ΠΑΟΚ: Ο Θοδωρής Κοτσώνης εξιστορεί τον θρίαμβο της Γενεύης κόντρα στη Σαραγόσα στην "Κυριακάτικη Απογευματινή"
34 χρόνια μετά θέλει να το επαναλάβει
Ο Θοδωρής Κοτσώνης, ο δημοσιογράφος που είχε περιγράψει για την ΕΡΤ τον ιστορικό τελικό ΠΑΟΚ - Σαραγόσα το 1991 μιλάει στον Χαράλαμπο Μανιάτη στην "Κυριακάτικη Απογευματινή" και θυμάται τα παρασκήνια μιας βραδιάς που έμεινε στην ιστορία
26 Μαρτίου 1991! Σε μια χώρα που δεν φημίζεται για τη στενή της σχέση με το μπάσκετ! Σε μια πόλη όπως η Γενεύη που δεν τη χαρακτηρίζεις και… μπασκετομάνα! Κι όμως! Στην πρωτεύουσα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και έδρα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, έμελλε να γραφτεί η πρώτη "χρυσή" σελίδα στη σύγχρονη εποχή του ελληνικού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο.
Και σήμερα, λίγες ώρες πριν από τον πρώτο τελικό του ΠΑΟΚ με την Μπιλμπάο για το FIBA Europe Cup 34 ολόκληρα χρόνια μετά, εκείνη η ημερομηνία μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ! Όπως συμβαίνει σε κάθε ελληνικό θρίαμβο, πάντα η φωνή του σπορτκάστερ που συνοδεύει τα επιτεύγματα των αθλητών έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο μουσείο των αναμνήσεων ανάλογων ιστορικών στιγμών.
Ο Θοδωρής Κοτσώνης ήταν ο άνθρωπος που είχε το προνόμιο να περιγράψει το πρώτο ευρωπαϊκό του "Δικέφαλου του Βορρά" για την τηλεόραση της ΕΡΤ και σήμερα εξιστορεί στην "Κυριακάτικη Απογευματινή" παρασκήνια από εκείνη την αξέχαστη βραδιά.
Πως οι οπαδοί του «δικεφάλου του Βορρά» έπαιξαν το ρόλο τους στη μεγάλη ανατροπή που έκανε η ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα, αλλά και την... αναστάτωση το διήμερο που βρίσκονταν στην Γενεύη για τον μεγάλο τελικό. Η εχθρική διαιτησία που εξαγρίωσε τον κόσμο και απέβαλε τον Παναγιώτη Φασούλα που αναγκάστηκε να ηρεμήσει τους φιλάθλους για να τελειώσει το μεγάλο παιχνίδι. Το χαμένο λέι απ του Ρουίθ στην αντεπίθεση ένα λεπτό πριν το φινάλε μέχρι και το «σπασμένο» Κύπελλο που αντικατέστησε τελικά η FIBA για το πρώτο ευρωπαϊκό μετά το 1968 στο Καλλιμάρμαρο.
Είχε δημιουργηθεί μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα που έφτασε στο σημείο όμως να γίνεται ακραία, μιας και οι Ελβετοί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τι επρόκειτο να γίνει στον τελικό. Η αστυνόμευση ήταν λίγη για τόσο κόσμο που βρέθηκε στο γήπεδο και πριν ξεκινήσει το ματς έγινε της... κακομοίρας.
Έγινε μία «μανούρα» ανάμεσα στους φιλάθλους, με την ένταση να συνεχίζεται και μέσα στο γήπεδο. Στην κεντρική Ευρώπη άλλωστε, εκείνη την περίοδο το μπάσκετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, με τον Στάνκοβιτς να επιλέγει να γίνει ο τελικός στην Ελβετία.
