Η δολοφονία που πάγωσε το γέλιο του Βασίλη Αυλωνίτη
Εκείνη η βραδιά της 22ας Αυγούστου του 1931 τον στοίχειωσε διά βίου
«Βρεε, πού πάαμε... βρεε, πού πάαμε». Ωρες-ώρες (μεταξύ σοβαρού και αστείου) αυτή η παροιμιωδώς ευτράπελη ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη μού έρχεται στο μυαλό σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, για να χωρέσουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Τη θυμήθηκα όμως (και) επειδή ήταν σαν τέτοιες μέρες (στις 10 Μαρτίου του 1970) όταν ο κωμικός ηθοποιός μας εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο, αιφνιδίως (από καρδιά) στα 66 του χρόνια. Ο Αυλωνίτης δεν μιλούσε ποτέ για τα προσωπικά του (ή τα συναισθήματά του), κυρίως δημόσια. Ομως, συχνές ήταν οι αναφορές του σε εκείνη τη βραδιά της 22ας Αυγούστου του 1931 και στα γεγονότα που τον στοίχειωσαν διά βίου.
Η ελληνική κοινωνία αιμορραγούσε από τις συνέπειες του παγκόσμιου οικονομικού κραχ (1929), ο «εθνικός διχασμός» ναρκοθετούσε ακόμη τη συνοχή της και, συγκυριακά, το λεγόμενο «σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης» όξυνε ακόμα περισσότερο τον πολιτικό σπαραγμό ανάμεσα σε βενιζελικούς (κυβέρνηση, έπεσε έναν χρόνο αργότερα) και αντιβενιζελικούς (αντιπολίτευση και φιλομοναρχικοί).
Το νεότευκτο θέατρο «Περοκέ» ζούσε τις πρώτες του δόξες με την οπερετική παράσταση των Κίμωνα Καπετανάκη - Μίμη Κατριβάνου «Κατεργάρα» και μουσικό θίασο από την περίφημη Ζαζά Μπριλλάντη, τον σπουδαίο Κυριάκο Μαυρέα κ.ά. Ανάμεσά τους και τον 27χρονο Βασίλη Αυλωνίτη. Οι περίπου 1.100 θεατές της κατάμεστης πλατείας βλέπουν τη βραδινή παράσταση να ξεκινάει κανονικά στις 10.30.
Κοντά στα μεσάνυχτα, βγαίνει στη σκηνή ο Αυλωνίτης. Το νούμερό του είχε τίτλο «Κοσμογονία. Από τους υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» και έλεγε, μεταξύ άλλων: «Απ’ τ’ άχερα βγήκαν οι ψύλλοι / απ’ τον Προμπονά βγήκε η κοίλη / απ’ το αίμα μας βγήκε το πάχος του κορέου / από τη σταθερότητα ο Παπανδρέου. / Από τις φώκιες βγήκαν οι πεθερές / κι από τη φασολάδα η απάντησή μας στον Μεντερές (...)
Από τους συμβολαιογράφους βγήκαν αι διαθήκαι / κι απ’ τον Λευτέρη Βενιζέλο, ε, ρε γιος που βγήκε... (υπονοώντας τον γενικό διευθυντή του Χημείου του Κράτους, Ευστράτιο Γαλόπουλο, του οποίου το όνομα είχε γίνει -αδίκως- συνώνυμο της διαφθοράς και τον οποίο -δικαίως- ο Βενιζέλος προγενέστερα -και για άλλον λόγο- είχε χαρακτηρίσει «εξαίρετο υπάλληλο», που απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης του).
Πάνω σ’ αυτά τα λόγια, σύμφωνα με ανέκδοτη αφήγηση του ίδιου, ο κωμικός μας βλέπει τέσσερα άτομα που κάθονταν στην πρώτη σειρά να σηκώνονται και να ανεβαίνουν επί σκηνής.
Οταν διαπιστώνει πως ο ένας τον σημαδεύει με ένα περίστροφο στο χέρι, οπισθοχωρεί ψελλίζοντας τρομαγμένος: «Δεν φταίω εγώ, ρε παιδιά». Και για καλή του τύχη σκοντάφτει και πέφτει κατάχαμα όταν ο πιστολάς τραβάει τη σκανδάλη. Εντρομος το σκάει, κρύβεται για λίγο στα αποχωρητήρια και πηδώντας από ένα παράθυρο καταφεύγει τρέχοντας στο σπίτι του.
Δυστυχώς, όμως, η σφαίρα βρήκε και σκότωσε τον 35χρονο φροντιστή του θεάτρου Παναγιώτη Μωραΐτη, ο οποίος έσπευσε να σταθεί ακριβώς πίσω του (στα παρασκήνια), για να δει τι συμβαίνει. «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή», δήλωνε αργότερα στους δημοσιογράφους ο Αυλωνίτης και μέχρι που πέθανε κουβαλούσε σαν βάρος στην ψυχή του τον θάνατο του αδικοχαμένου τεχνικού.
