“Από την υπέροχη νύχτα που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Χάμπτεν Παρκ, αλλά και όσοι παρακολούθησαν τηλεοπτικά το θρίαμβο επί της Σκωτίας, η συζήτηση για την ελπιδοφόρα και απίστευτα ταλαντούχα νέα γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών κυριαρχεί στις συζητήσεις όλων όσοι ασχολούμαστε καθημερινά με το ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Πως φτάσαμε, όμως, στη σημερινή πραγματικότητα; Είναι συγκυριακή;

Κακά τα ψέματα, για πολλές δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο παρήγαγε ποδοσφαιριστές υψηλής ποιότητας κυρίως σε θέσεις που σχετίζονταν με την ανασταλτική λειτουργία μιας ομάδας. Είτε κεντρικούς αμυντικούς, είτε αμυντικούς μέσους. Αυτή ήταν η κουλτούρα μας.

Οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου στις μικρές ηλικίες

Η εξήγηση της συγκεκριμένης πραγματικότητας είχε τη βάση της στις μικρές ηλικίες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρισκόταν επί σειρά ετών αντιμέτωπο με την παθογένεια του φόβου των προπονητών για το αποτέλεσμα της ομάδας τους. Όταν φοβάσαι να χάσεις, αυτομάτως περιορίζεις το κομμάτι της ελευθερίας έκφρασης των ποδοσφαιριστών σου. Ασχολείσαι περισσότερο με το τακτικό σκέλος του παιχνιδιού και λιγότερο με το τεχνικό, το θελκτικό στο μάτι.

Παρακολουθούσες αγώνες ακαδημιών και άκουγες διαρκώς εντολές “μην κάνεις ντρίμπλα”, “μην ρισκάρεις”, “μη σουτάρεις από τόσο μακριά”. Έβλεπες προπονητές που εργάζονταν σε τμήματα υποδομής και φοβόντουσαν μη χάσουν τη δουλειά τους σε περίπτωση ήττας. Η μεγάλη πλειοψηφία των ομάδων αισθανόταν την ανάγκη να κερδίζει με κάθε κόστος τα παιχνίδια της ακόμη και στα πρωταθλήματα των Ακαδημιών.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ισορροπούσε σε μια πυραμίδα πολύ λανθασμένης νοοτροπίας που ξεκινούσε φυσικά από τον προβληματικό τρόπο σκέψης όσων βρίσκονταν στην κορυφή της και λάμβαναν αποφάσεις που επηρέαζαν αρνητικά την προσπάθεια ανάδειξης ταλαντούχων μεσοεπιθετικών ποδοσφαιριστών.

Η Εθνική Ελλάδος και μια διαφορετική νοοτροπία 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια σημαντική διαφοροποίηση στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το άθλημα, κυρίως στις μικρές ηλικίες. Οι προπονητές άρχισαν να ενθαρρύνουν περισσότερο την ελευθερία των μικρών παιδιών στο χορτάρι.

Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη λειτουργία των πρότυπων ακαδημιών του Παναθηναϊκού τη δεκαετία του ‘90, είδαμε δύο “μεγάλους” του ποδοσφαίρου μας – τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό – να επενδύουν πολύ σοβαρά στα τμήματα υποδομής τους, τόσο σε επίπεδο εγκαταστάσεων όσο και σε ανθρώπινο στελεχιακό δυναμικό.

Πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή ανάπττυξη του ποδοσφαίρου στις μικρές ηλικίες χωρίς εγκαταστάσεις και κατηρτισμένους ανθρώπους.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή πολύ ελπιδοφόρα εικόνα. Γιατί δεν νομίζω να υπήρξε Έλληνας φίλαθλος που να μην χάρηκε με την ψυχή του την εμφάνιση της εθνικής μας ομάδας στη Γλασκόβη.

Εθνική Ελλάδος: Η... ανεμελιά των wonderkids και η λέξη-κλειδί για το μέλλον τους

Έβλεπες ακόμη και 17χρονα παιδιά να χαρακτηρίζονται από την ανεμελιά της ηλικίας τους, αλλά ταυτόχρονα να παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, υπηρετώντας άριστα το τακτικό πλάνο του προπονητή τους.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, σημασία έχει η διάρκεια. Αυτή είναι που στο τέλος της ημέρας ξεχωρίζει τους πραγματικά σπουδαίους αθλητές. Το ταλέντο δεδομένα υπάρχει στη νέα γενιά και το μόνο που χρειάζεται για να ανθίσει είναι η ισορροπία. Αυτή είναι η λέξη κλειδί για όποιον ποδοσφαιριστή επιθυμεί να πραγματοποιήσει μεγάλη καριέρα ακόμη και σε κορυφαίες ευρωπαϊκές λίγκες. Να είναι ισορροπημένοι και να διαχειρίζονται το ταλέντο τους με βάση το μυαλό, το χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους.

Η ζωή αυτών των παιδιών θα αλλάζει κάθε μέρα και περισσότερο. Θα βρεθούν πολλές και επικίνδυνες πηγές αποπροσανατολισμού τους. Όσο έχουν το ίδιο το ποδόσφαιρο ως απόλυτη προτεραιότητά τους, να είναι σίγουροι ότι θα διαπρέψουν. Όσο έχουν το μυαλό τους αποκλειστικά στην καθημερινή βελτίωσή τους, θα μας χαρίσουν ανεπανάληπτες στιγμές.

Και είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να βλέπουμε ακόμη και Ελληνόπουλα της ξενιτιάς – όπως ο Καρέτσας και ο Ζαφείρης – να αρνούνται προσκλήσεις από εθνικές ομάδες όπως το Βέλγιο και η Νορβηγία και να επιλέγουν τη δική μας.

Ίσως τελικά στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού σε συλλογικό επίπεδο, οι εθνικές ομάδες να αποτελούν το μοναδικό πεδίο που χωρά ακόμη το συναίσθημα. Και να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλοί ακόμη ταλαντούχοι Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό που θα βαδίσουν στα βήματα του Καρέτσα και του Ζαφείρη ακολουθώντας τις ρίζες των οικογενειών τους. Ο δρόμος έχει πλέον ανοίξει…