Στέλλα Ντζάνη: Μια μαμά στα γήπεδα που "νίκησε" τον καρκίνο στην "Απογευματινή"

Πως είναι να είσαι μαμά και να παίζεις επαγγελματικά ποδόσφαιρο; Εδώ μάλλον ταιριάζει το ότι οι γυναίκες αν θέλουν όλα τα μπορούν. Η Στέλλα Ντζάνη είναι μητέρα, επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια μα πάνω απ’ όλα μια ηρωίδα της ζωής. Κοίταξε κατάματα τον καρκίνο και όχι απλά τον "νίκησε" αλλά βρήκε τη δύναμη να συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο και παράλληλα να μεγαλώνει τον γιό της. Η διεθνής επιθετικός που μεταξύ άλλων έχει φορέσει τις φανέλες των Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, έχει ως μεγάλο στόχο να οδηγήσει με την εμπειρία της τον Παναιτωλικό στην μεγάλη κατηγορία. Έμεινε έγκυος το 2016 όταν και το ποδόσφαιρο γυναικών όχι απλά δεν βρισκόταν σε άνθιση αλλά για τα δεδομένα βρισκόταν σε πολύ κακό επίπεδο.

Μπορεί να "λύγισε" πολλές φορές όμως κάθε φορά "σηκωνόταν". Ξανά και ξανά. Το χρωστούσε στον εαυτό της μα πάνω απ’ όλα στο παιδί της. Πως είναι λοιπόν η καθημερινότητα μιας μαμάς που παίζει ποδόσφαιρο; Πως είναι για ένα παιδί να βλέπει τη μαμά του να κλωτσά τη μπάλα στο χορτάρι από την εξέδρα; Πόσο ρόλο παίζει η στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον μα πάνω απ’ όλα πως όταν δίνεις την σκληρότερη "μάχη" της ζωής σου βρίσκεις το κίνητρο να μην τα παρατάς αλλά να συνεχίζεις από εκεί που… σταμάτησες; Ένας "αόρατος" αγώνας της ζωής στα γήπεδα.

Στέλλα Ντζάνη: "Χρειάζεται στήριξη για να συνδυάσεις μητρότητα και αθλητισμό"

Στέλλα πως είναι να είσαι μαμά και να παίζεις επαγγελματικά ποδόσφαιρο;

"Είναι δύσκολο να συνδυάσεις μητρότητα και αθλητισμό. Θέλει καλό προγραμματισμό βοήθεια, στήριξη και πιστεύω με καλή οργάνωση μπορεί να συνδυαστεί. Παρ’ όλα αυτά χρειάζεται και στήριξη από το αθλητικό περιβάλλον όπως για παράδειγμα η ομάδα που παίζεις και από όλους τους αρμόδιους φορείς γιατί πολλές γυναίκες θέλουν να συνδυάσουν τη μητρότητα με το ποδόσφαιρο όμως στα συμβόλαια που υπογράφουμε δεν υπάρχει ειδικός όρος.

Υπάρχει όρος σε κάθε ποδοσφαιρίστρια ξεχωριστά ότι μένοντας έγκυος αυτομάτως ακυρώνεται το συμβόλαιό της οπότε αυτό κρατάει πίσω αρκετές γυναίκες του να πουν ότι θα κάνω οικογένεια αλλά και θα έχω παράλληλα τον αθλητισμό. Εγώ προσωπικά είχα τη στήριξη του συζύγου μου. Τόσο στους αγώνες όσο και στη ζωή μου όταν και ήθελα να φέρω στον κόσμο αυτό το παιδί. Έφερνε το παιδί μας στους αγώνες και ακόμη και στα εκτός έδρας δηλαδή παιχνίδια. Για μένα έχοντας αυτή τη βοήθεια ήταν πιο ομαλό".

