Νίκος Σαργκάνης: Το "φάντομ" που έκανε μικρά παιδιά να ματώνουν στην άσφαλτο για να του μοιάσουν!
Το τελευταίο αντίο σε έναν θρύλο!
Ο Αλέξανδρος Σόμογλου αποχαιρετά τον Νίκο Σαργκάνη, τον ήρωα των παιδικών του χρόνων, την... αφίσα των δωματίων δεκάδων παιδιών της δεκαετίας του '80 που έγιναν τερματοφύλακες μόνο και μόνο για να του μοιάσουν.
Για τους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’80, τα ξημερώματα της Κυριακής έφυγε από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για όσους πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και ερωτευτήκαμε τη θέση που… παίζει πάντα ο χοντρός η πιο άμπαλος, δεν “πέταξε” για τους ουρανούς ένας θρύλος των γηπέδων. Έφυγε ένα κομμάτι της ζωής μας! Έφυγε ο σκηνοθέτης των παιδικών μας ονείρων! Η αφίσα που είχαμε συντροφιά στον τοίχο του δωματίου μας.
Μικρέ, έλα να σου πω ποιος ήταν ο Νίκος Σαργκάνης
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα νέο παιδί ποιος ήταν ο Νίκος Σαργκάνης. Θα καθίσεις μαζί του μπροστά σε έναν υπολογιστή, θα σερφάρεις στο YouTube και θα αρχίσεις να ξετυλίγεις τις σελίδες του προσωπικού του μύθου.
Θα του δείξεις το έπος της Κοπεγχάγης, το 1982, εκείνη την επική βραδιά που γεννήθηκε ο μύθος του “Φάντομ”. Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή; Αν δεν είχε τραυματιστεί ο Λευτέρης Πουπάκης σε εκείνο το ιστορικό παιχνίδι με τους Δανούς, ενδεχομένως να μην είχαμε γίνει μάρτυρες της πιο συγκλονιστικής εμφάνισης τερματοφύλακα στην ιστορία της εθνικής μας ομάδας. Τότε που οι Δανοί έγραφαν για τον “πορτιέρο με τα πέντε χέρια”.
Τότε που όλοι εμείς οι λιγοστοί μπόμπιρες - που στήναμε δύο… Yoko Choko για εστία και ματώναμε στην άσφαλτο προσπαθώντας να τον μιμηθούμε - κυκλοφορούσαμε γεμάτοι περηφάνια στην αυλή του σχολείου με μια αθλητική εφημερίδα παραμάσχαλα επιδεικνύοντας τα θαύματα του ήρωα μας.
Θα ψάξεις να βρεις εκείνη τη μυθική απόκρουση στο παλιό Καραϊσκάκη στην κεφαλιά του Γιώργου Βλαστού και το αξέχαστο φιλί του Θαλή Τσιριμώκου που έκανε ακόμη και τους δημοσιογράφους που κάλυπταν το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ να πιστεύουν ότι ο Σαργκάνης είχε αποσοβήσει ως “αίλουρος” το γκολ των Κρητικών σε κεφαλιά που είχε επιχειρήσει ο αντίπαλος που έσπευσε να τον αγκαλιάσει για να τον συγχαρεί.
Θα βρεις τον τελικό κυπέλλου του 1988 ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και την ιστορική μονομαχία του με τον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες από τα έντεκα βήματα. Θα ανταμώσουν ξανά οι δύο τους σε κάποια αλάνα στα σύννεφα να δώσουν μια άτυπη ρεβάνς, μην έχετε αμφιβολία γι’ αυτό.
Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, λοιπόν, θα μπορέσεις να βρεις μια σειρά από βίντεο σπάνιων αποκρούσεων για να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί πόσο μεγάλος τερματοφύλακας υπήρξε ο Νίκος Σαργκάνης.
