Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας πιτσιρικάς που είχε ένα και μοναδικό όνειρο στη ζωή του: Να μπορέσει μια μέρα να μπει στο Στάδιο Καραϊσκάκη φορώντας τη δοξασμένη ερυθρόλευκη φανέλα του Ολυμπιακού με το νούμερο 1.

Όντας ακόμη μπόμπιρας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αντί να ξεφυλλίζει το αναγνωστικό και το βιβλίο της αριθμητικής, διάβαζε εγκυκλοπαίδειες της εποχής προσπαθώντας να μυηθεί στη μυσταγωγία ενός συλλόγου που έμοιαζε πάντα στο μυαλό με… κάτι θρυλικό.

Θρύλε των γηπέδων Ολυμπιακέ…

Ήθελε να μάθει τα πάντα: Για τον Νότη Καμπέρο, τον Μιχαήλ Μανούσκο, την οικογένεια των Ανδριανόπουλων, όλους εκείνους τους πρωτοπόρους εμπνευστές της “μεγάλης ερυθρόλευκης ιδέας” που γέννησε στις 10 Μαρτίου 1925 τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70’ και στις αρχές εκείνης του ’80, όχι μόνο δεν υπήρχε διαδίκτυο, αλλά ούτε καν ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Η εύρεση ιστορικών δεδομένων και η προσπάθεια άντλησης λεπτομερειών για γεγονότα του παρελθόντος έμοιαζε με μια μικρή… γοητευτική περιπέτεια.

Εκείνος, όμως, εκεί… πεισματάρης! Προσπαθούσε να βρει κάποιον μακρινό συγγενή ή φίλο να του αφηγηθεί το παραμύθι του Σιδέρη, του Μποτίνου, του Ρωσίδη, του Μπούκοβι, του Λοσάντα. Ο πιο στενός συνδετικός κρίκος του με την ιστορία του Ολυμπιακού ήταν μια μικρή κασέτα που υπήρχε πάντα στο κασετόφωνο να “ντύνει” μουσικά τα παιδικά του όνειρα. Εκεί άρχισε να μαθαίνει για του “Μπούκοβι την ομαδάρα”, για τον “Υβ, Υβ, Υβ”…

Εκεί σκεφτόταν τον εαυτό του νεαρό εικοσάρη, να… φορτώνει το κορίτσι του στο αυτοκίνητο και να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στο Καραϊσκάκη για να “χαρούν το πανηγύρι και την ολυμπιακή ψυχή”.

Ολυμπιακή ψυχή (Πάμε στου Καραισκάκη και αυτή την Κυριακή)


Το μουσείο των “ερυθρόλευκων” ονείρων

Μεγαλώνοντας, στο δωμάτιό του δεν συναντούσες ούτε… σπιθαμή τοίχου! Τα πάντα καλυμμένα από τους ήρωες των “ερυθρόλευκων” ονείρων του. Η μια πλευρά πλημμυρισμένη από αφίσες του ινδάλματός του, του Νίκου Σαργκάνη. Ήταν η πλευρά του… θεού του. Οι υπόλοιπες είχαν χώρο για τους… ημίθεους: Τον Αναστόπουλο, τον Μητρόπουλο, τον Ξανθόπουλο, τον Λεμονή, τον Νόιμαν, τον Άλμπερτσεν, τον Νοβοσέλατς.  

Το θρανίο του στο σχολείο… ένα μικρό Καραϊσκάκη. Με εργαλεία ένα ολόλευκο μπλάνκο και έναν κατακόκκινο ανεξίτηλο μαρκαδόρο, το είχε μετατρέψει σε “ερυθρόλευκο” έργο τέχνης! Μπροστά η θρυλική ενδεκάδα των μόνιμων πρωταθλητών των πρώτων επαγγελματικών σεζόν του ελληνικού ποδοσφαίρου και πίσω τα καπνογόνα της Θύρας 7.

“Σε λίγα χρόνια θα παίζουμε αντίπαλοι στο ναό. Εσύ με τα πράσινα, εγώ με τα κόκκινα”… απειλούσε τον Γιάννη Οικονομόπουλο, γιο του αείμνηστου Τάκη, με τον οποίο ήταν συμμαθητές.

