Εθνική Ελλάδας: Κωνσταντίνος Καρέτσας και Χρήστος Ζαφείρης, δύο παιδιά μεταναστών τη σηκώνουν ψηλά

Η Εθνική Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος Καρέτσας, ο Χρήστος Ζαφείρης, η Γκενκ, η Σλάβια Πράγας. Μέχρι πριν από λίγο καιρό όλα αυτά έμοιαζαν άσχετα μεταξύ του, αλλά το ποδόσφαιρο στήνει τις δικές του γοητευτικές ιστορίες. Από το Δημητρίτσι Σερρών έως τις στοές του Βελγίου και από τα Καλύβια Αττικής έως το παγωμένο Όσλο.

Κάποιοι που κάποτε άφησαν την πατρίδα για ένα καλύτερο αύριο. Στον ξένο τόπο, είδαν τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους να χαμογελούν κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις το χρωστούσαν στο ποδόσφαιρο. Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας και ο Χρήστος Ζαφείρης μπήκαν στις καρδιές μας κι αυτό δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί να αφορά οικογενειακές διαδρομές πολλών ετών.

Το Γκενκ στην επαρχία του Λιμβούργου, τη φλαμανδική περιοχή του Βελγίου υπήρξε ένα από τα μέρη που είχε στο μυαλό του ο Κώστα Βίρβος όταν έγραφε για του "Βελγίου τις στοές". Αυτά τα στιχάκια με τα οποία τη δεκαετία του ‘60, ο Στέλιος Καζαντζίδης έκανε του Έλληνες να δακρύζουν. Ο Βάιος Καρέτσας, το 1970 άφησε το Δημητρίτσι Σερρών και βρέθηκε μαζί με Ιταλούς, Τούρκους και φυσικά άλλους Έλληνες μετανάστες κάτω από τα χίλια μέτρα σε αυτή τη γωνιά της γης. Στις ίδιες στοές βρέθηκε αργότερα και ο γιός του Κωνσταντίνος Καρέτσας, που έπαιξε και ποδόσφαιρο στη Γκενκ. Τα ανθρακωρυχεία άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο στο Γκενκ, αλλά εκεί έστησε το σπιτικό του και ο εγγονός του, επίσης Βάιος, εκεί ήρθε στον κόσμο στις 19 Νοεμβρίου 2007 και ο δικός μας πλέον Κωνσταντίνος –"Κος" για τους Βέλγους- Καρέτσας. Οι ρίζες από το Δημητρήτσι Σερρών από την πλευρά του πατέρα του και από το Χειμώνιο Έβρου από την πλευρά της μητέρας του Ειρήνης Κιτσίνη, είναι αυτές που τον κρατούν δεμένο με την πατρίδα, αλλά και τον ΠΑΟΚ.

Καρέτσας με άρωμα Ελλάδας, στρατός και ΠΑΟΚ

Μετανάστης τέταρτης πλέον γενιάς, μεγάλωσε σε μια οικογένεια που σφύζει από Ελλάδα. Ο παππούς Κωνσταντίνος και ο γιός του, Βάιος υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία στην Ελλάδα αν και δεν ήταν υποχρεωμένοι. Μάλιστα ο πατέρας του Καρέτσα στη διάρκεια της θητείας του έπαιξε μπάλα στο Σιδηρόκαστρο. Ελληνικά στο σπίτι, ελληνική κουζίνα, έθιμα και παραδόσεις ελληνικά. Φυσικά και πολύ μπάλα. Ο μπαμπάς άλλωστε υπήρξε ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και ο πρώτος ουσιαστικά κόουτς του μικρού που είχε πάντα μια μπάλα στα πόδια του και θαύμαζε τον Ροναλντίνιο και τον Μέσι.

