Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιουλίου 2024, όταν η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία… απελευθερωνόταν από τα δεσμά της καταστροφικής διοίκησης του Τάκη Μπαλτάκου και περνούσε στην εποχή προεδρίας του Μάκη Γκαγκάτση.

Οκτώ μήνες μετά και το έργο που έχει παράξει ήδη η νέα διοίκηση είναι πολλαπλάσιο από αυτό που άφησαν ως κληρονομιά οι διοικήσεις της τελευταίας δεκαετίας!
Στην Ελλάδα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο πρόεδρος και η διοίκηση μιας Ομοσπονδίας κρίνονται κατά… 99% από την εικόνα της διαιτησίας κι από το κατά πόσο ουρλιάζουν οι “μεγάλοι” για την εύνοια κάποιου ανταγωνιστή τους.

ΕΠΟ: Οκτώ μήνες έργου και αναβάθμισης

Το πραγματικό έργο της, όμως, είναι και το λιγότερο δημοφιλές στην τοξική ποδοσφαιρική μας κοινωνία. Είναι αυτό της συνολικής ανάπτυξης του αθλήματος, της βελτίωσης των συνθηκών στα ερασιτεχνικά σωματεία, της αναβάθμισης των υποδομών και φυσικά της διαρκούς εξέλιξης της “βιτρίνας” ενός αθλήματος που είναι οι εθνικές του ομάδες.

Τι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τα προηγούμενα χρόνια; Την ΕΠΟ να λειτουργεί αποκλειστικά ως εργαλείο επηρεασμού των συνθηκών διεξαγωγής των επαγγελματικών κατηγοριών και να αδιαφορεί παντελώς για κάθε άλλη της αρμοδιότητα.

Ακόμη και η εθνική ομάδα είχε μετατραπεί σε αντικείμενο εξυπηρέτησης συμφερόντων του εκάστοτε “αφεντικού” από… φυτευτούς προέδρους που βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Θυμηθείτε απλά το ζήλο του Τάκη Μπαλτάκου να στείλει το προπονητικό κέντρο της εθνικής στο… Μαρκόπουλο, ενώ όπως αποδεικνύεται υπήρχαν στο τραπέζι λύσεις πολύ πιο συμφέρουσες και πολύ πιο πρακτικές.

Μη μένουμε, όμως, στο χθες. Απλά είναι χρήσιμο να το αξιοποιούμε ως μέτρο σύγκρισης για να εκτιμάμε περισσότερο το σήμερα. Και στα χέρια του Μάκη Γκαγκάτση βλέπουμε αν μη τι άλλο μια Ομοσπονδία που διαθέτει όραμα για το άθλημα που υπηρετεί.

Εθνική Ελλάδος: Γιοβάνοβιτς, Παιανία, Σαμαράς... ίσον όραμα

Η πρόσληψη ενός προπονητή με το κύρος, το συμβολισμό και την καθολική αποδοχή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού αποτέλεσε το πρώτο εξαιρετικά ελπιδοφόρο δείγμα της νέας εποχής.

Η σύναψη συμφωνίας με την οικογένεια Βαρδινογιάννη και η μετατροπή του πρότυπου προπονητικού κέντρου της Παιανίας σε “σπίτι των εθνικών ομάδων” ήρθε να επιβεβαιώσει την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα με την οποία πορεύεται η ΕΠΟ σε μια μέρα αισιοδοξίας και ελπίδας.

Η συνεργασία με τον Γιάννη Σαμαρά, προκειμένου να χαραχθεί ένα οργανωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα μεθοδολογίας προπόνησης στις μικρές ηλικίες, αποτυπώνει το όραμα ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το… ποιος διαιτητής θα σφυρίξει το επόμενο ντέρμπι, αλλά που μεριμνούν καθημερινά για το σήμερα και το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου με σχέδιο και πλάνο.

Στην Ελλάδα είμαστε, ένα ανάποδο σφύριγμα, ένα λανθασμένο πέναλτι, ένα οφσάιντ μπορεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όσοι, όμως, αγαπούν πραγματικά το ποδόσφαιρο οφείλουν όχι μόνο να αναγνωρίζουν τόσο ελπιδοφόρες προσπάθειες, αλλά κυρίως να τις θωρακίζουν απέναντι στην τοξικότητα και το μίσος που παράγει η ελληνική ποδοσφαιρική βιομηχανία.

Το μέχρι στιγμής δείγμα γραφής της διοίκησης Γκαγκάτσης μόνο άκρως ελπιδοφόρο μπορεί να χαρακτηριστεί. Και θυμίζει σε όλους μας πως το μεράκι αποτελεί πάντα το βασικό συστατικό επιτυχίας όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά στην ίδια τη ζωή.

Η ΕΠΟ υπέφερε για πολλά χρόνια στα χέρια “καρεκλοκένταυρων” υπαλλήλων που αξιοποιούσαν τα γραφεία στο Πάρκο Γουδή για να ικανοποιούν αιτήματα των παραγόντων που… μερίμνησαν για την εκλογή τους.

Για πρώτη φορά η Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου δικαιούται να υποστηρίζει ότι γυρίζει σελίδα! Και μακάρι οι αντοχές της σε συνδυασμό με το έργο που θα παράγει καθημερινά να δημιουργήσουν γύρω της μια ασπίδα προστασίας προκειμένου να συνεχίζει να πορεύεται απερίσπαστη στο μονοπάτι της ανάπτυξης που έχει ήδη χαραχθεί.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".