Ο Γιώργος Πομάσκι βρήκε στον Μίλτο Τεντόγλου ό,τι ο Γκρεγκ Πόποβιτς στον Βίκτορ Γουεμπανιάμα: το "παμαλαντιέτς", που κάποτε χρησιμοποίησε ο Άντον Τσέχοφ στον "Θείο Βάνια". Την αναζωογόνηση. Ο σπουδαίος μαέστρος των Σαν Αντόνιο Σπερς είδε στον Γάλλο ένα λόγο για να παρατείνει την οξύνοιά του. Δεν ήταν ακριβώς ίδια η περίπτωση του Τιμ Ντάνκαν. Είναι προφανής ο λόγος: 26 χρόνια μετά, ένα αθλητικό φαινόμενο στα χέρια ενός σοφού Νέστορα αντανακλά διαφορετικά από το να πέσει πάνω του ενώ είναι στη μέση ηλικία, που το μυαλό ακόμη διαβλέπει προσωπικές προοπτικές. 

Σαν Αντόνιο Σπερς: Η μάχη του καλού με το κακό 

Δεν έχει νόημα αυτές οι γραμμές να δαπανήσουν μια αράδα έστω ισχυριζόμενες πως το απόκοσμο έχει βάσεις και θεμέλια πλην της αέρινης μορφής τους στη φαντασία. Ωστόσο, η χρονιά που ο Πόποβιτς υπέστη το εγκεφαλικό επεισόδιο είναι εκείνη που ο "Γουέμπι" τραυματίστηκε για πρώτη φορά σοβαρά. Μοιάζει με κινηματογραφική συνέχεια, μια σπείρα από γεγονότα που φέρνουν τη... Νέα Υόρκη στο έλεος των εξωγήινων και τον Μπρους Γουίλις (φυσικά) μέσα σε διαστημική κάψουλα. 




Περισσότερο από αυτήν τη σημαδιακή αλληλουχία, που ολοκληρώθηκε οριστικά με την επίσημη γραπτή δήλωση του "Ποπ" ότι τουλάχιστον φέτος δεν θα επιστρέψει στους πάγκους, το ζήτημα είναι κατατί βαθύτερο. 

Η αναζωογόνηση που του προσέφερε ο σοφιστικέ Γάλλος, ένας Αρβίντας Σαμπόνις της Gen Z χωρίς, ως προσφάτως, σοβαρούς τραυματισμούς, που τρέχει σαν τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ και μπορεί να αλλοιώσει σουτ που γίνεται από ελικόπτερο, έμεινε ανολοκλήρωτη. Είναι εκείνο το παράθυρο της οδύνης που υπάρχει στην επιθυμία του ζωογόνου, δηλαδή της εμπειρίας. Ο Πόποβιτς ξεκίνησε το πολυετές πλάνο του με τον Γουεμπανιάμα και πιθανότατα, όταν βρισκόταν μόνος του, προσευχόταν να είναι καλά για να δει το τελειοποιημένο έργο του, ακριβώς σαν επιστήμονας με ολόρθο μαλλί. Ωστόσο, ο θεός χρόνος δεν καταλαβαίνει από γλώσσες. Δεν μιλάει κάποια εξ αυτών, μόνο εκείνη της βαρύτητας. 




Ο κόουτς Ποπ είναι 76. Θα ήθελε να πάρει για τελευταία παράσταση τη σχηματοποίηση κάποιου που δεν έχει ξαναπατήσει παρκέ, όμως αυτό κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει. Δεν είναι άδικο, έχει όμως μια λεπτή απόχρωση ενός παραπόνου, για το πώς η ίδια η ζωή του είδους που υπόκειται στη μνήμη και τα αντανακλαστικά του, δεν έχει μνήμη και αντανακλαστικά. Και (μοιάζει να) λειτουργεί τυχαία.