Αν στην ελληνική μυθολογία είχαν σκεφτεί να δώσουν το χρίσμα στη Μούσα της ομορφιάς των ονομάτων, εκείνη οπωσδήποτε θα φτερούγιζε πάνω από τη Ρώμη στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Η εθνική βόλεϊ Ανδρών της Ιταλίας ήταν γεμάτη με ονοματεπώνυμα που όσο κι αν τα επαναλαμβάνει το... στοματικό σύστημα, είναι δύσκολο να βαρεθεί: Λορέντσο Μπερνάρντι, Σαμουέλε Πάπι, Αντρέα Σαρτορέτι, Πάολο Τοφόλι, Πασκουάλε Γκραβίνα, Φερντινάντο ντε Τζόρτζι, Λούκα Κανταγκάλι, Αντρέα Ζόρζι, Αντρέα Τζιάνι, Μάρκο Μπράτσι και, φυσικά, Αντρέα Γκαρντίνι.

Ο αρχηγός της εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1994 με το 3-1 επί της Ολλανδίας του... Γιόχαν Κρόιφ του βόλεϊ, Πέτερ Μπλανζέ, ένας κεντρικός υψλού επιπέδου στα νιάτα του, είναι πια κάτοικος Ρέντη. Προπονητής της ομάδας βόλεϊ Ανδρών του Ολυμπιακού, για την οποία δεν είναι άτοπο να ειπωθεί ότι τα προημιτελικά του Champions League παραμένουν εντός στόχου.




Ούτως ή άλλως, στου Ρέντη έχουν κατά καιρούς κατοικοεδρεύσει ιερά τέρατα του παγκόσμιου βόλεϊ: από τον Μπερνάρντι ως τον Μάρκος Μιλίνκοβιτς και από τον Τζιαμπάολο Μοντάλι ως τον Ιβάν Μίλκοβιτς, για να αναφερθούν μερικά. Ο Γκαρντίνι είναι εκεί πάνω, έχει το δικό του διαμέτρημα και απολαύει της εκτίμησης και του σεβασμού της κοινότητας.

Ο ίδιος ήρθε "για να ζήσω μία νέα εμπειρία. Μέχρι το καλοκαίρι είχα κοουτσάρει μόνο στην Ιταλία και την Πολωνία. Μίλησα με τον μάνατζέρ μου και μου πρότεινε τον Ολυμπιακό. Ήταν μια νέα εμπειρία για μένα. Μέσα σε 48 ώρες είχα πάρει την απόφασή μου", σχολίασε στο parapolitika.gr. Νέα εμπειρία, αλλά... παλιά. Άλλωστε, 3,4 χιλιόμετρα νοτιότερα, βρίσκεται το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, που, όπως είπε, "έχω ζήσει μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου".

Αντρέα Γκαρντίνι: Παραμύθι με λυπημένο τέλος


Για να διευκρινιστεί η τωρινή διάθεσή του, "νομίζω ότι έπραξα σωστά που ήρθα εδώ. Αλλά αυτό, βέβαια, θα αποδειχθεί μέσω του αποτελέσματος". Μόνο αυτό, εξάλλου, έλειψε από την υπερπροσπάθεια των "ερυθρόλευκων" στο παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε, για την 3η αγωνιστική των ομίλων στο Champions League. 


Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d6416j0h0tyh)
Ο Γκαρντίνι, μέσα σε δύομιση χρόνια, ίσως αναγόρευσε αυτό το κομμάτι του Φαλήρου το αγαπημένο μέρος του σε όλη τη Γη. Στις 29 Φεβρουαρίου του 1992, η Μεσαντζέρο Ραβένα νίκησε τον Ολυμπιακό -στο περίφημο παιχνίδι που ο σπουδαίος Λετονός Ράιμοντς Βίλντε τραυματίστηκε πριν την έναρξή του και λειτούργησε ως άλλος Ελ Σιντ, μπαίνοντας, με τις ιαχές του κόσμου που φώναζε το όνομά του, στο δεύτερο σετ- 3-0 και κατέκτησε το πρώτο από τα τρία διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών στην Ιστορία του. Στις 8 Οκτωβρίου 1994, η εθνική Ιταλίας νίκησε την Ολλανδία 3-1 σετ και πήρε το δεύτερο διαδοχικό χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μετά το 1990 στη Βραζιλία. Ο Γκαρντίνι σχεδόν αναφώνησε "το αγαπάω αυτό το μέρος", ενώ σχολίασε πως "είμαι πολύ υπερήφανος για αυτήν την επιτυχία, διότι ήμουν ο αρχηγός εκείνης της ομάδας. Τέσσερα χρόνια πριν, όταν είχαμε νικήσει στη Βραζιλία, αρχηγός ήταν ο Αντρέα Αναστάζι".




Η Ιταλία του θρυλικού Χούλιο Βελάσκο το είχε πάρει... σκοινί κορδόνι να νικά την Ολλανδία, που εκτός από τον Μπλανζέ είχε θηρία, όπως ο τρομερός κεντρικός Μάρτιν φαν ντε Γκορ, ο απίθανος διαγώνιος Όλοφ φαν ντερ Μιούλεν -"το σχέδιό μας περιείχε οπωσδήποτε πλάνο για να τον σταματήσουμε", λέει τώρα ο Γκαρντίνι- και βέβαια οι Μάρτιν φαν ντερ Χορστ και Χενκ Γιαν Χελντ. Οι Ιταλοί νίκησαν σε τρεις διαδοχικούς τελικούς τους Ολλανδούς: στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1993 και σε εκείνο το 1995, Όμως, οι "τουλίπες" κράτησαν το δικό τους καλύτερο για το τέλος: νίκησαν στο παιχνίδι που μετράει περισσότερο, τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 στην Ατλάντα.




Αυτή η τριετία δημιούργησε μία από τις μεγαλύτερες κόντρες στα ομαδικά σπορ. Δεν υπήρχε, όμως, έχθρα: "Ήταν μία αθλητική κόντρα, είμαστε φίλοι, όταν δεν βρισκόμαστε στον αγωνιστικό χώρο μιλούσαμε για πολλά πράγματα. Ήταν εξαιρετικός ανταγωνισμός, απίθανη εμπειρία. Μπορεί στο τέλος να χάσαμε στην Ατλάντα, αλλά ξεκινήσαμε μία νέα εποχή για το ιταλικό βόλεϊ", λέει τώρα. Μάλιστα, το καλοκαίρι παρακολούθησε με μεγάλη αγωνία το συνοδοιπόρο του, Αντρέα Τζιάνι, να οδηγεί στους τελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων τους Γάλλους και, εν τέλει, στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ο σπουδαίος Ιταλός ακραίος μπορεί να είδε την τελευταία φάση του τελικού με την Ολλανδία σε επανάληψη, πριν την ξορκίσει οριστικά.

Ένας άλλος παλιός συμπαίκτης του, βέβαια, έχει όλα τα χρυσά μετάλλια στο βόλεϊ.

"Ο Καρτς ήταν διαφορετικός"

Η Μεσαντζέρο Ραβένα του Ντανιέλε Ρίκι ήταν μία δυνητική dream team. Ο τρομακτικός διαγώνιος Στιβ Τίμονς ήταν το επιθετικό υπερόπλο, η ιταλική συμμορία ήταν εκεί, όμως μαέστρος ήταν ο επίσης Αμερικανός Καρτς Κίραλι. Ο άνθρωπος που έχει κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο βόλεϊ σάλας δις (1984, 1988), στο μπιτς βόλεϊ (1996) και ως προπονητής, με την ομάδα βόλεϊ Γυναικών των ΗΠΑ, το 2021 στο Τόκιο. "Ήταν μία απίθανη ομάδα, αυτός ο παίκτης ήταν διαφορετικός, άλλαξε την ατμόσφαιρα στην ομάδα, ήταν μεγάλη ευχαρίστηση που τον είχαμε μαζί μας. Έφερε νέα κουλτούρα στην προπόνηση. Παίξαμε μαζί δύο χρόνια και έμαθα πολλά από εκείνον«, είπε ο Γκαρντίνι, που στην ερώτηση για το ποιος είναι ο κορυφαίος αθλητής βόλεϊ όλων των εποχών, απάντησε «δυστυχώς δεν μπορώ να σε ευχαριστήσω. Το βόλεϊ έχει αλλάξει πολύ και είναι άτοπο να συγκρίνουμε παίκτες από άλλες εποχές".