Η μεγάλη αντικατάσταση
Με θέμα την πραγματεία του Renauld Camus, παλιού ακτιβιστή, σταχυολογούμε τα σημαντικότερα σημεία από το ραδιοφωνικό αφιέρωμα που κάναμε με τον συνάδελφο, συνεργάτη μου δημοσιογράφο, Λεωνίδα Αποσκίτη.
Πριν από ενάμιση μήνα, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Ευρώπης εγκατέλειψε το μαντρί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ άλλη μία από τις μεγαλύτερες χώρες, η Ιταλία, φλερτάρει εξίσου με την ιδέα της διαχείρισης του εσωτερικού χρέους χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τους κανονισμούς και τις επιταγές της ευρωζώνης. ∆εδομένης της συμπεριφοράς των Βρυξελλών και του Βερολίνου απέναντι στη χώρα μας και τα άλλα «Pigs» του Νότου, αλλά και τις εντάσεις με την Πολωνία και την Ουγγαρία, τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει κανένα κοινό συμφέρον, πολιτικό ή οικονομικό, μέσα στην αντιδημοκρατική υπερδομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Έγινα υπέρμαχος του Brexit εξαιτίας αυτών που έκανε η Ε.Ε. στην Ελλάδα...», δήλωσε ο γνωστός Βρετανός συγγραφέας Λουί ντε Μπερνιέρ. Και δεν ήταν ο μόνος. Τα ίδια έλεγε ο παλιός πολιτικός Ντέιβιντ Οουεν και οι ίδιες ανησυχίες οδήγησαν πολλές χιλιάδες άλλων ψηφοφόρων να στηρίξουν την έξοδο από την Ε.Ε.
Είναι φανερό ότι η τελευταία προσπάθεια «ενοποίησης» της ευρωπαϊκής ηπείρου οδηγείται σε υπαρξιακή κρίση και το πιο πιθανό είναι να έχει την τύχη όλων των προηγούμενων ανάλογων προσπαθειών. Η διορισμένη γραφειοκρατία της ευρωένωσης σήμερα θυμίζει ολοένα και περισσότερο το ξεκομμένο από τις μάζες, γηρασμένο Πολιτμπιρό της Σοβιετικής Ένωσης λίγο πριν από το τέλος. Η Βρυξελλιώτικη Σοβιετία μπορεί να επιβιώσει λίγο ακόμα, αλλά ως ένας συνασπισμός κρατών που αντιπροσωπεύουν μόνο ένα τμήμα της Ευρώπης. Κατ’ αρχάς, πρέπει να γίνει σαφές ότι η πολιτική κατάσταση στη ∆ύση, σε όλες τις χώρες και σε όλες τις κοινωνίες, έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
Ο νεο-φιλελευθερισμός μπορεί να παραμένει ακόμη η κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά είναι φανερό ότι έχει χάσει τη μαζική ανοχή στον πλανήτη. Ο βασιλιάς είναι γυμνός πλέον στα μάτια της πλειοψηφίας, όπως και τα περισσότερα ιδεολογήματα της μονοπολικής, ευρωατλαντικής παγκοσμιοποίησης.
«Ο σημερινός “γκλομπαλισμός” είναι οικονομικά δεξιός, αλλά ταυτόχρονα ιδεολογικά και πολιτιστικά αριστερός»
Από την άλλη, οι διαχωρισμοί ∆εξιάς και Αριστεράς, που ίσχυαν κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, έχουν κυριολεκτικά εκμηδενισθεί. Η δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου, της ελεύθερης αγοράς και των μονοπωλίων -το κλασικό οικονομικό προφίλ της ∆εξιάς- έχει συμμαχήσει με την ιδεολογική, «δικαιωματιστική» Αριστερά της ατομικής απελευθέρωσης, της ατζέντας των LGBT και της υποστήριξης των μεταναστών.
Γι’ αυτό βλέπουμε μια πρωτοφανή αποσύν-θεση του κοινωνικού ιστού, καταστροφή της γλώσσας, του πολιτισμού και της θρησκείας και την επικράτηση ενός αδηφάγου τεχνο-κρατικού υλισμού. Ο σημερινός «γκλομπαλισμός», η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι οικο-νομικά δεξιός αλλά, ταυτόχρονα, ιδεολογικά και πολιτιστικά αριστερός.
Αυτός καθορίζει τα όρια του «πολιτικά ορθού» με τη μορφή μιας ιδεολογικής δικτατορίας. Τι απαγορεύεται ουσιαστικά από Αριστερά και ∆εξιά; ∆εν είναι επιτρεπτό σήμερα να μιλάει κάποιος για οικογένεια, για έθνος, για θρησκεία, για παράδοση, ούτε εναντίον των τραπεζών και του κεφαλαίου. Αυτά είναι δαιμονοποιημένα ως ξεπερασμένες «εμμονές» και ταυτίζονται με τον «φασισμό», τοv «ρατσισμό», τον «σταλινισμό»...
Σε μια εποχή, λοιπόν, που ο φιλελευθερισμός των παγκοσμιοποιητών, ένοχος για κατά συρροήν οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα την τελευταία τριακονταετία, είναι φα-νερό ότι δεν «περπατάει», συγχρόνως δεν υπάρχει και συγκροτημένη αντικαπιταλιστική πρόταση, αλλά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αναπτύσσεται μια ενστικτωδώς μεταφυσική και πολιτικά ασύντακτη αντίδραση των λαϊκών μαζών.
∆εν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη βιώνει εδώ και χρόνια τα αρνητικά αποτελέσματα μιας μεγάλης μεταναστευτικής «εισβολής» εκατομμυρίων αλλοεθνών, τα οποία διογκώνονται λόγω της αλλοπρόσαλλης «κοινής συνοριακής» πολιτικής της Ε.Ε.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ προσπαθούν, φυσικά, να υποβαθμίσουν τα αποτελέσματα της κρίσης και τη δράση των ισλαμικών συμμοριών, με τη μεθοδευμένη προπαγάνδα των ελεγχόμενων από αυτές μέσων ενημέρωσης. Όμως, όσο και να προσπαθούν να βιάσουν την κοινή λογική των Ευρωπαίων πολιτών, δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν μια αλυσιδωτή «ξενοφοβική» αντίδραση, η οποία μπορεί να ξεκινήσει από εκεί που δεν το περιμένουν. Έτσι, λοιπόν, απρόβλεπτα, η θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης», που έχει γίνει το μανιφέστο του «λαϊκισμού», επινοήθηκε από έναν πρώην ακτιβιστή του ομοφυλοφιλικού κινήματος, τον Γάλλο συγγραφέα Renaud Camus.
«Οι διαχωρισμοί Δεξιάς και Αριστεράς, που ίσχυαν κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, έχουν κυριολεκτικά εκμηδενισθεί»
Ο Camus έγραψε ένα ογκώδες βιβλίο με τον τίτλο «Οn Meaning» («Περί Νοήματος») και μέσα σε αυτό ξετύλιξε μια περίεργη θεωρία που βασίζεται στον γνωστό διάλογο του Πλάτωνα, τον «Κρατύλο». Αυτός ο διάλογος του Πλάτωνα περιστρέφεται γύρω από τη λειτουργία και τη φύση της ανθρώπινης γλώσσας. Πρόκειται για φυσικό δημιούργημα ή είναι έργο του ανθρώπινου πνεύματος; Είναι το πρώτο έργο της παγκόσμιας γραμματείας που ασχολείται με την αναζήτηση του «ετύμου», δηλαδή του αληθινού περιεχομένου της αλήθειας των λέξεων, γι’ αυτό έχει χαρακτηρισθεί το «Ευαγγέλιο της Ετυμολογίας».
Το ερώτημα που έθεσε ο Πλάτων μέσω των δύο συνομιλητών του, του Κρατύλου και του Ερμογένη, είναι το παρακάτω: Συνδέεται οργανικά η γλώσσα με την ουσία των πραγμάτων που περιγράφει ή είναι το προϊόν της εθιμικής και κοινωνικής συνθήκης; Η άποψη του Κρατύλου ότι η γλώσσα είναι μάλλον φυσική παρά μια μορφή συνθήκης, υιοθετείται από τον Camus, που τη χρησιμοποιεί ως εννοιολογική βάση για τη δική του πεποίθηση ότι ο πολιτισμός είναι το προϊόν μιας φυσικής σύνδεσης με τη γη και τις εθνικές ρίζες.
«Ο φόβος μιας μεγάλης εθνοτικής αντικατάστασης ενεδρεύει στο υποσυνείδητο της Δύσης»
Το σλόγκαν της «Μεγάλης Αντικατάστασης» έχει διασχίσει τα σύνορα πολλών χωρών και τις διαχωριστικές γραμμές πολλών πολιτικών κινημάτων. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και η Marine Le Pen δεν αποδέχονται τις συνωμοσιολογικές εκδοχές, αλλά καταδικάζουν τη λαθρομετανάστευση, μιλώντας για την επόμενη «βύθιση της Ευρώπης από τους μετανάστες». «Μας αντικαθιστούν», έγραψε επανειλημμένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Βέλγος πολιτικός Dries van Langenhove την άνοιξη του 2019. Παρά τη χρήση των «απαγορευμένων» λέξεων, το δικό του ακροδεξιό κόμμα Vlaams Belang (Φλαμανδικό Συμφέρον) είχε ιστορική άνοδο στα ποσοστά του στις τριπλές εκλογές του Βελγίου το 2019.
