Ο Ρουί Βιτόρια βρίσκεται προ των πυλών στον Παναθηναϊκό και είναι ο "εκλεκτός" στον οποίο αποφάσισαν οι "πράσινοι" να δώσουν τα κλειδιά της ομάδας με στόχο την επιστροφή στις επιτυχίες. Ήταν 21 Σεπτεμβρίου του 2002 όταν και ο Πορτογάλος τεχνικός βίωσε την μεγαλύτερη θλίψη στη ζωή του σε μια συγκλονιστική οικογενειακή τραγωδία όπου έχασε σε τροχαίο δυστύχημα και τους δυο του γονείς. Κάτι που άλλαξε για πάντα την κοσμοθεωρία του...

Η τραγωδία που άλλαξε για πάντα τη ζωή του Ρουί Βιτόρια

O Ρουί Βιτόρια που εντός της ημέρας (30/10) αναμένεται να ανακοινωθεί και επίσημα από τον Παναθηναϊκό και να σηκώσει... μανίκια, είχε αφηγηθεί στο learning.coachesvoice.com μια συγκλονιστική οικογενειακή τραγωδία που βίωσε στα 32 του χρόνια όταν και αποφάσισε να "κρεμάσει" τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια για να ασχοληθεί με την προπονητική.

Λίγο μετά, στις 21 Σεπτεμβρίου 2002 οι γονείς του, Αβελίνο και Εσμεράλντινα αλλά και οι γονείς του καλύτερου του φίλου και νονού της μίας του κόρης έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο δρόμο της επιστροφής στην Αλβέρκα, στην πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Πορτογάλος τεχνικός. "Ήταν η μεγαλύτερη θλίψη που έχω βιώσει αλλά με βοήθησε να αναπτυχθώ και να αλλάξω τον τρόπο που διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου" τόνισε χαρακτηριστικά.

Οι δηλώσεις του Ρουί Βιτόρια για την οικογενειακή του τραγωδία:

"Στα 32 μου αποφάσισα να τελειώσω την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής για να γίνω προπονητής. Οι γονείς μου πέθαναν σε τροχαίο δυστύχημα λίγο μετά την απόφασή μου. Εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν μόνο το επάγγελμά μου που άλλαξε – άλλαξε και η ζωή μου.

Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μου. Πρέπει να υπάρχουν λίγα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή. Έχασα τον πατέρα και τη μητέρα μου την ίδια μέρα. Ήταν η μεγαλύτερη θλίψη που έχω βιώσει – αλλά με βοήθησε να αναπτυχθώ και να αλλάξω τον τρόπο που διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου.

Όταν έχω πρόβλημα με έναν ποδοσφαιριστή, όταν υφίσταμαι μια μεγάλη ήττα, όλα μπαίνουν υπό σκέψη. Ό,τι κι αν συμβεί, έχω περάσει χειρότερες στιγμές. Είναι παράδοξο, αλλά είναι η αλήθεια: ο θάνατος των γονιών μου ήταν η ενδυνάμωσή μου. Δεν θα έλεγα ότι είμαι ένας άλλος άνθρωπος από τότε. Δεν έχω αλλάξει προσωπικότητα. Αλλά είμαι προετοιμασμένος για ό,τι έρθει. Δεν είμαι ήρωας. Έχω πλήρη επίγνωση του τι είναι ζωή. Απλώς νιώθω ότι η τραγική μου απώλεια μου έδωσε μεγάλη ψυχική δύναμη".