Μίμης Δομάζος: Ο "ταυρομάχος" που νικήθηκε τη μέρα των γενεθλίων του!

Ο "στρατηγός" δεν είναι πια εδώ! Μοιάζει απίστευτο, η είδηση εξ ορισμού φαντάζει αδιανόητη! Ναι, ο χρόνος και ο θάνατος δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε “ημίθεους” και “κοινούς θνητούς”, απλά υπάρχουν κάποιοι “ήρωες” που πιστεύεις ότι θα είναι πάντα εδώ, ανάμεσά μας!

Ο Μίμης Δομάζος δεν είναι πια εδώ! Έτσι ξαφνικά, τον πρόδωσε η καρδιά του! Πόσο οξύμωρο αλήθεια! Ο “δαντελένιος” ποδοσφαιριστής που έκανε εκατομμύρια καρδιές να σκιρτούν κάθε φορά που ξεκινούσε τις επελάσεις του προς την αντίπαλη εστία, προδόθηκε από την καρδιά του.

Μίμης Δομάζος, ο GOAT του ελληνικού ποδοσφαίρου

Τι να γράψει, αλήθεια, κανείς για να περιγράψει το μύθο του –κατά πολλούς– κορυφαίου Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών; Ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσεις για να αποδώσεις σε μια οθόνη υπολογιστή τη “μαγεία” ενός παίκτη που έμοιαζε μπροστά από την εποχή του;

Όσοι είχαν τον προνόμιο να ζήσουν από κοντά τα χρόνια της δόξας του, στο πλευρό του “διόσκουρου” Αντώνη Αντωνιάδη, αρνούνται να τοποθετήσουν οποιονδήποτε… ανταγωνιστή στο θρόνο του GOAT του ελληνικού ποδοσφαίρου. “Αν τον έχεις δει από κοντά, δεν υπάρχει καν δίλημμα”. Αυτή είναι η διαχρονική ετυμηγορία τους!

Μίμης Δομάζος: Παιδί της αλάνας και της Λεωφόρου… απ’ όταν άνοιξε τα μάτια του

Τι παιχνίδια παίζει αλήθεια καμιά φορά η μοίρα; Ο Μίμης Δομάζος εισήλθε στο νοσκομείο για μια άνιση -όπως αποδείχτηκε- μάχη ίδια ημέρα που ήρθε σ’ αυτόν τον κόσμο πριν από 83 χρόνια! Τη μέρα των γενεθλίων του! 22 Ιανουαρίου 1942 γεννήθηκε, 22 Ιανουαρίου 2025 ξεκίνησε το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο ντέρμπι της ζωής του και μέσα σε 48 ώρες βύθισε στο πένθος την οικογένεια του Παναθηναϊκού και όχι μόνο!

Παιδί της αλάνας, μεγάλωσε δίπλα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και σε ηλικία 13 ετών υπέγραψε το πρώτο του δελτίο στην Άμυνα Αμπελοκήπων, δηλώνοντας μάλιστα ψεύτικη ηλικία για να μπορεί να αγωνίζεται στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Τέτοια ήταν η τρέλα του για τη “στρογγυλή θεά”. Ο Παναθηναϊκός ήταν όλη του ζωή από τη μέρα που άνοιξε τα μάτια του. Κυριολεκτικά!

“Γεννήθηκα στις 22 Ιανουαρίου 1942 στο μαιευτήριο "Έλενα" στους Αμπελοκήπους απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη μητέρα μου την έλεγαν Ουρανία και τον πατέρα μου Χρήστο. Η μητέρα μου δούλευε στο μαιευτήριο Έλενα και ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Είχα και μία αδελφή, αλλά πέθανε όταν ήταν μικρή. Δημοτικό σχολείο πήγαινα στους Αμπελόκηπους. Όταν όμως χώρισε η μητέρα μου με τον πατέρα μου πήγα στο Μαράσλειο. Όλα αυτά βέβαια ήταν γύρω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Δεν ήμουν καλός μαθητής. Δεν με ενδιέφερε. Εμένα με ενδιέφερε η μπάλα πιο πολύ. Όταν εμείς παίζαμε μπάλα δεν ήταν όπως σήμερα. Το ποδόσφαιρο δεν είχε μπει στα σπίτια. Δεν είχαμε τηλεοράσεις. Ο κόσμος δεν έβλεπε μπάλα, απλώς ό,τι άκουγε στο ράδιο ή όταν ερχόταν γήπεδο. Ούτε οι γονείς μου παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο. Δεν ήταν κάποια ομάδα. Δεν ήθελαν κιόλας να παίξω. Η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου να ασχοληθώ με την μπάλα”, είχε αφηγηθεί σε παλιότερη συνέντευξή του.

H πρώτη εμφάνιση του Μίμη Δομάζου με τη φανέλα του Παναθηναϊκού

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού άρχισαν να μαθαίνουν για έναν… κοντορεβυθούλη “μάγο”  Χριστούγεννα του 1958. Τότε, στο παραδοσιακό τουρνουά των Χριστουγέννων, φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος, σε ένα φιλικό με την ΑΕΚ. Ήταν το πρώτο κεφάλαιο ενός θρυλικού παραμυθιού! Πως έχει περιγράψει ο ίδιος εκείνη την ιστορική πρεμιέρα;

“Ήταν Κυριακή και το πρωί έπαιξα πρωτάθλημα με την Άμυνα Αμπελοκήπων. Το απόγευμα έπαιζε Παναθηναϊκός-ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου για το κύπελλο Χριστουγέννων. Τότε, το Συμβούλιο της Άμυνας Αμπελοκήπων δούλευε στο μπαρ της Λεωφόρου στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Κάθε Κυριακή πήγαιναν οι άνθρωποι για να πάρουν κάνα μεροκάματο. Θυμάμαι ότι με έβαζαν και εμένα μέσα γιατί ήμουν μικρός και έβλεπα τα παιχνίδια από το μπαρ.