Ένα μεσημέρι του 1981…

Δεν ήταν πάντα εύκολο να είσαι Ολυμπιακός. Υπήρξαν και στιγμές εφιαλτικές, δύσκολες, βραδιές που το κλάμα δεν σε άφηνε να κοιμηθείς. Όπως εκείνο το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου του 1981. Ο μπόμπιρας της ιστορίας μας δεν είχε κλείσει τα εννιά του χρόνια, όταν αισθάνθηκε για πρώτη φορά την καρδιά του να σταματά.
Κάθε μεσημέρι Κυριακής μαζευόταν με τους κολλητούς του στην αλάνα της γειτονιάς για την εβδομαδιαία ιεροτελεστία: Μπαλίτσα στο χώμα και τις πέτρες, ποδαράκια για τη μοιρασιά των ομάδων, διπλό και την ίδια ώρα το ραδιοφωνάκι στη διαπασών να μεταδίδει τη φωνή του Αντώνη Πυλιαρού ή του Στάθη Γαβάκη από το Καραϊσκάκη μέσα από το “Μικρόφωνο στα γήπεδα” της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Εκείνο το μεσημέρι έμοιαζε ονειρικό! Το ένα γκολ διαδεχόταν το άλλο! Γκολ ο Γαλάκος, γκολ ο Κουσουλάκης, γκολ ο Ορφανός, γκολ ακόμη και ο Βαμβακούλας. Ο μικρός έτρεξε σπίτι του πανηγυρίζοντας σε όλη τη διαδρομή κι από τις εφτά το απόγευμα περίμενε να ξεκινήσει η “Αθλητική Κυριακή” να απολαύσει το θρίαμβο της ομάδας του.

Η φωνή του πατέρα του, όμως, έμελλε να διακόψει απότομα τα επινίκια: “Κλείσε την τηλεόραση σε παρακαλώ. Δεν θέλω να βλέπεις”, ήταν η οδηγία που έπρεπε να τηρηθεί ευλαβικά. Έφυγε θυμωμένος και βουρκωμένος για το δωμάτιό του χτυπώντας ορμητικά πίσω του την πόρτα του δωματίου του.

“Αγόρι μου να σου εξηγήσω”, προσπαθούσε μάταια να τον συνεφέρει ο μπαμπάς, αλλά ο μπόμπιρας δεν σήκωνε κουβέντα. Πως να καταλάβει ένα μικρό παιδί το μέγεθος της οδύνης εκείνης της ημέρας; Πως να συλλάβει το μέγεθος μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας; Πως να κατανοήσει ότι μπαμπάδες και μαμάδες έχασαν τα παιδιά τους επειδή επέλεξαν να περάσουν μια Κυριακή στο γήπεδο; Πως να συνειδητοποιήσει, εν τέλει, ότι το μόνο που ήθελε ο πατέρας του ήταν να τον προστατεύσει…

Τα “πέτρινα χρόνια” και το... άναμμα της Ολυμπιακής φλόγας

Όχι δεν ήταν πάντα εύκολο να είσαι Ολυμπιακός! Είχες καζούρα στο σχολείο, είχες ατελείωτα απογεύματα που κλεινόσουν στο δωμάτιο και… πλάνταζες στο κλάμα.
Είτε γιατί είχες “φάει” τέσσερα σε ντέρμπι, είτε γιατί είχες χάσει άλλο ένα πρωτάθλημα, είτε επειδή έβλεπες τον επόπτη διαρκώς με σηκωμένο το σημαιάκι να σταματάει πότε τον Προτάσοφ, και πότε εκείνη τη “σφαίρα” τον Κρίστενσεν.

Το παιδάκι έγινε έφηβος, ο έφηβος ενήλικας, αλλά η μετάβαση από τη μία ηλικία στην άλλη συνοδευόταν πάντα από την ίδια φράση: “Πέτρινα χρόνια”.