Τα καλοκαίρια η οικογένεια επισκεπτόταν την Ελλάδα για διακοπές και ο δεσμός γινόταν ακόμα πιο δυνατός. Όσον μεγάλωνε, τόσο γινόταν σαφές  ότι το ποδόσφαιρο τον έχει κερδίσει. Αναδείχθηκε από τις ακαδημίες του συλλόγου της γενέτειράς του, τη Γκενκ, πριν περάσει τρία χρόνια στην Άντερλεχτ. Μαθητής λυκείου, φίλος του ΠΑΟΚ, όπως και όλοι η οικογένεια, είχε γι’ αυτούς ξεχωριστή σημασία το γεγονός ότι ένα ΠΑΟΚτσής, ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης ήταν ένας από τους πρώτους που χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού του ως απεσταλμένος της ΕΠΟ. Ακόμα και για τον 13χρονο Γιώργο, τον αδερφό του Κωνσταντίνου που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του μεγάλου.

Ο Χρήστος Ζαφείρης, μετανάστης σε ηλικία 9 ετών

Περισσότερο μετανάστης, συγκριτικά με τον Καρέτσα αισθάνθηκε ο Χρήστος Ζαφείρης, καθώς γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 23 Φεβρουαρίου 2003, μεγάλωσε στα Καλύβια Αττικής και μέχρι το 2011 έπαιζε ποδόσφαιρο σε συνεργαζόμενη με τον Παναθηναϊκό ακαδημία, ονειρευόταν να γίνει ο νέος Καραγκούνης τον οποίο θαύμαζε και σε ηλικία σχεδόν εννέα ετών άκουσε τον πατέρα του Δημήτρη να του λέει ότι βρήκε δουλειά ως μηχανικός και τα μαζεύουν και φεύγουν  για το Όσλο, στο οποίο ζούσε ο παππούς του. Κεραμίδα, κατά κάποιο τρόπο, για τον Χρήστο, τον 7χρονο αδερφό του και η 11χρονη αδερφή του, η οποία παίζει επίσης ποδόσφαιρο.

Άλλωστε η οικογένεια το έχει με το ποδόσφαιρο. Ο ένας παππούς υπήρξε ποδοσφαιριστής και ο μπαμπάς είχε μετατρέψει την κουζίνα του σπιτιού σε γήπεδο όταν ο γιος του ήταν μόλις δύο ετών και στα τέσσερα πήγε και τον έγραψε στον Ολυμπιακό.

Μπάλα στους -12 βαθμούς, παστίτσιο και "Ευτυχισμένοι μαζί"

Η μετανάστευση ήταν δύσκολη για τα παιδιά κυρίως τα δύο μεγάλα που έπρεπε να πάνε στο σχολείο χωρίς να ξέρουν την γλώσσα. Ευτυχώς για τον Χρήστο, ήξερε τη γλώσσα της μπάλας να και είχε και αυτός ο τομέας τις δυσκολίες του. Δεν παίζεις από τη μια μέρα στην άλλη ποδόσφαιρο στους -12 βαθμούς κελσίου. Το καλό είναι ότι στο σπίτι στο Όσλο όλα θύμιζαν Ελλάδα. Περισσότερο απ’ όλα το παστίτσιο της γιαγιάς που δεν το χορταίνει και φυσικά η τηλεόραση με την σειρά "Ευτυχισμένοι μαζί" να είναι οι αγαπημένη του.

Φόρνεμπου, Λίλεστρομ, Φιέλαμαρ  ήταν ο πρώτοι ποδοσφαιρικοί σταθμοί ώσπου τον απέκτησε η Βαλερένγκα. Στη συνέχεια δοκιμές σε Τσέλσι, Λέστερ, Γουέστ Χαμ, Ολυμπιακό και στέριωσε στην Νορβηγική Γκρόρουντ, ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Τον άρπαξε η Χαούγκεσουντ, έγινε αρχηγός στις μικρές εθνικές τις Νορβηγίας, τον απογείωσε η Σλάβια Πράγας και τελικά διάλεξε εθνική Ελλάδας. Εκεί που συναντήθηκε με άλλον έναν μετανάστη, τον Κωνσταντίνο Καρέτσα και τα χνώτα τους ταίριαξαν με τον καλύτερο τρόπο.

Δημοσιεύθηκε στην "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ".