100 χρόνια Ολυμπιακός: Νίκος Αναστόπουλος - Αργύρης Καμπούρης, η συνάντηση των θρύλων

Η γιγάντωση του κορυφαίου πολυαθλητικού συλλόγου στην Ευρώπη Ολυμπιακού δεν γίνεται να αναζητηθούν πριν τη δεκαετία του ‘90. Γι’ αυτό, κιόλας, είναι συναρπαστικό το ειδικό βάρος του συλλόγου πριν τις διεθνείς επιτυχίες. Υπό μία έννοια, είναι αυτονόητο για τον κόσμο που υποστηρίζει τον Ολυμπιακό και τη Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2025, θα αναφωνήσει «χρόνια πολλά Θρυλάρα μου», για τον ένα αιώνα από την ίδρυσή του, να ρέπει προς αυτόν το σύλλογο με το συναισθηματικό υπόβαθρό του απολύτως παραδομένος. Ωστόσο, το πνεύμα της εποχής είναι κατατί διαφορετικό. Η δεκαετία του ‘80, φερ’ ειπείν, ήταν δύσκολη για όλον τον Ολυμπιακό. Ωστόσο, ήταν εκείνη που όπως είπαν με ένα στόμα και μια φωνή ο Αργύρης Καμπούρης και ο Νίκος Αναστόπουλος στην κοινή συνέντευξή τους στα "Παραπολιτικά", γέννησε το ευρωπαϊκό μεγαλείο του.




Εξάλλου, το προσωνύμιο Θρύλος δεν αφορά στους νεόκοπους "ερυθρόλευκους". Κρατά από τη δεκαετία του ‘50, όταν η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού κατέκτησε έξι διαδοχικά πρωταθλήματα, από το 1954 έως το 1959, και απέκτησε το χαρακτηρισμό διότι είχε ξεφύγει από τα σύνορα του Πειραιά, περισσότερο από τα έξι διαδοχικά πρωταθλήματα που κατέκτησε. Μπορεί ο Καμπούρης και ο Αναστόπουλος, εμφανώς συνηθισμένοι από τις ευχές που έχουν δώσει τις τελευταίες ημέρες, να συμφωνούν πως "μπορεί κάποιος να μπει στο ίντερνετ και να διαβάσει πόσα πρωταθλήματα και Κύπελλα έχει", στην ερώτηση "γιατί να υποστηρίξει κάποιος τον Ολυμπιακό;", όμως για τους ίδιους δεν ήταν η νίκη η επωδός. Από το 1979 στον Ολυμπιακό, ο Αργύρης Καμπούρης έπρεπε να φτάσει το 1993 για να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα. Ο Αναστόπουλος, από την άλλη, έπιασε Φάληρο το 1980, κατέκτησε κατευθείαν τρία πρωταθλήματα, όμως η επιστροφή του, μετά την Αβελίνο και τον Πανιώνιο από το 1987 έως το 1989, όταν στην πραγματικότητα κλήθηκε για μια επιχείρηση διάσωσης, δεν στέφθηκε με επιτυχία.

100 χρόνια Ολυμπιακός: "Είμαστε οι πατεράδες"

Ουδέναν εκ των δύο εμποδίζει, όπως φάνηκε και από τη συνέντευξη αλλά και την αγάπη που έλαβαν, να νιώθει πλήρης με τη δική του θητεία στον Ολυμπιακό. Ο Αργύρης Καμπούρης το είπε τρόπω πειστικώ και εκκωφαντικω: "Είμαστε οι πατεράδες αυτών των αθλητών και των επιτυχιών, είναι παιδιά μας. Πώς θα μπορούσαμε να μη χαιρόμαστε;"

Όντως, αν υπάρχει ζήλια, παραδείγματος χάρη ο Αναστόπουλος τόνισε πως θα ήθελε να έχει για προπονητή "τον Βαλβέρδε και τον Μεντιλίμπαρ, αλλά αυτό δεν θα γίνει», δεν έγινε διακριτή. Και οι δύο, εξάλλου, θεωρούν τον Ολυμπιακό σάρκα από τη σάρκα τους και δεν θα μπορούσαν να έχουν ανταγωνισμό ή αμφισβήτηση για τα κατορθώματα του συλλόγου. Εξάλλου, κατέστησαν σαφές, σαφέστερο δεν γίνεται, ότι με τον τρόπο τους έχουν συμμετάσχει και έχουν δώσει τις δικές τους προδιαγραφές.

Σοφόν το σαφές: στον περιμετρικό χώρο του Φαλήρου, ένιωθαν και οι δύο σπίτι τους. Ο Καμπούρης, που είναι γνώστης και του ποπ φολκλόρ που συνοδεύει η παρουσία του και το επώνυμό του, τόσο με εκείνο το περίφημο ανέκδοτο με την… τυρινίνη όσο και με την αναφορά του στο τραγούδι των Locomondo "80s", και ο Αναστόπουλος έγιναν πόλοι έλξης στην ποδοσφαιρική μπουτίκ, που αρχικά είχε δοθεί το ραντεβού.




Μάλιστα, εντυπωσιακό είναι το στιγμιότυπο που ένας λαχανιασμένος πιτσιρικάς, βαριά δεύτερο έτος σε ΑΕΙ, σχεδόν φώναξε "κύριε Αναστόπουλε", προκειμένου να φωτογραφηθεί μαζί του, ενώ μία μάνα, που πλησίασε με ένα πλατύ χαμόγελο τον αρχηγό της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού στις αρχές των 90s, ψιθύρισε στην μικρούλα κόρη της, βάζοντας τη φανέλα μπροστά στο στόμα της για να μην την δουν, ότι «ήταν στην ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο στο μπάσκετ.

