Όταν το καλοκαίρι του 2010 η διοικητική σκυτάλη της ΠΑΕ Ολυμπιακός περνούσε από τα χέρια του Σωκράτη Κόκκαλη σε αυτά του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο νέος ιδιοκτήτης των Πειραιωτών δεν είχε μόνο… ένα όνειρο τρελό (όπως αναφέρεται στους στίχους του αγαπημένου συνθήματος της “ερυθρόλευκης” εξέδρας), αλλά δύο:

Πρώτον να δει τον αγαπημένο του Ολυμπιακό να κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο! Δεύτερον να μπορέσει μια μέρα ο δικός του Ολυμπιακός να στηρίζεται στα δικά του παιδιά. Σε ποδοσφαιριστές που θα έχουν αποφοιτήσει από τα σπλάχνα του συλλόγου, από τις δικές του ακαδημίες. Λοιδορήθηκε και για τα δύο, όσο κανείς! Είδε να δημοσιεύονται άρθρα στον Τύπο που αναρωτιόντουσαν αν ένας γονιός θα εμπιστευόταν ποτέ το παιδί του στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Ρέντη.

Η νύχτα που η Τούμπα θαύμασε τους απόφοιτους των Ακαδημιών του Ολυμπιακού

Όσα ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής στην Τούμπα, μπορεί να μην συγκρίνονται με την αξέχαστη βραδιά της 29ης Μαΐου (όταν απέκτησε σάρκα και οστά το πρώτο σκέλος του οράματος του Βαγγέλη Μαρινάκη), πλην όμως αποτελούν μια τεράστια δικαίωση για έναν άνθρωπο που δεν σταματά να ονειρεύεται και κυρίως να κάνει δεκάδες μικρά παιδιά να ονειρεύονται πως μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο!

Ποιος να το πίστευε αλήθεια πριν από δέκα χρόνια ότι θα ερχόταν η στιγμή που ο ΠΑΟΚ (η ομάδα που δημιούργησε μια ακαδημία-πρότυπο για κάθε ελληνικό σύλλογο) θα εμφανιζόταν σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό με… έναν μόλις Έλληνα στην αποστολή του, και την ίδια ώρα οι “ερυθρόλευκοι” θα παρατάσσονταν στη Θεσσαλονίκη με δύο 17χρονους στην ενδεκάδα τους, τέσσερεις απόφοιτους των ακαδημιών τους στο βασικό σχήμα και συνολικά 9 Ελληνόπουλα στην εικοσάδα τους!

Η συγκεκριμένη “κατάκτηση” του Ολυμπιακού δεν έχει την λάμψη του Conference League που σήκωσε στον ουρανό της Νέας Φιλαδέλφειας ο Κώστας Φορτούνης, πλην όμως αποτελεί το πιο πολύτιμο “διαμάντι” της κληρονομιάς που θα αφήσει στις επόμενες γενιές Ολυμπιακών ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η αγάπη του για τους νέους

Ουδέποτε έκρυψε το ενδιαφέρον του για τους νέους ο ιδιοκτήτης της “ερυθρόλευκης” ΠΑΕ. Όσοι είχαν παρακολουθήσει τις τοποθετήσεις του από τα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, θυμούνται τις διαρκείς αναφορές του στη νεολαία της πόλης και το χρέος των μεγαλύτερων προς αυτή.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο να δημιουργήσει ένας οργανισμός με τις ιδιαιτερότητες του Ολυμπιακού μια ακαδημία που θα οδηγούσε το σύλλογο στην κορυφή της Ευρώπης. Είναι πάντα δύσκολο για μια ομάδα που… θρέφεται από τις νίκες να επιδείξει την υπομονή που απαιτεί η ολοκληρωμένη διαδικασία παραγωγής ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και η εν συνεχεία αρμονική μετάβασή τους στην πρώτη ομάδα και τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο οικονομικό σκέλος της τεράστιας επένδυσης που πραγματοποίησε ο Βαγγέλης Μαρινάκης για να στελεχωθούν και να αναπτυχθούν τα τμήματα υποδομής των Πειραιωτών (υπολογίζεται ότι έχουν επενδυθεί περισσότερα από πενήντα εκατομμύρια για να μετατραπούν οι εγκαταστάσεις του Ρέντη σε “βιομηχανία” παραγωγής αστεριών όπως ο Κωνσταντίνος Τζολάκης, ο Παναγιώτης Ρέτσος, ο Μπάμπης Κωστούλας και ο Χρήστος Μουζακίτης), αλλά στην αλλαγή νοοτροπίας με την οποία χρειάστηκε να μπολιαστεί επί σειρά ετών ολόκληρος ο οργανισμός.

Μια φορά κι έναν καιρό το να υποστηρίξει κανείς ότι ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε ευρωπαϊκό τρόπαιο και θα μπορούσε να οραματίζεται ότι σε βάθος χρόνο θα παρουσίαζε μια ελληνική εκδοχή των “τρομερών μωρών” του Άγιαξ, συνιστούσε… πιστοποιητικό παράνοιας που εξασφάλιζε απ’ ευθείας θέση σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Σήμερα συνιστά μια γοητευτική πραγματικότητα! Γιατί πόσο μακριά στο μέλλον, βρίσκεται αλήθεια μια ενδεκάδα του Ολυμπιακού στην οποία θα αγωνίζονται μαζί Τζολάκης, Κουτσίδης, Ρέτσος, Μπακούλας, Μουζακίτης, Κωστούλας, Παπακανέλλος; Κι όλα αυτά χάρη στο όραμα ενός ανθρώπου!

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".