Ο Ράφαελ Ναδαλ, ο "βασιλιάς του Rolland Garros", ένας από τους σπουδαιότερους τενίστες παγκοσμίως, έχει μπει για πάντα στο πάνθεον του τένις ως ένας εκ των κορυφαίων που πέρασαν ποτέ από το άθλημα. Ο Ισπανός που αποσύρθηκε από τα court τον Οκτώβριο κατέθεσε την ψυχή του και προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση σε άρθρο του στο "The Players' Tribune", όπου αποκάλυψε πόσο πληγώθηκε ψυχολογικά όταν στα 17 του χρόνια του είπαν ότι υπάρχει πιθανότητα να μην ξαναπαίξει επαγγελματικό τένις.

Η σπάνια εξομολόγηση του Ναδάλ για το σύνδρομο Mueller-Weiss

Κι όμως, κάτι που δεν ήξερε ο περισσότερος κόσμος είναι ότι ο Ράφαελ Ναδάλ είχε διαγνωστεί με το σύνδρομο Mueller-Weiss, το οποίο -όπως ο ίδιος σχολίασε- είναι μια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία παρά μόνο διαχείριση. Ο Ισπανός θέλοντας να αποτυπώσει το τι ακριβώς είναι αυτό το σύνδρομο, σημείωσε: "Από τη μεγαλύτερη χαρά ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν μπορείς να περπατήσεις".

Παράλληλα υπογράμμισε ότι πέρασε πολλές μέρες στο σπίτι κλαίγοντας, ότι αυτό ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ταπεινότητας και πως για καλή του τύχη είχε έναν πατέρα αρκετά θετικό, ενώ τόνισε ότι ύστερα από πολύ πόνο, χειρουργικές επεμβάσεις, αποκατάσταση και δάκρυα, βρέθηκε η λύση και όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να το "παλέψει".


Αναλυτικά η συγκλονιστική εξομολόγηση του Ναδάλ:

Πληγώθηκα όταν ήμουν 17 ετών και μου είπαν ότι πιθανότατα δεν θα ξαναπαίξω επαγγελματικό τένις. Έμαθα ότι τα πράγματα μπορούν να τελειώσουν σε μια στιγμή. Δεν είναι απλά μια μικρή ρωγμή στο πόδι μου, είναι μια ασθένεια. Δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο διαχείριση. Σύνδρομο Mueller-Weiss. Τι σημαίνει αυτό; Από τη μεγαλύτερη χαρά ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν μπορείς να περπατήσεις.

Πέρασα πολλές μέρες στο σπίτι κλαίγοντας, αλλά ήταν ένα σπουδαίο μάθημα ταπεινότητας και ήμουν τυχερός που είχα έναν πατέρα -την πραγματική επιρροή που είχα στη ζωή μου- ο οποίος ήταν πάντα τόσο θετικός. "Θα βρούμε μια λύση", είπε. Και αν δεν το κάνουμε, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός του τένις.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, μετά βίας μπορούσα να τα επεξεργαστώ, αλλά δόξα τω Θεώ, ύστερα από πολύ πόνο και χειρουργικές επεμβάσεις, αποκατάσταση και δάκρυα, βρέθηκε μια λύση και όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα να το παλέψω.