Τελικά δεν… coming home. Η απρόσμενα μακράς διάρκειας περιπέτεια της Αγγλίας στο Μουντιάλ σφραγίστηκε από μακάβριο τέλος. Ένα άβολο, θλιβερό και συνάμα άδοξο φινάλε, κόντρα στον άνεμο αλλαγής που οι ίδιοι, με την απόδοσή τους, έστειλαν από τη Ρωσία (με αγάπη) στο Νησί. Εδώ που τα λέμε, στο σπορ που ακούει στο όνομα «γέννηση-διάψευση προσδοκιών», οι ποδοσφαιρικοί εκπρόσωποι της Γηραιάς Αλβιόνας είναι μόνιμοι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Όχι στις… καρδιές μας, κανονικοί, με πιστοποίηση ISO. Μετά το Κύπελλο του ‘66 σε κάθε διοργάνωση ανακαλύπτουν ένα νέο τρόπο αποκλεισμού, με την τελευταία version να είναι άκρως αποστομωτική.

Ηome, όμως, έχει και η Κροατία και δεν θέλει να γυρίσει με άδεια χέρια. Δεν έφτασε στη Ρωσία ουρανοκατέβατη. Ούτε προσγειώθηκε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο χθες. Είκοσι χρόνια μετά την επική ομάδα που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Γαλλίας, μια άλλη, λιγότερο εντυπωσιακή, μα με όλα αυτά τα στοιχεία που σε κάνουν – ανεξάρτητα από συμπάθειες – να μη θες και να μην μπορείς να την ξεγράψεις. Όταν μάλιστα της δώσεις δικαιώματα, θα πάθεις ό,τι υπέστησαν οι Άγγλοι. Αν και ανήκω σε μια σπάνια «αίρεση» που ναι μεν πίστευε τους Κροάτες πριν από αυτό το Μουντιάλ, ωστόσο δεν θαμπώθηκε από τα επιτεύγματά τους κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, οφείλω να επισημάνω το προφανές: Προκρίθηκαν δίκαια στον τελικό και ήταν η καλύτερη ομάδα με τους καλύτερους παίκτες στη σύγκριση των δύο.

Η προσευχή και η μεγάλη ευκαιρία

Μετά το γρήγορο γκολ του Τρίπιερ, η Αγγλία είχε μπροστά της τον αεροδιάδρομο του Χίθροου και χρειαζόταν να προσγειώσει ένα μεταλλικό αεροπλανάκι που χωράει σε παιδικό χέρι. Τα πρώτα λεπτά έμοιαζαν με τα λόγια που μουρμούρισε στην προσευχή του ο Σάουθγκεϊτ, τη νύχτα που προηγήθηκε του αγώνα. Τι καλύτερο να του συμβεί;

Άδειοι έως και σοκαρισμένοι οι Κροάτες, αδύναμοι να δημιουργήσουν, μια αποκαμωμένη ομάδα σχεδόν έτοιμη να ομολογήσει «μέχρι εδώ ήταν». Όλα αυτά ήταν προϊόν της τεράστιας ορμής στο παιχνίδι των παικτών με τις λευκές φανέλες. Η δουλειά έμοιαζε να γίνεται ικανοποιητικά, έστω κι αν πολλές φορές η επιστροφή της μπάλας στον Πίκφορντ πρόδιδε άκομψη διάθεση για πρόωρη διαχείριση. Ήταν τα πρώτα σημάδια της τακτικής «ελάτε παιδιά κοντά να δούμε αν το ‘χετε».

Τα μαρκαρίσματα μέχρι το τέλος του ημιχρόνου έβγαιναν μια χαρά, όπως και οι ευκαιρίες. Τρεις μέτρησε η Αγγλία με προεξέχουσα το δοκάρι του Κέιν. Ακόμα και η σπατάλη τους (βλέπε Λίνγκαρντ) δεν προμήνυε την ανεξήγητη ψυχολογική κατάρρευση του δεύτερου μέρους. Η κυνικότητα του αθλήματος απεφάνθη, όμως, ότι στο πρώτο 45λεπτο χάθηκε η ευκαιρία να καθαρίσει τον ημιτελικό. Το ματς δεν θα είχε ανάλογη εικόνα στη συνέχεια…

Άγχος, φόβος και… πνιγμός

Με την είσοδο στο δεύτερο μέρος οι άσπρες φανέλες φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν ότι θα υπάρξει μεγάλο σασπένς γιατί… Αγγλία αφού. Μια ομάδα κυρίαρχη μέχρι τώρα στα νοκ άουτ, σταμάτησε να κάνει ό,τι έκανε καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, επικοινώνησε τον φόβο της στον αντίπαλο κι άρχισε να προσκαλεί την Κροατία γύρω από την περιοχή της.

Ανεξήγητο άγχος, φόβος πέρα από κάθε λογική, καμία σιγουριά στις αμυντικές προσπάθειες και παθητικότητα που δεν δικαιολογείται από το trademark «Αγγλία» και την παρουσία σε ημιτελικό Μουντιάλ. Προοδευτικά εξαλείφθηκε κάθε διάθεση για επιθετική απειλή. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι έμοιαζαν να νιώθουν καλά με αυτό. Πίστεψαν ότι το να μαζευτούν κοντά στην περιοχή τους, είναι ένα πλάνο ικανό να τους οδηγήσει μέχρι το τελικό σφύριγμα, δίχως να βραχούν.