Τη θυμήθηκα όμως (και) επειδή ήταν σαν τέτοιες μέρες (στις 10 Μαρτίου του 1970) όταν ο κωμικός ηθοποιός μας εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο, αιφνιδίως (από καρδιά) στα 66 του χρόνια. Ο Αυλωνίτης δεν μιλούσε ποτέ για τα προσωπικά του (ή τα συναισθήματά του), κυρίως δημόσια. Ομως, συχνές ήταν οι αναφορές του σε εκείνη τη βραδιά της 22ας Αυγούστου του 1931 και στα γεγονότα που τον στοίχειωσαν διά βίου.
Η ελληνική κοινωνία αιμορραγούσε από τις συνέπειες του παγκόσμιου οικονομικού κραχ (1929), ο «εθνικός διχασμός» ναρκοθετούσε ακόμη τη συνοχή της και, συγκυριακά, το λεγόμενο «σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης» όξυνε ακόμα περισσότερο τον πολιτικό σπαραγμό ανάμεσα σε βενιζελικούς (κυβέρνηση, έπεσε έναν χρόνο αργότερα) και αντιβενιζελικούς (αντιπολίτευση και φιλομοναρχικοί).
Το νεότευκτο θέατρο «Περοκέ» ζούσε τις πρώτες του δόξες με την οπερετική παράσταση των Κίμωνα Καπετανάκη - Μίμη Κατριβάνου «Κατεργάρα» και μουσικό θίασο από την περίφημη Ζαζά Μπριλλάντη, τον σπουδαίο Κυριάκο Μαυρέα κ.ά. Ανάμεσά τους και τον 27χρονο Βασίλη Αυλωνίτη. Οι περίπου 1.100 θεατές της κατάμεστης πλατείας βλέπουν τη βραδινή παράσταση να ξεκινάει κανονικά στις 10.30.
Κοντά στα μεσάνυχτα, βγαίνει στη σκηνή ο Αυλωνίτης. Το νούμερό του είχε τίτλο «Κοσμογονία. Από τους υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» και έλεγε, μεταξύ άλλων: «Απ’ τ’ άχερα βγήκαν οι ψύλλοι / απ’ τον Προμπονά βγήκε η κοίλη / απ’ το αίμα μας βγήκε το πάχος του κορέου / από τη σταθερότητα ο Παπανδρέου. / Από τις φώκιες βγήκαν οι πεθερές / κι από τη φασολάδα η απάντησή μας στον Μεντερές (...)
Από τους συμβολαιογράφους βγήκαν αι διαθήκαι / κι απ’ τον Λευτέρη Βενιζέλο, ε, ρε γιος που βγήκε... (υπονοώντας τον γενικό διευθυντή του Χημείου του Κράτους, Ευστράτιο Γαλόπουλο, του οποίου το όνομα είχε γίνει -αδίκως- συνώνυμο της διαφθοράς και τον οποίο -δικαίως- ο Βενιζέλος προγενέστερα -και για άλλον λόγο- είχε χαρακτηρίσει «εξαίρετο υπάλληλο», που απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης του).
Πάνω σ’ αυτά τα λόγια, σύμφωνα με ανέκδοτη αφήγηση του ίδιου, ο κωμικός μας βλέπει τέσσερα άτομα που κάθονταν στην πρώτη σειρά να σηκώνονται και να ανεβαίνουν επί σκηνής.
Οταν διαπιστώνει πως ο ένας τον σημαδεύει με ένα περίστροφο στο χέρι, οπισθοχωρεί ψελλίζοντας τρομαγμένος: «Δεν φταίω εγώ, ρε παιδιά». Και για καλή του τύχη σκοντάφτει και πέφτει κατάχαμα όταν ο πιστολάς τραβάει τη σκανδάλη. Εντρομος το σκάει, κρύβεται για λίγο στα αποχωρητήρια και πηδώντας από ένα παράθυρο καταφεύγει τρέχοντας στο σπίτι του.
Δυστυχώς, όμως, η σφαίρα βρήκε και σκότωσε τον 35χρονο φροντιστή του θεάτρου Παναγιώτη Μωραΐτη, ο οποίος έσπευσε να σταθεί ακριβώς πίσω του (στα παρασκήνια), για να δει τι συμβαίνει. «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή», δήλωνε αργότερα στους δημοσιογράφους ο Αυλωνίτης και μέχρι που πέθανε κουβαλούσε σαν βάρος στην ψυχή του τον θάνατο του αδικοχαμένου τεχνικού.
