Πόσο πολύ μας είχε λείψει ο Πανιώνιος από τις επαγγελματικές κατηγορίες; Και μόνο η… αύρα πρωταθλητισμού του “Ιστορικού” στις πρώτες αγωνιστικές της Super League 2 προσδίδει άλλο κύρος στη δεύτερη επαγγελματική λίγκα της χώρας.

ΠΑΕ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ «Όλη μου η ζωή είναι μια Κυριακή»

Αν, μάλιστα, προσθέσουμε στη λίστα των διεκδικητών των δύο θέσεων που οδηγούν στη Super League και άλλα "βαριά" ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως η ΑΕΛ, η Καλαμάτα και ο Ηρακλής (έστω κι αν το ξεκίνημα του "Γηραιού" δεν είναι αυτό που περίμεναν οι φίλοι του) γίνεται αντιληπτό γιατί πολλαπλασιάζεται σταδιακά το ενδιαφέρον των φιλάθλων για μια κατηγορία που εδώ και πολλά χρόνια απασχολούσε την κοινή γνώμη για χίλιους δυο λόγους πλην του αμιγώς αγωνιστικού της σκέλους.

Το ποδόσφαιρο αλλάζει και χρειάζεται περισσότερο από ποτέ "βαριές" και εμπορικές φανέλες

Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να ξεκινήσει επιτέλους μια πολύ σοβαρή συζήτηση για την ανάπτυξη συνολικά του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ο "βασιλιάς των σπορ" μεταλλάσσεται πλέον, σε ολόκληρο τον κόσμο, σε μια "βαριά βιομηχανία θεάματος", είτε παραμένει δέσμιος του… ρομαντισμού του, είτε δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει εκτός ελληνικών συνόρων.

Ακόμη και οι λάτρεις της παράδοσης Βρετανοί, αρχίζουν να προσαρμόζονται ολοένα και περισσότερο στα δεδομένα της νέας εποχής. Πάρτε παράδειγμα τους Σκωτσέζους που έθεσαν συγκεκριμένες προδιαγραφές για την άνοδο μιας ομάδας στην εγχώρια Premier League.

Όπως συμβαίνει σε κορυφαίες διασυλλογικές διοργανώσεις άλλων αθλημάτων, όπως το ΝΒΑ, ή η Euroleague, δεν αρκούν μόνο τα αγωνιστικά κριτήρια για να εξασφαλίσουν τη θέση μιας ομάδας σε αυτές. Για να βρεθείς σε μια τόσο εμπορική λίγκα θα πρέπει να διαθέτεις γήπεδο συγκεκριμένων απαιτήσεων, εμπορική δυναμική ή πλατιά μάζα οπαδών. Με απλά ελληνικά θα πρέπει να βοηθάς με την παρουσία σου τη διεύρυνση του ενδιαφέροντος (άρα και την αύξηση των εσόδων) για το προϊόν.

Όχι, ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν είναι πλέον… όσο δημοκρατικός ήταν πριν από 20-30 χρόνια, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και κάποια στιγμή θα πρέπει και το ελληνικό ποδόσφαιρο να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.

Η Super League και η Super League 2 πρέπει να περάσουν στη νέα εποχή

Με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία ομάδων όπως η Athens Kallithea, η Κηφισιά, ο Ακράτητος, ο Θρασύβουλος (προσθέστε εσείς τα ονόματα συλλόγων του λεκανοπεδίου που βρέθηκαν κάποια στιγμή στα «μεγάλα σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου) δεν διαθέτουν και δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν το brand και τη δυναμική ενός Πανιωνίου, ενός Ηρακλή, μιας ΑΕΛ, μιας Παναχαϊκής, ενός ΟΦΗ, μιας Δόξας Δράμας, ενός Πανσερραϊκού, ομάδων δηλαδή που διαθέτουν ασφαλώς μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα και πολύ μεγαλύτερο αριθμό φιλάθλων.

Και το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει την πολυτέλεια να μην διαθέτει στην πρώτη του λίγκα τα μεγαλύτερά του brands. Πάρτε για παράδειγμα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον project της Athens Kallithea. Μια ομάδα που και ποδοσφαιρικά σε γοητεύει στο μάτι και οργανωτικά παραδίδει σε πολλά επίπεδα μαθήματα σε ΠΑΕ με μεγαλύτερη ιστορία. Και λοιπόν;

Είναι μια ομάδα που αγωνίζεται ως… τσιγγάνα, που η φυσική της έδρα έχει μείνει στη δεκαετία του ’70, που δεν διαθέτει πλατιά μάζα οπαδών με αποτέλεσμα να παίζει διαρκώς μπροστά σε άδειες εξέδρες. Όσο μεγάλη προσπάθεια κι αν πραγματοποιούν οι ιδιοκτήτες της, δεν θα αποκτήσει ποτέ το μέγεθος ενός brand, όπως είναι για παράδειγμα ο Πανιώνιος ή η ΑΕΛ.

Η Super League και η Super League 2 (οι οποίες κάποια στιγμή πρέπει να λειτουργήσουν ως ενιαίος φορέας) καλούνται να περάσουν στην επόμενη εποχή. Σκληρή, άδικη, μη δημοκρατική; Ίσως…

Οφείλουν, όμως, να θέσουν συγκεκριμένες προδιαγραφές σε όσες ομάδες επιθυμούν να παίρνουν μέρος στις δύο επαγγελματικές κατηγορίες της χώρας (και κυρίως στην πρώτη). Το κάνουν οι Σκωτσέζοι, δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς;

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".