Τι είπε η δημοσιογράφος της Relevo, Νοελία Γόμεθ, στο parapolitika.gr για τη Ρεάλ και ποια είναι η διαφορά νοοτροπίας με την Ατλέτικο, όπως αναδεικνύεται από τις βόλτες σε "Μπερναμπέου" και "Μετροπολιτάνο"
"Αδελφέ, να ξέρεις, οι πιο φτωχοί της Μαδρίτης υποστηρίζουν τη Ρεάλ". Ο Χρήστος δεν είναι απλώς γκασταρμπάιτερ στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Έχει φτιάξει τη ζωή του και την οικογένειά του εκεί. Το ύφος, πάνω στην κουβέντα, προφανώς δεν αναδείχνει ένα στατιστικό γεγονός. Απλώς αφήνει μια εσάνς για το τι ενδεχομένως συμβαίνει σε ό,τι αφορά τα ποδοσφαιρικά κριτήρια στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Ο Μιχάλης και ο Κυριάκος απολαμβάνουν τη ζωτικότητα της πόλης. Η Μαδρίτη είναι γήινη. Ο Άλεξ, όταν ακούει ότι είναι πολύ ευγενικός, λέει πως "παίζει ρόλο και ο τόπος στον οποίο διαμένεις".
Η οποία (Μαδρίτη), ειρήσθω εν παρόδω και παρεμπιπτόντως, σείεται ποδοσφαιρικά. Στη LaLiga, το τρίπολο κορυφής (Ρεάλ 50, Ατλέτικο 49, Μπαρτσελόνα 48), κόβει την ανάσα. Και οι τρεις συνεχίζουν στο Champions League, με τους "μερένχες" να έχουν πετύχει σπουδαία νίκη, το 3-2 επί της Σίτι στο Μάντσεστερ. Οι "κολτσονέρος" ακολουθούν, λοιπόν, τη "βασίλισσα" κατά πόδας. Μάλιστα, τη φετινή σεζόν η Ατλέτικο υλοποίησε το μεγαλύτερο σερί στην Ιστορία της, με τις 15 σερί νίκες. Έτσι, όταν έγινε, η μπουτίκ στο «Μετροπολιτάνο» έβαλε 15% έκπτωση σε όλα τα προϊόντα της, προς τιμή του επιτεύγματος.
Η άτυχη Ατλέτικο και τα... δύο Πράδο
Η γεωγραφία και η ανθρωπογεωγραφία της Ισπανίας προδίδουν το σύλλογο Ατλέτικο Μαδρίτης. Η πιο επιφανειακή προσέγγιση της δικτατορίας του Φρανσίσκο Φράνκο, που κράτησε 38 χρόνια και εξέπνευσε οριστικά το 1976, ήταν τοπική. Οι Βάσκοι, οι Ανδαλουσιάνοι και οι Καταλανοί μοιάζουν να έχουν εσαεί τη νοοτροπία της εξέγερσης και τη δικαιολογία της σύνταξης ενός (αντισυνταγματικού, πάντως) referendum ανεξαρτησίας, κάτι που δεν γίνεται να ισχύσει στην περίπτωση της Ατλέτικο, αφού βαστά από ό,τι θεωρείται, στη συλλογική γνώμη, η αγαπημένη πόλη του δικτάτορα. Οι "κόκκινοι" Μαδριλένιος, λοιπόν, δεν έχουν το διάνυσμα να δημιουργήσουν ταξικές διαφορές, εξάλλου ακόμα κι αν ήθελαν να πατήσουν στην κυριαρχία της Ρεάλ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του ποδοσφαίρου και τα έξι τρόπαια από το 1956 έως το 1966, ενδεχομένως να λάμβαναν την απάντηση ότι έπαιξαν και εκείνοι, με τη σειρά τους, σε τελικό: για την ακρίβεια, στο μόνο διπλό τελικό που έγινε ποτέ, το 1974 απέναντι στην Μπάγερν.