Νίκος Σαργκάνης, ο αίλουρος που έκανε δεκάδες μικρά παιδιά να ονειρεύονται
Είναι όμως αδύνατο να περιγράψεις πως κατάφερε ο συγκεκριμένος άνθρωπος να μετατρέψει τη θέση του τερματοφύλακα σε μια μορφή τέχνης. Πως κατάφερε να εμπνεύσει δεκάδες παιδιά που ανδρώθηκαν στις αλάνες της δεκαετίας του ’80 να τρέχουν στα μαγαζάκια της Ομόνοιας για να βρουν γάντια και να ερωτευτούν την λιγότερο δημοφιλή – μα τόσο μοναδική – θέση στο ποδόσφαιρο.
Ήταν η πλαστικότητα στο κορμί του; Η ηγετική φυσιογνωμία του; Η ικανότητα να φτάνει με τις απογειώσεις του από παραθυράκι σε παραθυράκι παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός; 1,84 ήταν ο άτιμος και όταν επιχειρούσε εκτίναξη πίστευες ότι θα έφτανε πάνω από το ύψος του οριζόντιου δοκαριού.
Μπορείς να πεις και να γράψεις πολλά για τον Σαργκάνη. Είναι αδύνατο όμως να περιγράψεις με λέξεις τα συναισθήματα που προκαλούσε στα νέα παιδιά που ήθελαν να του μοιάσουν. Έτυχε ο υπογράφων να είναι ένα από αυτά…
Δεν ήταν εύκολη η δεκαετία του ’80 για να γίνεις τερματοφύλακας. Ούτε προπονητές τερματοφυλάκων δεν υπήρχαν καλά-καλά εκείνη την εποχή να σου μάθουν τα μυστικά της θέσης. Αυτοδίδακτοι ήμασταν οι περισσότεροι.
Αφήστε που έπρεπε να αντέχεις τον πόνο για να το πράξεις. Κυριολεκτικά όχι μεταφορικά. Πόσα σχολεία διέθεταν γήπεδα για να παίξεις μπαλίτσα; Στην άσφαλτο έπρεπε να προσγειώνεσαι; Κι όταν γινόσουν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στα περισσότερα ξερά γήπεδα που έπαιζες μπάλα αισθανόσουν… πέτρες να καρφώνονται στο κορμί σου σε κάθε προσγείωση.
Όσοι, όμως, παλεύαμε να μοιάσουμε του ήρωα μας, δεν λογαριάζαμε τίποτα και κανέναν. Όπως δεν… χαμπάριαζε και εκείνος όταν επιχειρούσε έξοδο! Βγαίνω… κι όποιον πάρει ο Χάρος! Τι φράση κι αυτή. Και πόσο επίκαιρη μοιάζει σήμερα με τον καρκίνο να θερίζει στα νοσοκομεία και να αφαιρεί τη μία ζωή μετά την άλλη.
Νίκο Σαργκάνη, πάλεψα να ετοιμάσω ένα αφιέρωμα για να σε αποχαιρετήσω. Δεν τα κατάφερα. Ό,τι κι αν έφτιαχνα έμοιαζε πολύ φτωχό για να σου πω το τελευταίο αντίο.
Το μόνο που έχω να σου πω ξεκινώντας την τελευταία σου πτήση, είναι ένα μεγάλο “ευχαριστώ”. Θα σε ευγνωμονώ πάντα που έγινες η έμπνευσή μου! Που έγινες ο λόγος που ονειρευόμουν! Που ταξίδεψα στα μεγαλύτερα γήπεδα του πλανήτη, κλείνοντας τα μάτια μου στα αθώα βράδια της παιδικής μου ηλικίας. Όλοι εμείς τα “παιδιά” σου θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τον μύθο σου στις επόμενες γενιές. Και θα ξεκινάμε με τη φράση… Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε ένας μοναδικός τερματοφύλακας που έκανε δεκάδες μικρά παιδιά να ονειρεύονται!