Όλα κάτα κάποιο τρόπο ήταν λίγο λιγότερο απ' ότι θα έπρεπε. Αυτοί περίμεναν ότι θα γίνει ένα τουρνουά που θα έρθουν ευγενείς φίλαθλοι που θα καθίσουν να δουν ένα «θεατρικό έργο», θα φωνάξουν και θα φύγουν, αλλά οι περίπου 6.000 οπαδοί του ΠΑΟΚ που βρέθηκαν εκεί πραγματοποίησαν μία διαφορετική βαβούρα. Ήταν άλλωστε η περίοδος που μαζί με τον Άρη είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην Ευρώπη και εντυπωσίαζαν», σχολίασε αρχικά και συνέχισε.
Έγινε ένας αγώνας πραγματικό γκραν γκινιόλ, με τον Πρέλεβιτς να είναι η «ορχήστρα» της ομάδας και τον Μπάρλοου να είναι εξαιρετικός στο φινάλε με τους τέσσερις κρίσιμους πόντους. Ο Σάκοτα το είχε χειριστεί εξαιρετικά παρόλο που η διαιτησία ήταν αρνητική και δεν έδινε τα φαινομενικά φάουλ που γίνονταν. Αν και η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή η διαιτησία είναι πολύ καλύτερη απ' ότι τώρα.
"Μπορεί το μπάσκετ τότε να μην ήταν τόσο ποιοτικό, αλλά ήταν πιο «ζωντανό». Η δυναμική του ΠΑΟΚ αλλά και των φιλάθλων στις κερκίδες άρχισαν να γέρνουν την «πλάστιγγα» προς την ελληνική πλευρά. Δεν ήταν κακή ομάδα η Σαραγόσα, το πάλεψε στα ίσα, αλλά είναι αυτό που λέμε «η ψυχή των Ελλήνων στο τέλος επικράτησε».
Επιβλήθηκε η κοσμοσυρροή, η μεγαλύτερη διάθεση που είχε ο ΠΑΟΚ, ήταν πολύ καλός ανά διαστήματα και στο φινάλε δικαιώθηκε με πολύ άγχος, αλλά και συνθήκες αγωνιστικές. Είχε κακές επιλογές, αλλά η απόλαυση στο τέλος με τους πανηγυρισμούς ήταν άλλο πράγμα.
Υπήρξε ένα πριμ από τον πρόεδρο προς τους παίκτες, άλλωστε για να πάρεις ένα ευρωπαϊκό εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο, αλλά είχε και μία διαφορετική μεγαλοπρέπεια. Δεν είναι αυτό που λέμε πως συμβαίνει καθημερινά.
Ήταν το δεύτερο ευρωπαϊκό μετά από εκείνο της ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο το 1968, όπου βρισκόμουν στο γήπεδο σαν οπαδός. Τότε βέβαια, όταν έπαιζε ελληνική ομάδα όλοι την υποστήριζαν, γινόμασταν «Ελλαδιστάν», μία τεράστια διαφορά σε σχέση με το σήμερα.
Ήταν η πρώτη προσπάθεια ελληνικού συλλόγου σε τελικό από τότε και ήμουν πανευτυχής που κατάφερε και το πήρε. Ό,τι έχω μεταδόσει με ελληνική ομάδα άλλωστε είχε επιτυχία μιας και ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το τρόπαιο το 1996 στο Παρίσι και ο Ολυμπιακός το 1997 στη Ρώμη. Με λες και γουρλή ίσως."
Η αλήθεια είναι πως οι συγκυρίες είναι αρκετές σε σχέση με τότε, μιας και ο «δικέφαλος του Βορρά» είχε αποκλείσει στα ημιτελικά την Ντιναμό Μόσχας, κερδίζοντας με 13 (95-82) στο Αλεξάνδρειο ενώ ηττήθηκε για 12 (75-63) στη Ρωσία. Πράγμα που συνέβη με και με τη Σολέ, απλά ο ΠΑΟΚ πανηγύρισε την πρόκριση εκτός έδρας. Η ιστορία θα πει κανείς πως επαναλαμβάνεται με διαφορετικές συνθήκες βέβαια, αλλά η ομάδα του Μάσιμο Κανσελιέρι έχει όλα τα φόντα για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Απογευματινή"
Και σήμερα, λίγες ώρες πριν από τον πρώτο τελικό του ΠΑΟΚ με την Μπιλμπάο για το FIBA Europe Cup 34 ολόκληρα χρόνια μετά, εκείνη η ημερομηνία μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ! Όπως συμβαίνει σε κάθε ελληνικό θρίαμβο, πάντα η φωνή του σπορτκάστερ που συνοδεύει τα επιτεύγματα των αθλητών έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο μουσείο των αναμνήσεων ανάλογων ιστορικών στιγμών.
