Η regular season της Euroleague ολοκληρώθηκε, οι ομάδες που εξασφάλισαν την απ’ ευθείας πρόκρισή τους στα playoffs έμαθαν το μονοπάτι που τους περιμένει μέχρι τον τελικό του Final 4 στο Αμπού Ντάμπι, ενώ εκείνες που θα υποβληθούν στο καρδιοχτύπι των play in ετοιμάζονται για τους "τελικούς επιβίωσης" της Τρίτης και της Παρασκευής. Την ίδια ώρα η οριστικοποίηση της πρωτιάς από τον Ολυμπιακό, σε συνδυασμό με την κατάκτηση της τρίτης θέσης από τον Παναθηναϊκό AKTOR, διατήρησε ολοζώντανο το… εθνικό όνειρο της διεξαγωγής του πρώτου "ελληνικού εμφύλιου τελικού" στην ιστορία της διοργάνωσης.

Αν θέλουμε να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές της μέχρι τώρα διαδρομής της κορυφαίας μπασκετικής διοργάνωσης στον πλανήτη μετά το NBA, θα στρέψουμε δεδομένα το βλέμμα μας περισσότερο εντός παρκέ. Όχι ότι προπονητές όπως ο Τιάγκο Σπλίτερ ή ο Γκόρντον Χέρμπερτ δεν άφησαν έντονο το στίγμα τους στην παρθενική τους σεζόν, καθισμένοι στους πάγκους της Παρί και της Μπάγερν.


Το παράσημο του Γιώργου Μπαρτζώκα

Ήταν, όμως, τέτοια η λάμψη παικτών όπως ο Ναν, ο Βεζένκοφ, ο Φουρνιέ ή ο Σορτς που μοιραία οι προβολείς του ενδιαφέροντος στράφηκαν περισσότερο πάνω τους. Υπάρχει, όμως, και ένας άνθρωπος που δικαιούται ένα ιδιαίτερο παράσημο, γιατί ουδείς άλλος παίκτης ή προπονητής της Euroleague κουβαλά τόσο μεγάλο βάρος στις πλάτες του.

Αναφερόμαστε στον Γιώργο Μπαρτζώκα, το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο στο ελληνικό μπάσκετ την τελευταία πενταετία. Υπό μία έννοια από μόνο του το συγκεκριμένο δεδομένο συνιστά μια μορφή παράσημου για τον Έλληνα τεχνικό. Όταν περνάς αδιάφορος, μάλλον δεν κρίνεσαι και ιδιαίτερα πετυχημένος στο είδος σου. Αντίθετα όταν προκαλείς ντόρο με κάθε σου λέξη, κάθε σου κίνηση, τότε είναι δεδομένο ότι όλοι ασχολούνται μαζί σου είτε επειδή σε λατρεύουν, είτε επειδή σε παραδέχονται, είτε επειδή σε ζηλεύουν, είτε επειδή σε μισούν.

Στην Ελλάδα υπάρχει βέβαια και η κατηγορία εκείνων που πληρώνονται για να… παίζουν με το μυαλό σου, στο πλαίσιο ενός επαγγελματικού "ανταρτοπόλεμου". Σε κάθε περίπτωση μόνο ένας πετυχημένος στο έργο του προκαλεί τόσο ποικίλες και ακραίες αντιδράσεις.

Κανείς δεν θα θυμάται την πρώτη θέση στη regular season της Euroleague

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι στο φινάλε της σεζόν κανείς δεν θα θυμάται αν οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση της πρώτης θέσης της regular season της Euroleague, αν το έπραξε αντιμετωπίζοντας μια αδιανόητη λαίλαπα τραυματισμών (σ.σ. η οποία ξεκίνησε από… πέρσι όταν έχασε τον Κίναν Έβανς πριν καν ντυθεί στα ερυθρόλευκα ο Αμερικανός), ή αν θα οδηγήσει τελικά την ομάδα του σε τέταρτο διαδοχικό Final 4.

H… κατάρα του "Coach B" είναι να κριθεί αποκλειστικά από τη στέψη ή μη του Ολυμπιακού το βράδυ της 25ης Μαΐου. Άδικο; Ενδεχομένως ναι! Σκληρό; Ρωτήστε να σας απαντήσουν ο Έτορε Μεσίνα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Εργκίν Αταμάν, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τόσοι ακόμη κορυφαίοι προπονητές που πάλεψαν σκληρά για να τερματίσουν πρώτοι στον απαιτητικό μαραθώνιο των 34 αγωνιστικών, και όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, αλλά ορισμένοι δεν έφτασαν με τις ομάδες τους ούτε στα playoffs.

Κανείς άλλος προπονητής δεν θα κριθεί τόσο… αδυσώπητα το επόμενο δίμηνο. Ο Αταμάν έχει μαξιλαράκι ασφαλείας το έβδομο αστέρι της περσινής σεζόν. Ο Σάρας θα θεωρηθεί πετυχημένος μόνο και μόνο αν οδηγήσει τη Φενέρ στο Αμπού Ντάμπι. Ο Ματέο θα χρεωθεί ενδεχόμενη αποτυχία της Ρεάλ, αλλά δεν θα ισοπεδωθεί.

Ο Μπαρτζώκας ξέρει ότι αν δεν σηκώσει το τέταρτο ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού θα στηθεί στον τοίχο για να… λιθοβοληθεί ακόμη κι από ανθρώπους που σήμερα τον αποθεώνουν όρθιοι στις εξέδρες του ΣΕΦ, την ώρα που κάνει την εμφάνισή του στο παρκέ, φωνάζοντας "Μπαρτζώκα, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα". Σε κάθε περίπτωση, όμως, η έως τώρα διαδρομή του Ολυμπιακού στη φετινή Euroleague, συνιστά ένα ακόμη παράσημο στην καριέρα ενός σπουδαίου προπονητή.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή"