Υπάρχουν μέρες που, ειλικρινά, αναρωτιέσαι αν ο όρος “επικοινωνία” στο ελληνικό ποδόσφαιρο περιορίζεται μόνο στις… κραυγές για τη διαιτησία, την παράθεση τεκμηρίων “σφαγής” των ομάδων μας, ή το ξεκατίνιασμα στα social media.

Μία από αυτές ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής με την περίφημη διάψευση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για τη βέβαιη λύση της συνεργασίας με τον Ντιέγκο Αλόνσο και την… παραδοσιακή δημόσια στήριξη σε έναν προπονητή, που εννιά φορές στις δέκα αποτελεί προάγγελο του “διαζυγίου”.

Η διάψευση του Παναθηναϊκού και η ουσία με τον Ρουί Βιτόρια

Ειλικρινά στις ελληνικές ΠΑΕ πιστεύουν ότι ζούμε στο… 1970 ή το 1980 όταν η επικοινωνία με τον “έξω κόσμο” ήταν από μηδαμινή έως απαγορευτική; Πιστεύουν, δηλαδή, ότι δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι που βρίσκονται σε στενή επαφή με γραφεία μάνατζερ, που συλλέγουν καθημερινά πληροφορίες για την ποδοσφαιρική πιάτσα ακόμη κι αν βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου;

Ακόμη και οι πέτρες γνώριζαν ότι οι “πράσινοι” βρίσκονταν σε αναζήτηση προπονητή εδώ και εβδομάδες κι ότι οι επαφές τους με υποψήφιους διαδόχους του Αλόνσο κορυφώθηκαν μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Για ποιο λόγο, ειλικρινά, να εκδώσει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ανακοίνωση την Κυριακή, από τη στιγμή που οι  πιθανότητες να μη βγάλει καν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ο Ουρουγουανός τεχνικός ήταν άκρως αυξημένες; Να πεις ότι μεσολαβούσε κάποιο παιχνίδι και έπρεπε να διασφαλιστεί η ομαλή διεξαγωγή του. Το μόνο που κατάφεραν οι άνθρωποι των "πράσινων" ήταν να ρίξουν περισσότερο νερό στο μύλο της ανυποληψίας που διοχετεύεται καθημερινά στα μάτια των φίλων της ομάδας, αναφορικά με τη λειτουργία της ΠΑΕ. Ας είναι…

Το ζουμί της ιστορίας δεν είναι πως διαχειρίστηκε ο Παναθηναϊκός το διαζύγιο με τον Αλόνσο, αλλά κατά πόσο ο Ρουί Βιτόρια αποτελεί ενδεδειγμένη λύση για το ταλαιπωρημένο “τριφύλλι”.

Ο Παναθηναϊκός, ο Ρουί Βιτόρια και η αξία ενός βιογραφικού

Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει αν ο Πορτογάλος θα πετύχει στο εξαιρετικά δύσκολο έργο που αναλαμβάνει στους “πράσινους”. Δεν υπάρχει, όμως, καμία αμφιβολία ότι για πρώτη φορά αποτελεί μια πρόσληψη βασιζόμενη στο βιογραφικό του ανθρώπου που προσλαμβάνεται.

Ξέρετε, στο ελληνικό ποδόσφαιρο θαρρείς και τα βιογραφικά των προπονητών είναι τα τελευταία που απασχολούν τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ. Δηλαδή, πόσες πιθανότητες επιτυχίας είχε ο περίφημος Μιγκέλ Καρντόσο στην ΑΕΚ, ένας προπονητής που μέσα σε 12 μήνες κατάφερε να μετρήσει τρεις απολύσεις;

Πόσο εφικτό ήταν να πετύχει στον Ολυμπιακό ο Κάρλος Καρβαλιάλ με τις… 21 αλλαγές πάγκων στα 22 χρόνια της προπονητικής του διαδρομής; Όσο πιθανό ήταν να πετύχει ο Ντιέγκο Αλόνσο στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ένας προπονητής που δεν είχε αφήσει έργο σε όποια κι αν εργάστηκε, ακόμη και στο MLS (θυμηθείτε τα πρόσφατα σχόλια σε εκπομπή του ESPN) μετά τη συντριβή του “τριφυλλιού” από την Πόρτο.

Προφανώς θα υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Θα υπάρξει ένας στους δέκα προπονητές με προβληματικό βιογραφικό που θα διαπρέψει σε κάποια ομάδα. Επίσης θα υπάρξουν εξαιρετικοί και πετυχημένοι τεχνικοί που θα αποτύχουν σε συλλόγους που θα προσληφθούν, είτε επειδή δεν θα προσαρμοστούν στο νέο εργασιακό τους περιβάλλον, είτε για χίλιους δύο λόγους.

Ο κανόνας, όμως, είναι (όπως συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα) ότι όσο πιο πλούσιο βιογραφικό συνοδεύει έναν υπάλληλο που προσλαμβάνεις, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας του.

Μετά, λοιπόν, από τον μέγιστο αλλά… συνταξιούχο Φατίχ Τερίμ και τον εξαιρετικά μέτριο Ντιέγκο Αλόνσο, ο Παναθηναϊκός εμπιστεύεται στις τύχες του σε έναν προπονητή που, αν μη τι άλλο, διαθέτει ένα νορμάλ και ελπιδοφόρο βιογραφικό. Με εμπειρία στον πρωταθλητισμό και τις κατακτήσεις τίτλων. Η επιτυχία δεν είναι εγγυημένη. Οι προσδοκίες, όμως, αυτή τη φορά είναι ρεαλιστικές.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".