Ο Ουριάχ Ρενί έγινε γνωστός σε εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους όταν έγινε ο πρώτος μαύρος διαιτητής στην Premier League. Κάποτε περιγράφηκε ως ο "πιο γυμνασμένος" διαιτητής στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και ειδικός στις πολεμικές τέχνες, όμως, πλέον μαθαίνει ξανά να περπατά, μετά από μια σπάνια πάθηση που τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω.

Ο έντονος πόνος στην πλάτη που προμήνυε τα χειρότερα για τον πρώτο μαύρο διαιτητή της Premier League

Αφού πέρασε πέντε μήνες στο νοσοκομείο, ο 65χρονος μίλησε στο BBC News για την αποκατάσταση, το αγωνιστικό του πνεύμα και τον ολοκαίνουριο του ρόλο. Ο Ρενί, που διηύθυνε πάνω από 300 αγώνες πρώτης κατηγορίας από το 1997 έως το 2008, βρισκόταν πέρυσι στην Τουρκία για να γιορτάσει τα γενέθλιά του, όταν ένιωσε έναν ξαφνικό και έντονο πόνο στην πλάτη.

"Νόμιζα πως απλώς είχα κοιμηθεί σε άβολη θέση σε μια ξαπλώστρα. Ήλπιζα να κάνω παραπέντε, αλλά λόγω του πόνου δεν τα κατάφερα", λέει. "Μέχρι το τέλος των διακοπών δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου από τον πόνο και όταν γύρισα σπίτι μετά βίας μπορούσα να περπατήσω."

Το ιστορικό ματς του Ρενί στην Premier League

Ο Ρενί έγραψε ιστορία το 1997 όταν διαιτήτευσε τον αγώνα μεταξύ Ντέρμπι Κάουντι και Γουίμπλεντον, γινόμενος ο πρώτος μαύρος διαιτητής στην κορυφαία κατηγορία. Ψηλός και με εμπειρία στο κικμπόξινγκ και το αϊκίντο, οι παίκτες που διαμαρτύρονταν ανακάλυπταν γρήγορα ότι δεν δίσταζε να κρατήσει τη θέση του. Δικαστικός λειτουργός στο Σέφιλντ από το 1996, έχει αγωνιστεί για θέματα όπως η βελτίωση της ισότητας και της ένταξης στον αθλητισμό, η υποστήριξη της ψυχικής υγείας και η αντιμετώπιση της φτώχειας.



Ο Ρενί ήταν έτοιμος να ξεκινήσει έναν νέο ρόλο ως πρύτανης του Πανεπιστημίου Σέφιλντ Χάλαμ όταν εισήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο του Βορρά τον Οκτώβριο. "Πέρασα έναν μήνα ξαπλωμένος ανάσκελα και άλλους τέσσερις μήνες καθιστός στο κρεβάτι", λέει. "Με κράτησαν στο νοσοκομείο μέχρι τον Φεβρουάριο. Βρήκαν ένα οζίδιο που πίεζε τη σπονδυλική μου στήλη και ήταν μια σπάνια νευρολογική πάθηση, οπότε δεν μπορούσαν να χειρουργήσουν. Έπρεπε να μάθω να κινούμαι από την αρχή, εκπαιδεύω ξανά τα πόδια μου. Ήταν περίεργο – από το να τρέχω στην πόλη, βρέθηκα ουσιαστικά σε ακινησία για τόσο πολύ καιρό. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την πλάτη, αλλά ξαφνικά δεν μπορούσα να κινηθώ και βρέθηκα σε μονάδα αποκατάστασης."

"Είμαι υπάκουος ασθενής", ξεκαθάρισε ο ιστορικός διαιτητής της Premier League

Μιλώντας για την τωρινή του κατάσταση, λέει: "Μπορώ να κινήσω τα πόδια μου και να σταθώ με στήριγμα προσαρμοσμένο στο αναπηρικό μου αμαξίδιο, αλλά πρέπει να δουλέψω τους γλουτιαίους μου." Δείχνει γελώντας τα σημάδια στους τοίχους από το αναπηρικό αμαξίδιο στο σπίτι του, με τη φυσιοθεραπεία να καταλαμβάνει πλέον μεγάλο μέρος της ημέρας του. "Κουνιέμαι με το καροτσάκι κάνοντας ασκήσεις, είμαι πολύ καλός, υπάκουος ασθενής", λέει γελώντας.

"Ήταν απογοητευτικό, αλλά η οικογένεια και οι φίλοι ήταν ανεκτίμητοι, το νοσοκομείο ήταν εξαιρετικό και το πανεπιστήμιο φανταστικό." Θα ξεκινήσει επισήμως τα καθήκοντά του ως πρύτανης τον Μάιο, θέση την οποία είναι αποφασισμένος να αναλάβει παρά τις πρόσφατες δυσκολίες. "Τόνισα πως ήθελα να κάνω τη διαφορά στο Σέφιλντ και στις κοινότητες εδώ", λέει. "Συνέχισα να συνεργάζομαι με αθλητικές ομάδες της κοινότητας ενώ ήμουν στο νοσοκομείο, δίνοντάς τους οδηγίες από το κρεβάτι μου."

Αποφασισμένος να περπατήσει ξανά ο Ουριάχ Ρενί

Κατά τη διάρκεια της διαιτητικής του καριέρας σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 2023 έλαβε τιμητικό διδακτορικό για το έργο του στον αθλητισμό και την τοπική κοινωνία. "Στοχεύω να είμαι όσο καλύτερος γίνεται σωματικά", λέει. "Κανείς δεν μου έχει πει ότι δεν θα ξαναπερπατήσω, αλλά ακόμα κι αν το έλεγαν, θέλω να μπορώ να πω ότι έκανα τα πάντα για να προσπαθήσω."

Ο Ρενί, που μετακόμισε από την Τζαμάικα στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν ήταν παιδί και μεγάλωσε στην περιοχή Γουάιμπορν του Σέφιλντ, λέει ότι το να είναι ο πρώτος μαύρος διαιτητής ήταν "θέμα δημιουργίας μιας κληρονομιάς για να μπορούν άλλοι να πατήσουν στους ώμους σου." Μιλώντας για τη νέα του πρόκληση, λέει ότι η πίεση στο νωτιαίο μυελό του έδωσε νέα οπτική για τη ζωή. "Πολλοί άνθρωποι είναι σε αναπηρικά αμαξίδια, αλλά αυτό δεν τους ορίζει", λέει. "Με έκανε πιο ανθεκτικό και αποφασιστικό, και δεν θα τα παρατήσω ποτέ – δεν είμαι μόνος, έχω ένα χωριό που με στηρίζει."

Και καταλήγει: "Τώρα αναγνωρίζω πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Δεν ξέρω αν θα περπατήσω πλήρως ξανά, αλλά ξέρω τι πρέπει να κάνω για να προσπαθήσω, και δεν πρέπει ποτέ να χάνεις την ελπίδα."