Εκείνα ακριβώς τα χρόνια, όμως, ήταν και η περίοδος που αισθάνθηκε τη φλόγα της “ερυθρόλευκης” περηφάνιας του να μεγαλώνει! Τότε στα δύσκολα, που δεν γινόσουν Ολυμπιακός για τους τίτλους και τα πρωταθλήματα, αλλά για την ψυχή με την οποία προσπαθούσες να γιγαντωθείς ξεπερνώντας εμπόδια και τρικλοποδιές.

Τότε που ο Ολυμπιακός δεν είχε την ασφάλεια ιδιοκτητών όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ή οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, αλλά έπεφτε θύμα κακοδιαχείρισης από καιροσκόπους τυχοδιώκτες που ασελγούσαν στο πληγωμένο κορμί του.

Κάπως έτσι, μέσα από τις δοκιμασίες της δεκαετίας του ’80 και των αρχών της δεκαετίας του ’90, γιγαντώθηκε ο Θρύλος του ελληνικού αθλητισμού. Κάπως έτσι, μέσα από τις… ποδοσφαιρικές του στάχτες γεννήθηκε ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της χώρας και ένας από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης, μαζί με την Μπαρτσελόνα. Ο σύλλογος – θρύλος των είκοσι ευρωπαϊκών τροπαίων σε έξι διαφορετικά αθλήματα!

Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα

Ο πιτσιρικάς της ιστορίας μας μπορεί να μην έγινε ποτέ ο… επόμενος Σαργκάνης του Θρύλου του, αλλά κατάφερε έστω και για δύο απογεύματα να υπερασπιστεί τις εστίες του Καραϊσκάκη. Και του παλιού και του σύγχρονου…

Έστω κι αν πάτησε το χορτάρι του αγωνιζόμενος με ομάδες δημοσιογράφων. Μία σε τελικό πρωταθλήματος Τύπου και μία σε αγώνα επίδειξης με αντιπάλους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, ανάμεσα στους οποίους δέσποζε η μορφή του Γρηγόρη Γεωργάτου και του Κριστιάν Καρεμπέ.

Έγινε γονιός, έκανε παιδιά, έτρεχε στου Ρέντη με βροχές και κρύα να παρακολουθεί όλες τις προπονήσεις της αγαπημένης του ομάδας – όταν ανέλαβε το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού για πρώτη φορά σε ηλικία 22 ετών – ταξίδεψε μαζί της στο εξωτερικό και έμελλε να αποκτήσει άσπρα μαλλιά για να θυμηθεί εκείνα τα χρόνια της αλάνας. Τότε που όλα ήταν πιο αγνά, πιο αληθινά, πιο ρομαντικά!

Κι όμως, ο Θρύλος έμελλε να τον κάνει ξανά να… κλαίει σαν μικρό παιδί. Όπως τότε που δεν αποχωριζόταν το ερυθρόλευκο σορτσάκι του! Στην Πόλη το 2012, στο Λονδίνο το 2020, στη Νέα Φιλαδέλφεια το 2024.

Τότε που καθισμένος σε μια γωνιά των δημοσιογραφικών της “Opap Arena” προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί τραγουδώντας αγκαλιασμένος με παλιούς του συνοδοιπόρους στο ρεπορτάζ τη “Θάλασσα του Πειραιά”.

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d1mhwfh9mevd)

Και σήμερα, σε μια ιστορική μέρα που ο Ολυμπιακός γιορτάζει τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής, προσπαθεί να ταξινομήσει σκέψεις και συναισθήματα. Επιχειρεί να ταξινομήσει τις κατάλληλες λέξεις για να αποδώσει το μεγαλείο ενός συλλόγου που τον έμαθε να ονειρεύεται… ακόμη και στα γεράματα.

Τελικά αντί άλλου επιλόγου ο μπόμπιρας του παραμυθιού, επιλέγει να υποδεχτεί τον δεύτερο αιώνα του δαφνοστεφανωμένου έφηβου με μια συμβουλή στις νεότερες γενιές: Ένα πράγμα να θυμάστε: Στα εύκολα είσαι Ολυμπιακός! Στα δύσκολα… γίνεσαι Θρύλος!

Θρύλε της καρδιάς και των αναμνήσεών μας να τα εκατοστήσεις!