Πριν από ενάμιση μήνα, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Ευρώπης εγκατέλειψε το μαντρί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ άλλη μία από τις μεγαλύτερες χώρες, η Ιταλία, φλερτάρει εξίσου με την ιδέα της διαχείρισης του εσωτερικού χρέους χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τους κανονισμούς και τις επιταγές της ευρωζώνης. ∆εδομένης της συμπεριφοράς των Βρυξελλών και του Βερολίνου απέναντι στη χώρα μας και τα άλλα «Pigs» του Νότου, αλλά και τις εντάσεις με την Πολωνία και την Ουγγαρία, τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει κανένα κοινό συμφέρον, πολιτικό ή οικονομικό, μέσα στην αντιδημοκρατική υπερδομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Έγινα υπέρμαχος του Brexit εξαιτίας αυτών που έκανε η Ε.Ε. στην Ελλάδα...», δήλωσε ο γνωστός Βρετανός συγγραφέας Λουί ντε Μπερνιέρ. Και δεν ήταν ο μόνος. Τα ίδια έλεγε ο παλιός πολιτικός Ντέιβιντ Οουεν και οι ίδιες ανησυχίες οδήγησαν πολλές χιλιάδες άλλων ψηφοφόρων να στηρίξουν την έξοδο από την Ε.Ε.
Είναι φανερό ότι η τελευταία προσπάθεια «ενοποίησης» της ευρωπαϊκής ηπείρου οδηγείται σε υπαρξιακή κρίση και το πιο πιθανό είναι να έχει την τύχη όλων των προηγούμενων ανάλογων προσπαθειών. Η διορισμένη γραφειοκρατία της ευρωένωσης σήμερα θυμίζει ολοένα και περισσότερο το ξεκομμένο από τις μάζες, γηρασμένο Πολιτμπιρό της Σοβιετικής Ένωσης λίγο πριν από το τέλος. Η Βρυξελλιώτικη Σοβιετία μπορεί να επιβιώσει λίγο ακόμα, αλλά ως ένας συνασπισμός κρατών που αντιπροσωπεύουν μόνο ένα τμήμα της Ευρώπης. Κατ’ αρχάς, πρέπει να γίνει σαφές ότι η πολιτική κατάσταση στη ∆ύση, σε όλες τις χώρες και σε όλες τις κοινωνίες, έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
Ο νεο-φιλελευθερισμός μπορεί να παραμένει ακόμη η κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά είναι φανερό ότι έχει χάσει τη μαζική ανοχή στον πλανήτη. Ο βασιλιάς είναι γυμνός πλέον στα μάτια της πλειοψηφίας, όπως και τα περισσότερα ιδεολογήματα της μονοπολικής, ευρωατλαντικής παγκοσμιοποίησης.
«Ο σημερινός “γκλομπαλισμός” είναι οικονομικά δεξιός, αλλά ταυτόχρονα ιδεολογικά και πολιτιστικά αριστερός»
Από την άλλη, οι διαχωρισμοί ∆εξιάς και Αριστεράς, που ίσχυαν κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, έχουν κυριολεκτικά εκμηδενισθεί. Η δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου, της ελεύθερης αγοράς και των μονοπωλίων -το κλασικό οικονομικό προφίλ της ∆εξιάς- έχει συμμαχήσει με την ιδεολογική, «δικαιωματιστική» Αριστερά της ατομικής απελευθέρωσης, της ατζέντας των LGBT και της υποστήριξης των μεταναστών.
Γι’ αυτό βλέπουμε μια πρωτοφανή αποσύν-θεση του κοινωνικού ιστού, καταστροφή της γλώσσας, του πολιτισμού και της θρησκείας και την επικράτηση ενός αδηφάγου τεχνο-κρατικού υλισμού. Ο σημερινός «γκλομπαλισμός», η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι οικο-νομικά δεξιός αλλά, ταυτόχρονα, ιδεολογικά και πολιτιστικά αριστερός.
Αυτός καθορίζει τα όρια του «πολιτικά ορθού» με τη μορφή μιας ιδεολογικής δικτατορίας. Τι απαγορεύεται ουσιαστικά από Αριστερά και ∆εξιά; ∆εν είναι επιτρεπτό σήμερα να μιλάει κάποιος για οικογένεια, για έθνος, για θρησκεία, για παράδοση, ούτε εναντίον των τραπεζών και του κεφαλαίου. Αυτά είναι δαιμονοποιημένα ως ξεπερασμένες «εμμονές» και ταυτίζονται με τον «φασισμό», τοv «ρατσισμό», τον «σταλινισμό»...