Ωστόσο, και η δική τους χημεία υπήρξε αξιοσημείωτη. Ο Αναστόπουλος αποδείχθηκε παροιμιώδης γνώστης της ελληνικής μπασκετικής πραγματικότητας, πολλώ δε μάλλον της "ερυθρόλευκης", όταν αράδιαζε με το σωρό τις ιστορίες του ως θεατή, ενώ ο Καμπούρης αναφώνησε «α ρε μουστάκια», πιάνοντας μια από τις μπλούζες που αποτυπώνουν τον Αναστόπουλο να πανηγυρίζει και να κάνει ένα από τα περίφημα βολ πλανέ του.




Ο "μουστάκιας", δε, ένιωθε ιδιαιτέρως καλύτερα να μιλάει για το μπάσκετ αντί για τα δικά του ανδραγαθήματα, αν και φυσικά, σχολιάζοντας τα γκολ του, περιέλαβε κυρίως τα ψαλιδάκια: "Ένα με την ΑΕΚ, ένα με τον ΠΑΟΚ, στο ξερό της Λαμίας, με τη Λάρισα". Για τον υπογράφοντα, η παρακίνηση στον αναγνώστη να σταματήσει αμέσως ώστε να τα παρακολουθήσει, μόνο ζημιά μπορεί να κάνει, παρ’ όλα αυτά είναι τέρματα αριστουργηματικά, που προέρχονται από έναν αγνό φορ. Είναι ένα κράμα δεξιοτήτων και σχεδόν πλήρους αντίληψης του… τετραδιάστατου σύμπαντος.

«

"Τι είναι Ολυμπιακός"

Τι είναι, όμως, Ολυμπιακός για τους ίδιους. Και οι δύο περιγράφουν κάτι που αφορά και καταλήγει στη σύνδεσή τους με τον κόσμο. Ο Αναστόπουλος αναφέρει: "Αυτό που μένει, όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζα ποδόσφαιρο, είναι η αγάπη και η εκτίμηση. Οι εφημερίδες και τα χρήματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Μπορεί να βρεις μια γυναίκα και να τα φας όλα. Η αγάπη και η εκτίμηση, όμως, κρατούν για πάντα. Και δεν υπάρχει και η εκτίμηση επειδή ήμουν καλός, η Θύρα 7 δεν με τίμησε επειδή ήμουν καλός, αλλά επειδή πόνεσα τη φανέλα".

Ο Καμπούρης σχολίασε: "Για μένα είναι η παρακαταθήκη. Να πονάς τη φανέλα. Το θέμα είναι όσο την φορούσες να μπορείς, σε κάθε παιχνίδι, να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Και αυτός δεν ερχόταν στο παιχνίδι, αλλά στην προπόνηση. Πάντα δίναμε ακριβώς ό,τι είχαμε μέσα μας, τη δύναμή μας, την αγάπη μας για τη φανέλα, τις βουτιές μας, την προσπάθεια που κάναμε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, κι αυτό ο κόσμος το εκτίμησε. Το πάθος του αθλητή το βγάζει η φανέλα, το βγάζει και ο κόσμος. Όταν στα δύσκολα βλέπεις αυτόν τον κόσμο να είναι όρθιος και να προσπαθεί να σε εμψυχώσει, κάποια στιγμή βγαίνει αυτή η σπιρτάδα στο γήπεδο".




Μπορεί να μην τους… φαίνεται, όμως ο Καμπούρης και ο Αναστόπουλος έχουν… καρμική ημερολογιακή σχέση. Οι βολές του πρώτου με τη Σοβιετική Ένωση, στις 14 Ιουνίου 1987, ήρθαν για να προλογίσουν τη μυθική (για το βαθμό δυσκολίας και το πρωτάθλημα που πήγε) μεταγραφή του δεύτερου στην Αβελίνο, στις 15 του μήνα. Μάλιστα, «ήμουν με τον Μητρόπουλο στην καταπακτή του ΣΕΦ και όταν ο Αργύρης πήγε στη γραμμή, αυτό που σκέφτηκα ήταν “ας βάλει τουλάχιστον μία».

Επιπλέον, έκαναν γενικώς πολλή παρέα, πριν καν πάει ο Αναστόπουλος στον Ολυμπιακό. "Ήταν τότε που έπαιζα στον Πανιώνιο που είδα για πρώτη φορά αυτό το ψηλό, λιγνό, παιδί, όχι όπως τώρα, που δέρνει 15 στην καθισιά του, που έφερε ο Γιατζόγλου στο Παπαστράτειο". Ο Καμπούρης από τότε χρονολογεί, κιόλας, την έννοια της οικογένειας, "ο Νίκος με συγκινεί με αυτά που λέει και το ενδιαφέρον του για το μπάσκετ. Από τότε βγαίναμε όλοι μαζί και νομίζω ότι η οικογένεια, που είναι ο σύλλογος, είχε από τότε γερές βάσεις".

Το διονυσιακό, ή καλύτερα… σαββοπουλικό, "την Ιστορία γράφουν οι παρέες", ισχύει και τώρα, σε περίσταση που πιο επίσημη δεν γίνεται. Ακόμα και στους εορτασμούς των 100 χρόνων του συλλόγου. Οι Νίκος Αναστόπουλος και Αργύρης Καμπούρης είναι υπαρκτά πρόσωπα, αλλά και προϊόντα αφηγήσεων, από τους παλιότερους στους νεότερους. Και γι’ αυτό, αυτή η διττή υπόσταση, τους καθιστά σε θρύλους του συλλόγου. Ακριβέστερα, θρύλους του Θρύλου. Ακριβέστατα, θρύλους του αιωνόβιου Ολυμπιακού.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Παραπολιτικά".