Θέλω να μου περιγράψεις μια ημέρα σου με τον διπλό ρόλο της μαμάς-ποδοσφαιρίστριας…

"Ξυπνάμε νωρίς γύρω στις 7, ετοιμάζω τον μικρό για το σχολείο και στη συνέχεια μαγειρεύω και κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Το μεσημέρι παίρνω το παιδί από το σχολείο, πηγαίνουμε στις δραστηριότητές του και μετά αφού ο γιος μου κάνει μαθήματα και κοιμηθεί, εγώ πάω για προπόνηση. Όταν υπάρχει ο αγώνας το σαββατοκύριακο, φεύγουμε από την Αθήνα την Παρασκευή μετά το σχολείο του μικρού, κάνω τις προπονήσεις και την Κυριακή εγώ ετοιμάζομαι για το ματς και έρχονται με τον άντρα μου στο γήπεδο και με βλέπουν. Συνέχεια, σε κάθε παιχνίδι, είναι εκεί για να με παρακολουθήσουν".

"Ο γιος μου ζητάει συνέχεια συμβουλές για το πως να κάνει κεφαλιές και σουτ"

Έχεις έναν γιο που σε βλέπει να παίζεις ποδόσφαιρο. Ήσουν το πρότυπο και το κίνητρο για να πει ότι ναι θέλω να παίξω και εγώ ποδόσφαιρο;

"Αυτό ήταν κιόλας το ζητούμενο. Ήθελα από την αρχή ο μικρός να έχει σαν πρότυπο τον αθλητισμό. Να είναι από μικρός στον αθλητισμό γιατί και εγώ από μικρή κάνω στίβο και πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στα γήπεδα. Ήταν ένα στοίχημα για μένα να μυήσω το παιδί μου στον χώρο του αθλητισμού. Σίγουρα με έχει σαν πρότυπο, παίζει και αυτός ποδόσφαιρο σε μια ακαδημία, θαυμάζει το ότι παίζω ποδόσφαιρο, βάζω γκολ και του τα αφιερώνω και θέλει συνέχεια και εκείνος να κάνει το ίδιο. Μου λέει πολλά όπως «μαμά είσαι η καλύτερη» και «μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις ποδόσφαιρο» όμως μου λέει και το άλλο ότι «θέλω να έχεις την υγεία σου".

Το παιδί πέρα από τις… μαμαδίστικες συμβουλές, σου ζητάει συμβουλές για τη μπάλα πχ να του δείξεις μια ντρίμπλα, διάφορα τρικ ποδοσφαίρου;

"Ναι η αλήθεια είναι ότι συνέχεια μου ζητάει. Παίζουμε στο σπίτι, με ρωτάει συμβουλές, μου λέει πως θέλει να κάνει κεφαλιές, σουτ. Είναι και λίγο η ηλικία που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και τα κάνει όλα σωστά αλλά προσπαθώ και εγώ να του δείξω πράγματα χωρίς να παρεμβαίνω στη δουλειά του προπονητή. Φυσικά, στο σπίτι βλέπουμε και αγώνες όλοι μαζί σαν οικογένεια".

"Με περίμενε ο προπονητής μου να τελειώσω την ακτινοβολία για να πάμε μετά με την αποστολή σε αγώνα"

Τη στιγμή που μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος θέλω να μου πεις αν σκέφτηκες ότι τώρα ήρθε το τέλος μου στον αθλητισμό ή θα κάνω μια παύση και θα συνεχίσω;

"Δεν ξέρω αν μου έχει κάνει κάποιος άλλος αυτή την ερώτηση. Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος όλα τα συναισθήματα που είχα ήταν αρνητικά. Έλεγα τώρα τι θα κάνω; Δεν ήθελα με τίποτα να φανταστώ ότι εγώ σταματάω τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο μέχρι να συνειδητοποιήσω πως όλο αυτό που μου συμβαίνει ήταν ένα θαύμα. Πέρασε καιρός για να το αποδεχτώ αλλά μετά το είδα αλλιώς".

Όταν έκανε την εμφάνισή του ο καρκίνος ποια ήταν τα συναισθήματα σου, ποιο το κίνητρο για να μην τα παρατήσεις και πόση δύναμη στο τέλος της ημέρας σου έδωσε ο αθλητισμός;

"Δύσκολο συναίσθημα. Τρόμος, στεναχώρια. Τρομοκρατήθηκα όταν το έμαθα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήταν πολύ δύσκολο για όλους. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα τον γιατρό ήταν αν θα ζήσω γιατί έχω και ένα παιδί να μεγαλώσω και το δεύτερο αν θα μπορούσα να συνεχίσω να αθλούμαι. Στο παιδί δεν είχαμε πει τίποτα και το έμαθε τώρα τον τελευταίο χρόνο το τι συνέβη τότε. Είχα στήριξη από τα δικά μου πρόσωπα. Μου είπαν οι γιατροί ότι έπρεπε να κάνω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Πήγα σε πολλούς ογκολόγους και επικράτησε η άποψη να μην κάνω χημειοθεραπείες, κάτι που ούτε εγώ ήθελα να κάνω γιατί φοβόμουν να χάσω τα μαλλιά μου. 

Έκανα όμως 25 ακτινοβολίες τότε και παράλληλα είχα και τον αθλητισμό. Θυμάμαι σκηνικό με το να με περιμένει ο προπονητής μου έξω από το νοσοκομείο να τελειώσω την ακτινοβολία μου για να πάμε μετά με την αποστολή σε αγώνα. Έκανα το πρωί τις ακτινοβολίες μου και το απόγευμα πήγαινα για προπόνηση. Ο αθλητισμός με βοήθησε στα μέγιστα και με έκανε να ξεχνιέμαι από όλο αυτό. Οι συναθλήτριες μου επίσης με αντιμετώπιζαν φυσιολογικά και αυτό με βοήθησε να το περάσω πιο ανώδυνα ψυχολογικά. Πρέπει να τονίσω ότι η πρόληψη σώζει ζωές και ο καρκίνος του μαστού να διαβάσουν οι γυναίκες ότι είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό ιάσιμος".

 

Υπάρχει στήριξη και πλάνο στην Ελλάδα όταν προκύπτει κάτι τέτοιο από τις ομάδες και τους αρμόδιους φορείς;

"Πλάνο αντιμετώπισης δεν νομίζω πως υπάρχει στην Ελλάδα, είμαστε πολύ πίσω σε όλο αυτό. Θέλω βέβαια να σταθώ στον ΠΣΑΠΠ σε ότι αφορά τη στήριξη. Είναι ένας πολύ βοηθητικός φορέας για όλους τους ποδοσφαιριστές και τις ποδοσφαιρίστριες στην Ελλάδα. Υπάρχει ψυχολόγος που παρέχεται δωρεάν όπως και άλλες παροχές. Μας βοηθάει πολύ εμάς στο ποδόσφαιρο γυναικών και πρέπει να πούμε ευχαριστώ που είναι δίπλα μας. Δεν υπήρχε η κατάλληλη στήριξη τότε που ήμουν στον Παναθηναϊκό.

Εγώ έπαιξα και τους έδειξα ότι είμαι εκεί αλλά την επόμενη χρονιά και αφού είχα κάνει μια φοβερή σεζόν έχοντας βγει πρώτη σκόρερ, η ομάδα δεν με στήριξε ούτε ηθικά ούτε ψυχολογικά και μάλιστα ενώ ήμουν αρχηγός, αποφασίστηκε την επόμενη σεζόν να μην είμαι. Δεν υπήρξε σεβασμός στο πρόσωπό μου και αποφάσισα να αποχωρήσω. Όσο είμαι υγιής μπορώ να προσφέρω στον αγωνιστικό χώρο και στην ομάδα που ανήκω".

*Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Απογευματινή"