Σε μια εποχή, λοιπόν, που ο φιλελευθερισμός των παγκοσμιοποιητών, ένοχος για κατά συρροήν οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα την τελευταία τριακονταετία, είναι φα-νερό ότι δεν «περπατάει», συγχρόνως δεν υπάρχει και συγκροτημένη αντικαπιταλιστική πρόταση, αλλά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αναπτύσσεται μια ενστικτωδώς μεταφυσική και πολιτικά ασύντακτη αντίδραση των λαϊκών μαζών.
∆εν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη βιώνει εδώ και χρόνια τα αρνητικά αποτελέσματα μιας μεγάλης μεταναστευτικής «εισβολής» εκατομμυρίων αλλοεθνών, τα οποία διογκώνονται λόγω της αλλοπρόσαλλης «κοινής συνοριακής» πολιτικής της Ε.Ε.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ προσπαθούν, φυσικά, να υποβαθμίσουν τα αποτελέσματα της κρίσης και τη δράση των ισλαμικών συμμοριών, με τη μεθοδευμένη προπαγάνδα των ελεγχόμενων από αυτές μέσων ενημέρωσης. Όμως, όσο και να προσπαθούν να βιάσουν την κοινή λογική των Ευρωπαίων πολιτών, δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν μια αλυσιδωτή «ξενοφοβική» αντίδραση, η οποία μπορεί να ξεκινήσει από εκεί που δεν το περιμένουν. Έτσι, λοιπόν, απρόβλεπτα, η θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης», που έχει γίνει το μανιφέστο του «λαϊκισμού», επινοήθηκε από έναν πρώην ακτιβιστή του ομοφυλοφιλικού κινήματος, τον Γάλλο συγγραφέα Renaud Camus.
«Οι διαχωρισμοί Δεξιάς και Αριστεράς, που ίσχυαν κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, έχουν κυριολεκτικά εκμηδενισθεί»
Ο Camus έγραψε ένα ογκώδες βιβλίο με τον τίτλο «Οn Meaning» («Περί Νοήματος») και μέσα σε αυτό ξετύλιξε μια περίεργη θεωρία που βασίζεται στον γνωστό διάλογο του Πλάτωνα, τον «Κρατύλο». Αυτός ο διάλογος του Πλάτωνα περιστρέφεται γύρω από τη λειτουργία και τη φύση της ανθρώπινης γλώσσας. Πρόκειται για φυσικό δημιούργημα ή είναι έργο του ανθρώπινου πνεύματος; Είναι το πρώτο έργο της παγκόσμιας γραμματείας που ασχολείται με την αναζήτηση του «ετύμου», δηλαδή του αληθινού περιεχομένου της αλήθειας των λέξεων, γι’ αυτό έχει χαρακτηρισθεί το «Ευαγγέλιο της Ετυμολογίας».
Το ερώτημα που έθεσε ο Πλάτων μέσω των δύο συνομιλητών του, του Κρατύλου και του Ερμογένη, είναι το παρακάτω: Συνδέεται οργανικά η γλώσσα με την ουσία των πραγμάτων που περιγράφει ή είναι το προϊόν της εθιμικής και κοινωνικής συνθήκης; Η άποψη του Κρατύλου ότι η γλώσσα είναι μάλλον φυσική παρά μια μορφή συνθήκης, υιοθετείται από τον Camus, που τη χρησιμοποιεί ως εννοιολογική βάση για τη δική του πεποίθηση ότι ο πολιτισμός είναι το προϊόν μιας φυσικής σύνδεσης με τη γη και τις εθνικές ρίζες.
«Ο φόβος μιας μεγάλης εθνοτικής αντικατάστασης ενεδρεύει στο υποσυνείδητο της Δύσης»
Το σλόγκαν της «Μεγάλης Αντικατάστασης» έχει διασχίσει τα σύνορα πολλών χωρών και τις διαχωριστικές γραμμές πολλών πολιτικών κινημάτων. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και η Marine Le Pen δεν αποδέχονται τις συνωμοσιολογικές εκδοχές, αλλά καταδικάζουν τη λαθρομετανάστευση, μιλώντας για την επόμενη «βύθιση της Ευρώπης από τους μετανάστες». «Μας αντικαθιστούν», έγραψε επανειλημμένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Βέλγος πολιτικός Dries van Langenhove την άνοιξη του 2019. Παρά τη χρήση των «απαγορευμένων» λέξεων, το δικό του ακροδεξιό κόμμα Vlaams Belang (Φλαμανδικό Συμφέρον) είχε ιστορική άνοδο στα ποσοστά του στις τριπλές εκλογές του Βελγίου το 2019.