Είναι λοιπόν εκείνη η Κυριακή, ήταν περίπου μία ώρα πριν το ματς και περνούσαν οι παίκτες και οι τρεις Έλληνες προπονητές. Ο Μυγιάκης, ο Σούτσος και ο Σίμος. Του λένε λοιπόν του Σίμου οι άνθρωποι από την Άμυνα Αμπελοκήπων ‘δεν παίρνετε και τον μικρό να παίξει αφού είναι φιλικό παιχνίδι’. Εκείνος ήθελε να ρωτήσει τον Μυγιάκη που ήταν πρώτος προπονητής. Αν έλεγε ναι, θα έπαιζα. Πάω μέσα και μου λέει ο Μυγιάκης, ‘έπαιξες το πρωί;’ Λέω ‘όχι κύριε Μυγιάκη’. Εγώ φυσικά είχα παίξει 90 λεπτά, είχα φάει και μία κλωτσιά. Μου λέει ‘ε τότε κάτσε να παίξεις στο δεύτερο ημίχρονο εξτρέμ (εφτάρι)’. Παρόλο που δεν μου άρεσε να παίζω στην άκρη είπα ότι αφού μου είπε να παίξω, θα παίξω. Ήταν το πρώτο μου παιχνίδι αυτό. Αντίπαλος ήταν η ΑΕΚ. Ήταν 1-1 στο ημίχρονο κι έβαλα ένα γκολ μετά. Έκανα μία πάσα να βγει σέντρα κι αυτό πήγε γκολ. Έτσι κάναμε το 2-1. Μετά έβγαλα μία σέντρα και το έβαλε ο Αγγελόπουλος. Κερδίσαμε 3-1. Την επόμενη χρονιά, το ’59-’60 ξεκίνησα κανονικά να παίζω με τον Παναθηναϊκό. Τότε ήταν που πήραμε και το πρώτο πρωτάθλημα”.

Η κληρονομιά του “στρατηγού” Μίμη Δομάζου

Αρχηγός των “πράσινων” για 15 χρόνια, κατέκτησε συνολικά 13 τίτλους και φυσικά ηγήθηκε της ονειρεμένης πορείας του Παναθηναϊκού προς τον τελικό του Γουέμπλεϊ, στη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1971.

Ρέκορντμαν συμμετοχών στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής με 536 παιχνίδια με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ (ακόμη και με την “Ένωση” κατέκτησε πρωτάθλημα τη διετία που αγωνίστηκε με τα “κιτρινόμαυρα”), ωστόσο οι αριθμοί και οι επιδόσεις μοιάζει αδύνατο να αποδώσουν επακριβώς το μέγεθος του “Μίμαρου”.

O Μίμης Δομάζος δεν είναι πια εδώ! Έφυγε αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά στιγμών που θα μείνουν ανεξίτηλες σε όσους είχαν την ευλογία να τις ζήσουν από τις εξέδρες ενός γηπέδου.

Ταυτόχρονα φεύγει αφήνοντας τις συμβουλές τους σε χιλιάδες μπόμπιρες που θέλουν μια φορά κι έναν καιρό να βαδίσουν στα δικά του βήματα:

“Όσο έπαιζα ποδόσφαιρο κοιμόμουν από τις 7 το απόγευμα. Υπάρχει σήμερα νεαρός 16 και 17 ετών που να κοιμάται από τις 7 το απόγευμα; Ξύπναγα κάτα τις 9, πήγαινα στην προπόνηση κανονικά, έκανα ζωή επαγγελματία, παρόλο που δεν ήμουν επαγγελματίας. Δεν κάπνιζα, δεν έπινα και ακόμα μέχρι σήμερα αν μου πείτε καφέ και τσιγάρο δεν ξέρω από αυτά. Μόνο σοκολάτα πίνω. Πρέπει να είσαι σωστός, η ζωή σου να είναι μετρημένη, κάθε Κυριακή ο κόσμος έρχεται να σε δει κι εσύ πρέπει να είσαι σωστός. Δε λέγανε πάμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, λέγανε πάμε να δούμε τον Δομάζο με την παρέα του.

Έπαιξα 22 χρόνια και τα 22 χρόνια ήμουν στη πρώτη γραμμή. Για να είμαι στην πρώτη γραμμή όλα αυτά τα χρόνια, κι από τα 30 παιχνίδια να παίζω τα 28 καλά και να είμαι πρώτος, έκανα πάρα πολύ σωστή και διατροφή και ζωή. Δεν είναι εύκολο το ποδόσφαιρο. Εγώ όλη την εβδομάδα προετοιμαζόμουν ποιος θα έρθει πάνω μου. Ένας θα είναι; Δύο; Όπως πάνε οι Τορέρο στον ταύρο επάνω και του πετάνε τα βέλη επάνω για να τον εξασθενίσουν για να έρθει μετά ο ταυρομάχος για να σκοτώσει τον ταύρο έτσι ήμουν κι εγώ. Έτρεχα, τον έφερνα όπου ήθελα τον παίκτη γιατί είχα πολλά πνευμόνια και δεν κουραζόμουν, και μόλις τους έβλεπα έτοιμους τους κορόιδευα. Έτσι ήμουν σαν τον ταυρομάχο”.

Καλό ταξίδι, ταυρομάχε!