Η Ατλέτικο, λοιπόν, νιώθει σε όλη την Ιστορία της στη θέση του συνοδηγού. Τα τελευταία 14 χρόνια, όμως, η ελπίδα έχει δώσει τη θέση της στην πιθανότητα. Το αισθάνεσαι μέσα στους διαδρόμους του "Μετροπολιτάνο", το αντιλαμβάνεσαι από την ανέγερση του νέου γηπέδου το 2017, όταν ο ποταμός Μανθανάρας ορφάνεψε με την κατεδάφιση του "Βιθέντε Καλντερόν". Η βόλτα στα έγκατα του γηπέδου στην περιοχή Σαν Μπλας-Κανιγέχας, που σε βγάζει ακόμα και στον αγωνιστικό χώρο και στο πελώριο σήμα στην εξωτερική γραμμή, έχει την εσάνς που αφήνει στο πέρασμά του εκείνος ο μαυροφορεμένος Αργεντινός, που έφτασε στη Μαδρίτη για να κοουτσάρει την ομάδα στην οποία έπαιξε και γέννησε συναισθήματα που, αν δεν ήταν πρωτόγνωρα, είχαν χαθεί στην ποδοσφαιρική λήθη. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, πολύ φυσιολογικά, λογίζεται ως το πιο σημαντικό πρόσωπο σε αυτά τα 122 χρόνια της ύπαρξής του, που ο σύλλογος θα κλείσει στις 26 Απριλίου.
Είναι, πια, η έννοια της συμμορίας που συνοδεύει την Ατλέτικο απέναντι στην αντίπαλό της. Η αγορά δεν επιτρέπει τους ακραιφνείς ρομαντισμούς, αλλά κάποιος θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει Γαλατία εκατομμυρίων ευρώ απέναντι στο κάστρο της Ρεάλ που κοστίζει δισεκατομμύρια. Η διαφορά είναι διακριτή ακόμα και στο φως των διαδρόμων, αλλά και την τιμή: το κόστος ενός τουρ στο Μπερναμπέου, στο οποίο δεν φτάνεις καν στον αγωνιστικό χώρο σε αντίθεση με εκείνο του "Μετροπολιτάνο", κοστίζει δύο φορές και κάτι ψιλά περισσότερο από την περιήγηση στο μουσείο Πράδο και τη στάση απέναντι στους πίνακες με τα τερατουργήματα του ιδιοφυούς Φρανσίσκο Γκόγια, αλλά και τις κρυστάλλινες πινελιές του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.
Πάντως, ο διάδρομος με τα τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών προκαλεί δέος και ενός είδους σάστισμα σε όσους νοιάζονται. Η Ρεάλ, φυσικά, δεν έχει απλώς τους δικούς της ήρωες: νιώθει η επιούσια του ποδοσφαίρου. Εκείνη που, αν υπάρχει θεός του παιχνιδιού, θα πρέπει να την ρωτήσει για να περάσει με ουράνιο νομοσχέδιο κάποια εντολή του.
Ο μυστικισμός της Ρεάλ
Η Νοελία Γόμεθ από τη Γρανάδα, δημοσιογράφος από τη Relevo, απάντησε με... ερώτηση στην ερώτηση που της έγινε από το parapolitika.gr, λίγο μετά την , λίγη ώρα μετά τη λήξη του παιχνιδιού της Ρεάλ Μαδρίτης με τον Ολυμπιακό για τη Euroleague για το πώς είναι να γράφει για το σπουδαιότερο σύλλογο στον κόσμο. "Εννοείς τη Ρεάλ Μαδρίτης ή τον Ολυμπιακό;", αναρωτήθηκε και έδειχνε να το εννοεί. "Είναι δύσκολο. Όλοι σε κοιτάζουν επειδή υπάρχουν μεγάλη υποστήριξη. Αν γράψεις κάτι αρνητικό, πολλοί άνθρωποι σου γράφουν στα social media. Αλλά είναι όμορφο, αποτελεί εμπειρία".
"Στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι το ίδιο. Υπάρχει ένας μυστικισμός στη Ρεάλ", λέει, "κάνει πράγματα που σκέφτεσαι ότι μοιάζουν αδύνατα να γίνουν για τις υπόλοιπες ομάδες. Μπορεί να είναι 20 πόντους πίσω και να γυρίσουν και να νικήσουν". Ήταν παρούσα στις εκστατικές στιγμές των περυσινών πανηγυρισμών στην πλατεία της Κυβέλης για το περυσινό Champions League και με εκφραστικότητα περιέγραψε τους πανηγυρισμούς. "Όλη η πόλη είναι στους δρόμους, δεν μπορείς να δεις κάτι. Είναι φανταστικό".
Πρέπει να είναι αρκετό για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος. "Ακόμα και στη Γρανάδα, όταν έρχεται η Ρεάλ Μαδρίτης για να παίξει, το μισό γήπεδο υποστηρίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορείς να πας στη Βαρκελώνη και να δεις ανθρώπους με διακριτικά της Ρεάλ. Έχουν πολλούς υποστηρικτές σε όλον τον κόσμο".
Αν αυτά δεν είναι πειστικά, τα 26 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 15 στο ποδόσφαιρο και 11 στο μπάσκετ, είναι η απόλυτη απόδειξη.
