Το δεύτερο γκολ που πέτυχε η Αργεντινή επί της Βραζιλίας στο 4-1 του "Μονουμεντάλ" για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2026 και αποτελεί το όνειρο κάθε ομάδας, είχε για σάουντρακ, όχι κάτι πρωτότυπο, το τάνγκο της Ρωξάννης από το "Moulin Rouge". Η κυκλοφορία της μπάλας, οι 33 πάσες, οι αέναες κινήσεις έξω από και μέσα στην περιοχή, το άνοιγμα στα αριστερά και το γύρισμα-μαχαιριά σε βούτυρο που έβγαλε τον Έντσο Φερνάντες μόνο του στο δεύτερο δοκάρι, ήταν... χέκα μάτε, που λέει και η Αλίσια Σιέρα στον "Προφεσόρ", στο τέλος του τρίτου κύκλου του "Casa de Papel". 




Ένα ποδοσφαιρικό όνειρο. 

Αργεντινή-Βραζιλία: Μια... χαρά για επόμενη ημέρα 

Στα ποδόσφαιρα των χωρών υπάρχουν οπωσδήποτε ημερομηνίες-ορόσημο. Είναι νωπό, εξάλλου, το 3-0 της εθνικής Ελλάδος επί της Σκωτίας στη Γλασκώβη, το οποίο δεν διέλαθε, ασφαλώς, υπερβολών. Χρονικά σχετικό, λάμπει σαν διαμάντι που είναι καλά φυλαγμένη. Η λάμψη του είναι άχρονη, η υπόστασή του όμως υπόκειται σε μια χρονική αναγκαιότητα. 



Η Αργεντινή διέσυρε την Βραζιλία χωρίς τον Λιονέλ Μέσι και τον Πάουλο Ντιμπάλα στο ρόστερ. Αυτό σημαίνει ότι σταμάτησε να υπάρχει η λεγόμενη Messidependecia, όρος τον οποίο σχεδόν ανακάλυψε ο Ανδρές Ινιέστα μετά τους ημιτελικούς του 2013 με την Μπάγερν Μονάχου στο Champions League; 

Πιθανότατα, κι όπως ισχύει και για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδος, όχι. Εξάλλου, είναι σαφές ότι η γκάφα που έκανε ο Ραφίνια πριν το παιχνίδι, ένα "θα τους γ$^%#" που δημοσιοποιήθηκε, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ώστε οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Αργεντινής, αρκετοί εξ αυτών άφθαρτοι της εποχής που η "αλμπισελέστε" ηττάτο σε παιχνίδια πριν καν πατήσει το τερέν, να μπουν μέσα στο λευκογάλανο "Μονουμεντάλ", το γήπεδο που η εθνική ομάδα της χώρας κατέκτησε τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο της στις 25 Ιουνίου 1978, ντυμένοι με την πανοπλία των στραταρχών που βρίσκονται σε ιερή αποστολή. 

Ούτε το γλυκό πρόσωπο του Χούλιαν Άλβαρες, για το οποίο δαγκωνόταν η δεσποινίδα Γκουαρδιόλα, έφτανε για να καλύψει το αλλούτερο φως που εξέπεμπαν τα βλέμματα του Φερνάντες, του Αλέξις ΜακΆλιστερ και του Τζουλιάνο Σιμεόνε, όταν σκόραραν τα γκολ που ουσιαστικά έφεραν στο φως ρήματα όπως το "γελοιοποιώ", για να αναδείξουν την κατάσταση της εθνικής Βραζιλίας. 

Αν μάλιστα λογίζεται και ιερότερος ο ανδρισμός μέσα στο τερέν, ο Ραφίνια επιστρέφει στη Βαρκελώνη αποσβολωμένος και διότι μόλις πέντε ημέρες πριν γινόταν αντικείμενο λατρείας από τους Βραζιλιάνους φιλάθλους, που φώναζαν το όνομά του ενώ ο ίδιος καθόταν στο πούλμαν που πηγαινόφερνε την αποστολή της εθνικής ομάδας. 




Η εξάρτηση από τον Μέσι, λοιπόν, είναι μια σημαντική συνισταμένη. Η Αργεντινή δεν έχει, όμως, έλλειψη στρατηγών: ο Λεάντρο Παρέδες, ο Ροδρίγο δε Πολ, φυσικά ο επιβλητικός Νίκολας Οταμένδι, μπορούν ανά πάσα στιγμή να εγκαλούν τους νεότερους, εφόσον διαπιστώνουν ότι τα μυαλά τους παίρνουν αέρα. 

Φυσικά, υπάρχει και ο "μια κατηγορία μόνος μου" Έμι Μαρτίνες. Πριν πιάσει ο Παρέδες τον Ραφίνια και τον περιγελάσει, πριν ο Κριστιάν Ρομέρο τού πει "α πάγενε από 'δώ αγόρι μου", πριν ο Βραζιλιάνος της Μπαρτσελόνα προβεί σε ένα... walk of shame, που λένε και οι νεανίες, έως τη φυσούνα, ο Μαρτίνες δήθεν κατά λάθος έπεσε πάνω του. 




Πρωτύτερα, βέβαια, είχε κάνει γκελάκια, περιεργαζόμενος τους αντιπάλους του. Στο αριστερό πλαϊνό της ποικιλόμορφης κεφαλής του, εξάλλου, δεσπόζει η σημαία της εθνικής Αργεντινής. Τυπική περίπτωση ποδοσφαιριστή που τον λατρεύεις όταν τον έχεις στην ομάδα σου και τον σιχαίνεσαι όταν είναι αντίπαλος, ο Μαρτίνες βλέπει το ποδόσφαιρο παρεμφερώς με τον τρόπο που το έκανε ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γαλεάνο. Φυσικά, δίχως το λυρισμό που αποτύπωνε. Όμως αν ζούσε, ο Γαλεάνο θα έγραφε αμέσως για το δεύτερο γκολ. Τη γη της ποδοσφαιρικής επαγγελίας, εκεί που η γεωμετρία και η μουσική αντάμωσαν και φιλήθηκαν με αισθησιασμό ενώ παιζόταν ένα κονσέρτο για βιολί. Μουσική για τη γη του πυρός, για τους Γκουανέρι και τους Ινδιάνους, για το πάθος και το συναίσθημα που διασύρουν καθ' εκάστη τους υδρογόνους αδένες.