Ο Θοδωρής Κοτσώνης ήταν ο άνθρωπος που είχε το προνόμιο να περιγράψει το πρώτο ευρωπαϊκό του "Δικέφαλου του Βορρά" για την τηλεόραση της ΕΡΤ και σήμερα εξιστορεί στην "Κυριακάτικη Απογευματινή" παρασκήνια από εκείνη την αξέχαστη βραδιά.
Πως οι οπαδοί του «δικεφάλου του Βορρά» έπαιξαν το ρόλο τους στη μεγάλη ανατροπή που έκανε η ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα, αλλά και την... αναστάτωση το διήμερο που βρίσκονταν στην Γενεύη για τον μεγάλο τελικό. Η εχθρική διαιτησία που εξαγρίωσε τον κόσμο και απέβαλε τον Παναγιώτη Φασούλα που αναγκάστηκε να ηρεμήσει τους φιλάθλους για να τελειώσει το μεγάλο παιχνίδι. Το χαμένο λέι απ του Ρουίθ στην αντεπίθεση ένα λεπτό πριν το φινάλε μέχρι και το «σπασμένο» Κύπελλο που αντικατέστησε τελικά η FIBA για το πρώτο ευρωπαϊκό μετά το 1968 στο Καλλιμάρμαρο.
Οι επιβλητικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ και το ταξίδι στην Γενεύη
"Οι μεταδόσεις στις αρχές του 1990 ήταν τελείως διαφορετικές με το σήμερα, πήγαινε ένας δημοσιογράφος για να κάνει τα πάντα. Από την περιγραφή του αγώνα, στο ρεπορτάζ αλλά και στις συνεντεύξεις στους παίκτες. Άφησα τα μικρόφωνα και τις κάσκες για να κατέβω στον αγωνιστικό χώρο. Είχε πάρα πολύ κόσμο από την Ελλάδα, αλλά και Έλληνες του εξωτερικού που βρέθηκαν εκεί για να υποστηρίξουν τον ΠΑΟΚ.Είχε δημιουργηθεί μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα που έφτασε στο σημείο όμως να γίνεται ακραία, μιας και οι Ελβετοί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τι επρόκειτο να γίνει στον τελικό. Η αστυνόμευση ήταν λίγη για τόσο κόσμο που βρέθηκε στο γήπεδο και πριν ξεκινήσει το ματς έγινε της... κακομοίρας.
Έγινε μία «μανούρα» ανάμεσα στους φιλάθλους, με την ένταση να συνεχίζεται και μέσα στο γήπεδο. Στην κεντρική Ευρώπη άλλωστε, εκείνη την περίοδο το μπάσκετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, με τον Στάνκοβιτς να επιλέγει να γίνει ο τελικός στην Ελβετία.
Όλα κάτα κάποιο τρόπο ήταν λίγο λιγότερο απ' ότι θα έπρεπε. Αυτοί περίμεναν ότι θα γίνει ένα τουρνουά που θα έρθουν ευγενείς φίλαθλοι που θα καθίσουν να δουν ένα «θεατρικό έργο», θα φωνάξουν και θα φύγουν, αλλά οι περίπου 6.000 οπαδοί του ΠΑΟΚ που βρέθηκαν εκεί πραγματοποίησαν μία διαφορετική βαβούρα. Ήταν άλλωστε η περίοδος που μαζί με τον Άρη είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην Ευρώπη και εντυπωσίαζαν», σχολίασε αρχικά και συνέχισε.
