Το σύνθημα «αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», σκέπασε εκκωφαντικά τον χώρο στο φαληρικό γήπεδο, εκεί όπου έδωσαν το «παρών» στο ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Θύρας 7.

Παρόντες μεταξύ άλλων, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Σωκράτης Κόκκαλης, o Γιάννης Μώραλης, ο Όσκαρ Γκαρθία αλλά και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, εκπρόσωποι της ΠΑΕ και της ΚΑΕ, οι ακαδημίες και φυσικά εκατοντάδες απλοί φίλαθλοι, που δεν ξέχασαν τους 21 νεκρούς.
Το χρονικό της τραγωδίας

Ήταν απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου πριν από 37 χρόνια. Ο Ολυμπιακός σ' ένα κατάμεστο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», πραγματοποιεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στην Ιστορία του και συντρίβει την ΑΕΚ με 6-0. Ακόμη και ο Νίκος Βαμβακούλας, που καθιερώθηκε από τον Τόζα Βεσελίνοβιτς στην θέση του αριστερού μπακ, έβαλε γκολ και μάλιστα το καλύτερο του αγώνα, καθώς πήρε την μπάλα λίγο έξω από την περιοχή των «ερυθρόλευκων» και αφού πέρασε όποιον παίκτη της ΑΕΚ βρήκε μπροστά του «έγραψε» το 5-0, για να ολοκληρώσει -λίγο αργότερα- τον θρίαμβο του Ολυμπιακού ο Μάικ Γαλάκος.

Τίποτε δεν προμήνυε την τραγωδία. Με το σφύριγμα της λήξης, οι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού, που είχαν τον δικό τους χώρο στην Θύρα 7, θέλουν να βγουν έξω από το γήπεδο για να συνεχίσουν το πανηγύρι, να πάνε έξω από την Θύρα 1 και τα αποδυτήρια, για να σηκώσουν στα χέρια τους ήρωές τους. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Στην προσπάθεια τους να περάσουν την καγκελόπορτα της Θύρας 7, οι πρώτοι που κατάφεραν να φτάσουν εκεί, στριμώχτηκαν χωρίς να βρίσκουν διέξοδο. Αυτοί που ακολουθούσαν έπεσαν πάνω στους πρώτους και μετά έρχονταν κι άλλοι, κι άλλοι... Η συνέχεια είναι γνωστή, όσο και τραγική.

Δεκαεννέα φίλαθλοι του Ολυμπιακού, στο άνθος της ηλικίας τους, χάνουν επί τόπου την ζωή τους. Οι περισσότεροι βρήκαν τραγικό θάνατο από ασφυξία. Ακόμη ένας ξεψύχησε τις επόμενες ημέρες στο νοσοκομείο, όπου είχε διακομισθεί με τους δεκάδες τραυματίες, ενώ μερικούς μήνες αργότερα εξέπνευσε ακόμη ένας τραυματίας, που είχε πέσει σε κώμα.

Ποιος φταίει, δεν θα μάθει κανείς και ποτέ. Αλλοι είπαν ότι η καγκελόπορτα ήταν μισάνοιχτη. Άλλοι ότι οι πρώτοι εγκλωβίστηκαν, κάποιοι απ΄ αυτούς έπεσαν κάτω κι έγινε το κακό. Αν και οι ευθύνες θα έπρεπε να αποδοθούν -εφόσον υπήρξαν- σημασία έχει ότι χάθηκαν 21 άνθρωποι. Και χάθηκαν για την αγαπημένη τους ομάδα, απλά επειδή θέλησαν να πανηγυρίσουν μία μεγάλη νίκη. Μία νίκη δικιά τους, που επιτεύχθηκε μέσα από την Ιδέα που πρέσβευαν σ΄ εκείνα τα πρώτα χρόνια της συνειδητοποίησής τους.

Τριάντα επτά χρόνια μετά, κανείς δεν τους έχει ξεχάσει και αυτό είναι το μόνο παρήγορο. Ίσως από εκεί που βρίσκονται να βλέπουν το ετήσιο μνημόσυνο, μπροστά από την καγκελόπορτα, περιμένοντας το επόμενο παιχνίδι του «Θρύλου».

Ως ελάχιστος φόρος τιμής, ακολουθούν τα ονόματα τους. Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών), Ηλίας Παναγούλης (17 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ), Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών), Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών), Νίκος Φίλος (19 ετών), Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών), Βασίλης Μαχας (20 ετών), Ευστράτιος Πούπος (20 ετών), Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών), Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών), Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών), Κώστας Καρανικόλας (26 ετών), Μιχάλης Μάρκου (27 ετών), Κώστας Μπίλας (28 ετών), Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών), Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών), Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).