτα της 14ης Νοεμβρίου
Παντού έβλεπες ανθρώπους με ανιδιοτελή πρόθεση να υποστηρίξουν τους διεθνείς μας. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να ασχοληθούν με τους αντιπάλους τους. Ήταν εκεί για να ωθήσουν τον Μπακασέτα, τον Μαυροπάνο, τον Τζόλη, τον Σιώπη και όλα τα παιδιά με τη δύναμη της ψυχής και της φωνής τους.
Κι όταν ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, ελάχιστοι έφυγαν από τη θέση τους. Έμειναν όρθιοι για να τους χαρίσουν ένα ακόμη χειροκρότημα, σε μια από τις πιο συγκινησιακές στιγμές που έχουμε δει ποτέ σε ελληνικό γήπεδο.
Επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην αγωνιστική δράση των συλλόγων μας (με εξαιρετικά σημαντικά ευρωπαϊκά παιχνίδια σε Europa και Conference League και σπουδαία ντέρμπι στη Super League) και το μυαλό όλων ταξιδεύει ήδη στη νύχτα της 14ης Νοεμβρίου, όταν τα "λιοντάρια" της Αγγλίας θα επισκεφτούν το ΟΑΚΑ.
Τα 65.000 εισιτήρια που θα τυπωθούν μοιάζουν απελπιστικά λίγα για να καλύψουν τη ζήτηση που υπάρχει. Χωρίς υπερβολή όλη η Ελλάδα θέλει να βρεθεί σ’ αυτό το παιχνίδι!
Μοιάζει οξύμωρο, αλλά μέσα από μια ανθρώπινη τραγωδία, μοιάζει να σφυρηλατείται η πιο γερή και υγιής σχέση που είχε ποτέ η εθνική μας ομάδα με τον Έλληνα φίλαθλο και οπαδό. Και είναι μια σχέση που οφείλουμε άπαντες να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού τα επόμενα χρόνια. Στα εύκολα και τα δύσκολα! Και μακάρι να εξελιχθεί σε μια σχέση που θα αποτελέσει φάρο μετάλλαξης του τρόπου σκέψης μας γύρω από το ποδόσφαιρο.
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".