Η ανατροπή του ΠΑΟΚ και οι συγκυρίες με τη φετινή προσπάθεια
Ο ΠΑΟΚ είχε αρχίσει το παιχνίδι αρκετά δειλά, βρισκόμενος πίσω στο σκορ με πέντε πόντους διαφορά (31-36) στο πρώτο ημίχρονο. Εκείνος που ξεκίνησε όμως να γυρίζει το ματς ήταν ο κόσμος, με τον Φασούλα να δημιουργεί επεισόδιο και ν' αποβάλλεται.Έγινε ένας αγώνας πραγματικό γκραν γκινιόλ, με τον Πρέλεβιτς να είναι η «ορχήστρα» της ομάδας και τον Μπάρλοου να είναι εξαιρετικός στο φινάλε με τους τέσσερις κρίσιμους πόντους. Ο Σάκοτα το είχε χειριστεί εξαιρετικά παρόλο που η διαιτησία ήταν αρνητική και δεν έδινε τα φαινομενικά φάουλ που γίνονταν. Αν και η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή η διαιτησία είναι πολύ καλύτερη απ' ότι τώρα.
"Μπορεί το μπάσκετ τότε να μην ήταν τόσο ποιοτικό, αλλά ήταν πιο «ζωντανό». Η δυναμική του ΠΑΟΚ αλλά και των φιλάθλων στις κερκίδες άρχισαν να γέρνουν την «πλάστιγγα» προς την ελληνική πλευρά. Δεν ήταν κακή ομάδα η Σαραγόσα, το πάλεψε στα ίσα, αλλά είναι αυτό που λέμε «η ψυχή των Ελλήνων στο τέλος επικράτησε».
Επιβλήθηκε η κοσμοσυρροή, η μεγαλύτερη διάθεση που είχε ο ΠΑΟΚ, ήταν πολύ καλός ανά διαστήματα και στο φινάλε δικαιώθηκε με πολύ άγχος, αλλά και συνθήκες αγωνιστικές. Είχε κακές επιλογές, αλλά η απόλαυση στο τέλος με τους πανηγυρισμούς ήταν άλλο πράγμα.
Υπήρξε ένα πριμ από τον πρόεδρο προς τους παίκτες, άλλωστε για να πάρεις ένα ευρωπαϊκό εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο, αλλά είχε και μία διαφορετική μεγαλοπρέπεια. Δεν είναι αυτό που λέμε πως συμβαίνει καθημερινά.
Ήταν το δεύτερο ευρωπαϊκό μετά από εκείνο της ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο το 1968, όπου βρισκόμουν στο γήπεδο σαν οπαδός. Τότε βέβαια, όταν έπαιζε ελληνική ομάδα όλοι την υποστήριζαν, γινόμασταν «Ελλαδιστάν», μία τεράστια διαφορά σε σχέση με το σήμερα.
Ήταν η πρώτη προσπάθεια ελληνικού συλλόγου σε τελικό από τότε και ήμουν πανευτυχής που κατάφερε και το πήρε. Ό,τι έχω μεταδόσει με ελληνική ομάδα άλλωστε είχε επιτυχία μιας και ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το τρόπαιο το 1996 στο Παρίσι και ο Ολυμπιακός το 1997 στη Ρώμη. Με λες και γουρλή ίσως."
Η αλήθεια είναι πως οι συγκυρίες είναι αρκετές σε σχέση με τότε, μιας και ο «δικέφαλος του Βορρά» είχε αποκλείσει στα ημιτελικά την Ντιναμό Μόσχας, κερδίζοντας με 13 (95-82) στο Αλεξάνδρειο ενώ ηττήθηκε για 12 (75-63) στη Ρωσία. Πράγμα που συνέβη με και με τη Σολέ, απλά ο ΠΑΟΚ πανηγύρισε την πρόκριση εκτός έδρας. Η ιστορία θα πει κανείς πως επαναλαμβάνεται με διαφορετικές συνθήκες βέβαια, αλλά η ομάδα του Μάσιμο Κανσελιέρι έχει όλα τα φόντα για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Απογευματινή"