Η Κροατία μυρίστηκε αίμα

Τι έκανε καλά η Κροατία; Διέγνωσε έγκαιρα την πληροφορία και την αξιοποίησε. Όσο ανορθόδοξα κι αν επιτέθηκε μέχρι το γκολ, όσο εγκλωβισμένη κι αν έμοιαζε, ήταν πασιφανές ότι το ματς δε γίνεται να κυλήσει έτσι μέχρι το τέλος. Ένα τσαφ, ένας κακός υπολογισμός ή μια καλή ενέργεια είναι ότι χρειαζόταν για να αλλάξει το σκορ γιατί η κατάσταση είχε έρθει ήδη τούμπα. Μυρίστηκε αίμα και όρμησε με όση δύναμη της είχε απομείνει, έχοντας τα υλικά να το κάνει, μαζί και το ΟΚ από το θήραμα.

Μετά το γκολ του Πέρισιτς όλα ήταν πιο απλά. Μπορεί η Αγγλία να ξεπέρασε το σοκ της ισοφάρισης με τους Κολομβιανούς, όμως εδώ το διακύβευμα ήταν απείρως μεγαλύτερο. Οι παίκτες του Σάουθγκεϊτ έγιναν πύργος από τραπουλόχαρτα και το μόνο που είχαν να κάνουν οι Κροάτες ήταν να φυσήξουν δυνατά.

Η κούραση των Κροατών και το ένστικτο

Οι Άγγλοι ανακάλυψαν και πάλι τον τρόπο να θέσουν εαυτούς σε μια παρατεταμένη κατάσταση αυτοχειρίας. Το σενάριο με τα πέναλτι έμοιαζε με ευκταία εξέλιξη αυτή τη φορά και όλα θα είχαν τελειώσει πιο νωρίς, αν ο Πέρισιτς δε σημάδευε το δοκάρι. Μια στιβαρή ομάδα που δεν είχε δώσει δικαιώματα στη …γειτονιά, παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης στο κλείσιμο της κανονικής διάρκειας.

Στα όρια της λιποθυμίας η κούραση των Κροατών, δεν αποτέλεσε ποτέ πλεονέκτημα για τους Άγγλους, διότι το πλάνο είχε πάει περίπατο. Πλέον θύμιζαν την παλιά έκδοση της Αγγλίας, με πολύ ταλαιπωρία, ηρωισμό και ποντάρισμα all in με σύμμαχο στο ένστικτο κι αυτή δεν ήταν η πιο σοφή επιλογή απέναντι σε καλύτερους ποδοσφαιριστές.

Δύο σκέψεις για την επόμενη μέρα

Αν έδινες στον Σάουθγκεϊτ τον ημιτελικό, πριν αρχίσει αυτό το Μουντιάλ, θα τον «αγόραζε» χωρίς να παίξει τα ματς κι ενδεχομένως να σου φιλούσε τα πόδια. Είναι τεράστια επιτυχία της Αγγλίας ο ημιτελικός. Το κάνει με μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που προκάλεσε μειδίαμα στο άκουσμα της αποστολής, ακόμα κι από ένθερμους υποστηρικτές. Ο τελικός θα ήταν η υπέρβαση της υπέρβασης.

Μαγιά πλέον υπάρχει και κάποιος εύκολα θα πει ότι χρειάζονται μερικές πινελιές βελτίωσης για να παρουσιαστούν ακόμα καλύτεροι στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη λέει ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Δεν παίζεις τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου κάθε μέρα. Η Αγγλία στην πορεία του τουρνουά, έδειξε ότι έχει σχέδιο, ότι μπορεί. Το τραγικό στην περίπτωσή της, είναι ότι το έκανε περισσότερο πειστικά από κάθε άλλη φορά και ακριβώς τη στιγμή που έγινε φαβορί, λύγισε από το άγχος και τον φόβο.

Είναι το ποδόσφαιρο

Περίπου βέβαιο ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν θα γνωρίσει το ανάθεμα στο Νησί. Έδωσε χαμόγελο, ελπίδα, πίστη και είναι υπεύθυνη για την ομίχλη από μπύρα πάνω από τις παμπ, τα εμπορικά κέντρα κι όπου αλλού στήθηκαν οθόνες για το Μουντιάλ. Θα ακολουθήσουν ατελείωτες συζητήσεις για το αν είναι λειτουργικό το 3-5-2, αν έπρεπε να κοπεί ο Μίλνερ, αν χρειαζόταν ένας ποδοσφαιριστής σε θέση αριστερού μπακ μετά το 60’, αν είχε μπει το δοκάρι του Κέιν, αν είχαν έναν πιο ποιοτικό μέσο, αν, αν, αν…

Πάντως, την ώρα που οι Κροάτες πανηγύριζαν μια επική πρόκριση, η πηγαία αντίδραση των Άγγλων ήταν να μείνουν μετά το τέλος του ματς στο Λουζνίκι και να σιγοτραγουδήσουν το ρεφρέν από το τραγούδι των Oasis, «Don’t look back in anger». Γιατί η Αγγλία είναι το ποδόσφαιρο κι εδώ δε χωράει «αν».

πηγή: to10.gr