Για όσους έχουν να περηφανεύονται επιτεύγματα στην ζωή τους, η παραπάνω λέξη έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί είναι ο λόγος που τους κρατούσε ξύπνιους τα βράδια, κάθε φορά που σκέφτονταν όσα ήθελαν να πετύχουν. Γιατί είναι ο λόγος που τους κρατούσε όρθιους στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Γιατί είναι ο λόγος που τους έκανε να συνεχίσουν όταν όλοι οι άλλοι τους έλεγαν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν.

Σε όσα σταυροδρόμια και αν φτάσει κανείς στην ζωή του, πάντα θα έχει αμφιβολίες στο πίσω μέρος του μυαλού του. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για επιχειρηματικές κινήσεις, πολιτικές αποφάσεις ή προσωπικές επιλογές, πάντα οι δεύτερες σκέψεις θα παίρνουν το πάνω χέρι, όταν τα πράγματα ζορίζουν.

Και είναι η θέληση που θα καθορίσει ποιοι θα φθάσουν στον προορισμό τους και ποιοι θα παραιτηθούν, μέσα σε ένα βουνό από δικαιολογίες. Πόσο μάλλον στην πολιτική αρένα, όπου οι συνθήκες είναι αδυσώπητες.

Όλοι έχουμε τύχει σε πολιτικές συζητήσεις, όπου η απογοήτευση και η δυσαρέσκεια για πολιτικά πρόσωπα μονοπώλησε το ενδιαφέρον. «Άχρηστοι, ανίκανοι, κλέφτες, λαμόγια», είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούγονται. Και όταν κανείς ρωτήσει, «εσείς τι κάνετε για να αλλάξει η κατάσταση;», σου απαντάνε με στόμφο «ένας κούκος μόνος του, δεν φέρνει την Άνοιξη» ή χειρότερα σου αντιστρέφουν την ερώτηση «γιατί εσύ τι κάνεις;»

Και αν κάνεις το λάθος και αναφέρεις ότι παλεύεις να αλλάξεις κάποια πράγματα μέσα από την ενασχόληση σου με έναν πολιτικό φορέα, τότε ξαναπαίζει η ίδια κασέτα «άχρηστοι, ανίκανοι, κλέφτες, λαμόγια», αλλά αυτή την φορά αναφέρονται σε σένα.

Όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι. Μακριά από μένα η εξιδανίκευση τέτοιων καταστάσεων, καθώς η πολιτική κατακλύζεται από ανθρώπους που επιζητούν διακαώς προσωπικά οφέλη, χωρίς κανένα δισταγμό.

Κάπου ανάμεσα όμως σε αυτούς που παίζουν μονίμως την κασέτα και στους αδίστακτους αριβίστες της πολιτικής, υπάρχει και άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που διακατέχονται από φρέσκες ιδέες, ανιδιοτέλεια και πάθος για προσφορά.

Στελέχη που δραστηριοποιούνται σε δύσκολες περιοχές, όπου την ταμπέλα και την ρετσινιά τις κληρονομείς, πολύ πριν καν αποφασίσεις να ασχοληθείς με τα κοινά. Στελέχη που δεν έμπλεξαν ποτέ σε χρηματικές δοσοληψίες και δεν έκλεψαν από κανένα δημόσιο ταμείο. Στελέχη που δεν απαρνούνται τις ιδέες τους ευκαιριακά, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος.

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς που δεν θέλουν και σε αυτούς που θέλουν μόνο για λογαριασμό τους, πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτούς που θέλουν να προσφέρουν, να παλέψουν και να εξελιχθούν. Γιατί είναι αυτή η έκφανση της θέλησης που θα αναδείξει νέα στελέχη, θα αλλάξει βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες του παρελθόντος και θα βοηθήσει την χώρα να πάει ένα βήμα παρακάτω.

Και για όσους προφτάσουν να πουν πως ούτε και αυτό είναι αρκετό, δεν έχω παρά να τους παραθέσω την μνημειώδη φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα…»

*Ο Άγις Δήγκας είναι υπ. Διδάκτωρ Γεωπολιτικής και υπεύθυνος Οργανώσεων Αττικής της ΟΝΝΕΔ