Οι ολοένα αυξανόμενες, περισσότερο τους τελευταίους μήνες, υποθέσεις έντονης παραβατικότητας αγοριών και κοριτσιών, κυρίως εφηβικής ηλικίας, οι οποίες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχουν σοκάρει την κοινή γνώμη όχι μόνο για τη συχνότητά τους αλλά πολύ περισσότερο για την έξαρση της επιθετικότητάς τους.

Σε συνδυασμό μάλιστα με τη μείωση του μέσου όρου ηλικίας αυτών των παιδιών, τα οποία εκδηλώνουν αυτές τις παραβατικές συμπεριφορές χωρίς να κάνουν διάκριση αν τα θύματά τους είναι συνομήλικοί τους, εκπαιδευτικοί τους, γνωστοί ή άγνωστοι συμπολίτες τους, το φαινόμενο έχει πάρει επικίνδυνες αντικοινωνικές
διαστάσεις.

Απόδειξη οι 10.700 υποθέσεις παραβατικότητας ανηλίκων οι οποίες απασχόλησαν τις αστυνομικές Αρχές τον περασμένο χρόνο. Και ανάμεσα σε αυτές, οι δεκάδες συμμορίες που εξαρθρώθηκαν, γιατί είχαν καταγγελθεί για άσκηση σκληρής βίας κατά γνωστών ή άγνωστων συνομηλίκων τους - και όχι μόνο! Και μη φανταστεί κανείς ότι πολλά από αυτά τα παιδιά είναι «αγγελούδια» στα σχολεία τους και τις τάξεις τους, όταν είναι μαθητές. Απόδειξη τα βιντεοσκοπημένα «κατορθώματά» τους που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με θύματα ακόμη και εκπαιδευτικούς!

Αλλά αν πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο θετικό στοιχείο σε όλη αυτή τη νεοφερμένη αντικοινωνική συμφορά είναι ότι δεν έχουμε γκετοποίηση περιοχών, όπου δρουν κάποιοι περιθωριακοί νέοι και νέες συμπολίτες μας που ανήκουν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό και για πολλούς άλλους λόγους, το φαινόμενο δεν το θεωρούμε, και σωστά, κοινωνικό.

Και σωστά η πολιτεία, αλλά και η κοινωνία, αυτές τις απαράδεκτες συμπεριφορές τις χαρακτηρίζει παραβατικότητα και όχι εγκληματικότητα. Και ο λόγος είναι σαφής. Γιατί πρέπει να αποφευχθεί ο στιγματισμός αυτών των νέων και των νεανίδων, που εκτός των άλλων έχουν στερηθεί, χωρίς οι ίδιοι και οι ίδιες να ευθύνονται, την πλήρη κοινωνικοποίησή τους λόγω του νέου τρόπου ζωής που δυστυχώς μας επιβλήθηκε και από τον διετή κοινωνικό περιορισμό μας, εξαιτίας του αναγκαίου εγκλεισμού, στα σπίτια όλων μας, με την πανδημία.

Και όσο και αν ακούγεται κυνικό, αυτή η νέα μορφή παραβατικότητας στην εποχή μας σχετίζεται και με την αναζήτηση νέων συγκινήσεων που επιβάλλει η νεανική ηλικία! Διότι επιπλέον υπάρχει σε αυτούς τους νέους και η «θεοποίηση» της βίας, επειδή αυτός που τη χρησιμοποιεί δεν αποκηρύσσεται από τους συνομηλίκους του, αλλά είναι ο ισχυρός, ο οποίος έχει αναδειχθεί στην πράξη και κατά συνέπεια έχει επιβληθεί στον μικρόκοσμό του. Γιατί αυτός είναι το «πρότυπο»! Και αυτή την «ηρωοποίηση», που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των ανηλίκων, την προσφέρει με ευκολία η διαδικτυακή προβολή!

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή