Μας χωρίζουν λίγες ώρες από ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια στην ιστορία της εθνικής Ελλάδος. Κι ας μην διεξάγεται στο πλαίσιο κάποιας τελικής φάσης Euro ή Μουντιάλ.

Από μόνη της, άλλωστε, η ταχύτητα… εξαφάνισης των εισιτηρίων της αναμέτρησης με την Αγγλία στο ΟΑΚΑ μαρτυρά τη μοναδικότητα αλλά και το σπάνιο “ειδικό βάρος” της αποψινής βραδιάς. Όχι φυσικά επειδή σε περίπτωση νίκης ή ισοπαλίας η “γαλανόλευκη” θα βρεθεί για πρώτη φορά στη μεγαλύτερη κατηγορία του Nations League (σπουδαίο επίτευγμα, αλλά όχι ιστορικών διαστάσεων) αλλά γιατί αν τα καταφέρει θα αποκομίσει πολλαπλά οφέλη πολύ πιο σημαντικά από τα αμιγώς βαθμολογικά.

Το διαχρονικά μεγαλύτερο στοίχημα της Εθνικής Ελλάδος και του ελληνικού ποδοσφαίρου

Διαχρονικά το μεγαλύτερο στοίχημα του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν να δημιουργήσει μια γενιά οπαδών της εθνικής Ελλάδος. Δεν το καταφέραμε ως κοινωνία ακόμη και τα “χρυσά χρόνια” που ακολούθησαν το έπος του 2004. Αγαπήσαμε τις νίκες και της επιτυχίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, δεν το αγαπήσαμε όμως ως ομάδα. Ουδέποτε αγκαλιάσαμε την εθνική μας ομάδα με τον τρόπο που το πράττουμε με τους συλλόγους που υποστηρίζουμε.

Δειλά-δειλά, όμως, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Ολοένα και περισσότεροι νέοι σε ηλικία φίλαθλοι έρχονται και πιο κοντά στους Έλληνες διεθνείς. Ταυτίζονται μαζί τους, “δένονται” περισσότερο με το εθνόσημο. Συνολικά η εθνική μας ομάδα αρχίζει να βγάζει από μέσα μας ολοένα και πιο πατριωτικά αισθήματα, τα οποία ενδεχομένως να μην μπορούμε να εκφράσουμε σε άλλα πεδία της καθημερινότητάς μας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους φιλάθλους, αλλά και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.

Το να βλέπεις διεθνείς παίκτες να τραγουδούν με πάθος τον εθνικό ύμνο μιας χώρας πριν από την έναρξη μιας αναμέτρησης, εννοείται ότι δεν συνιστά κάποια σπάνια εικόνα. Πλην όμως δεν ήταν τόσο συνηθισμένη στα παιχνίδια της εθνικής Ελλάδος.

Μια εθνική κληρονομιά για τις επόμενες γενιές

Αν ανατρέξετε σε βίντεο αγώνων της “γαλανόλευκης” στο YouTube ακόμη και από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 θα παρατηρήσετε ότι τη στιγμή της ανάκρουσης του εθνική μας ύμνου, οι περισσότεροι διεθνείς μας παρέμεναν… αγαλματάκια αγέλαστα, αμίλητα και ακούνητα.

Τώρα, όμως, από τους πρώτους ήχους της μελωδίας του Ύμνου στην Ελευθερία, αισθάνεσαι μια ανατριχίλα να διαπερνά τα κορμιά τόσο των Ελλήνων φιλάθλων, όσο και των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.

Ανεξαρτήτως, λοιπόν, τι θα συμβεί στην αναμέτρηση με τα “τρία λιοντάρια” το μεγαλύτερο στοίχημα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των παιδιών του είναι να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους, προκειμένου να συμβάλλουν στο ακόμη μεγαλύτερο “δέσιμο” της εθνικής μας ομάδας με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων και κυρίως με τις επόμενες γενιές που θα πάρουν τις θέσεις τους στις εξέδρες των γηπέδων.

Να ζήσουμε κι εμείς κάποια στιγμή σαν χώρα το προνόμιο να θεωρούμε την εθνική ομάδα ισότιμο μέγεθος σε σημασία με τους συλλόγους μας. Να μην είμαστε πρώτα Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτζήδες, Αρειανοί, Ομιλήτες, ή Πανιώνιοι, αλλά πάνω απ’ όλα να είμαστε φανατικοί οπαδοί της εθνικής Ελλάδος.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τα επόμενα χρόνια μια μοναδική ευκαιρία να γαλουχήσει ολόκληρες γενιές φιλάθλων με το μικρόβιο της αγάπης για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Έρχεται μια άκρως ταλαντούχα και “ερωτεύσιμη” ποδοσφαιρική φουρνιά παιδιών όπως ο Κωνσταντέλιας, ο Τζόλης, ο Κωστούλας, ο Τζολάκης, ο Μουζακίτης, ο Κουλιεράκης και τόσοι ακόμα που είναι σε θέση να εμπνεύσουν αμέτρητα παιδιά της ηλικίας τους να αγαπήσουν το εθνόσημο.

Μακάρι το παιχνίδι με την Αγγλία να μνημονεύεται στο μέλλον ως η απαρχή μιας υπέροχης “γαλανόλευκης” σχέσης και μιας νέας εποχής!

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".