1.Στη µακρά πολιτική του καριέρα, ο Τζο Μπάιντεν υποστήριξε όλες τις αµερικανικές στρατιωτικές επεµβάσεις (από το Κόσοβο µέχρι το Ιράκ και τη Λιβύη) και, φυσικά, δεν είναι τυχαίο πως σήµερα οι περισσότεροι νεοσυντηρητικοί -τα «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους που µακέλεψαν τη Μέση Ανατολή- τον στηρίζουν. Η άνοδός του στην προεδρία θα σηµάνει µια πιο παρεµβατική εξωτερική πολιτική και την επιστροφή στην καταστροφική πολιτική των συνεχών πολέµων. Ο Τραµπ, αν και δεν µπόρεσε να κάνει ριζικές τοµές στις διεθνείς σχέσεις της χώρας του και να πετύχει την προσέγγιση µε τη Ρωσία (εν µέρει λόγω της λυσσαλέας αντίδρασης του αµερικανικού «βαθέος κράτους»), τουλάχιστον ήταν ο πρώτος πρόεδρος εδώ και πολλές δεκαετίες που δεν ξεκίνησε κάποιον νέο πόλεµο, ενώ πρωτοστάτησε και σε µια σειρά από ειρηνευτικές συµφωνίες (ΗΠΑ - Βόρεια Κορέα, Ισραήλ - Μπαχρέιν - Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα), που κάνουν τον κόσµο µας πιο ειρηνικό και ασφαλή.

2.Στο µέτωπο της οικονοµίας, ο Μπάιντεν µπορεί να µην είναι πούρος σοσιαλιστής, είναι όµως ο πιο κρατιστής υποψήφιος πρόεδρος των ∆ηµοκρατικών εδώ και πολλές δεκαετίες. Στο πρόγραµµά του περιλαµβάνονται αυξήσεις φόρων και εκτόξευση των κρατικών δαπανών (οι προτάσεις του σηµαίνουν επιπλέον δαπάνες της τάξης των 5,4 τρισ. δολαρίων για τα επόµενα δέκα χρόνια, δηλαδή διπλάσιες από τις προτεινόµενες δαπάνες της Χίλαρι Κλίντον το 2016), ενώ ο ίδιος έχει υιοθετήσει ένα µεγάλο µέρος της ατζέντας του Green New Deal της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές, που υπόσχεται πολλά δωράκια στο διαπλεκόµενο µεγάλο κεφάλαιο που στηρίζει τους ∆ηµοκρατικούς. Μπροστά στον Μπάιντεν ο Ντόναλντ Τραµπ φαντάζει σαν η µετενσάρκωση του Λούντβιχ φον Μίζες! Βέβαια, ως πρόεδρος ο Τραµπ έκανε το µεγάλο λάθος να αφήσει ανεξέλεγκτες τις δαπάνες (κάτι που θα το βρει µπροστά του), από την άλλη, όµως, µείωσε σηµαντικά τους φόρους και έκανε εξαιρετική δουλειά καταργώντας τις περισσότερες κρατικές ρυθµίσεις από κάθε άλλον πρόεδρο. Σε αυτές τις µεταρρυθµίσεις οφείλονται και οι εντυπωσιακές επιδόσεις της αµερικανικής οικονοµίας την περίοδο πριν από τον κορονοϊό.

3.Το ∆ηµοκρατικό Κόµµα είναι το κόµµα των lockdowns. Οι πολιτικοί του φώναζαν για πανεθνική καραντίνα, κόντρα στο ίδιο το Σύνταγµα των ΗΠΑ, ενώ οι κυβερνήτες του εφάρµοσαν τα πιο σκληρά και αυταρχικά lockdowns στις ΗΠΑ και τσαλαπάτησαν µια σειρά από συνταγµατικές ελευθερίες, χωρίς όµως αυτή η πολιτική να καταφέρει να περιορίσει την επιδηµία (οι ∆ηµοκρατικές πολιτείες έχουν τους περισσότερους νεκρούς από τον κορονοϊό). Σήµερα, ο Τζο Μπάιντεν, ακολουθώντας τον ίδιο ολισθηρό δρόµο, υπόσχεται ότι ως πρόεδρος θα καταστήσει τη µάσκα υποχρεωτική σε όλη τη χώρα, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τον οµοσπονδιακό χαρακτήρα του κράτους. Πολλοί φίλοι λένε πως, όταν εκλεγεί ο Μπάιντεν, θα τελειώσει µαγικά και η επιδηµία του κορονοϊού, υπονοώντας ότι οι ∆ηµοκρατικοί και τα ελεγχόµενα από αυτούς, µεγάλα ΜΜΕ µεγέθυναν τις επιπτώσεις της υγειονοµικής κρίσης για να πλήξουν τον πρόεδρο Τραµπ και το δυνατό του χαρτί, την οικονοµία. Η προεδρία Μπάιντεν εκτιµάται ότι θα εκµεταλλευτεί την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δηµιουργεί η επιδηµία, για να ενισχύσει την εκτελεστική εξουσία και να επιβάλει επιτηδευµένη νοµοθεσία, που θα περιορίζει τη δράση των πολιτικών της αντιπάλων - πάντα µε πρόσχηµα την προστασία της δηµόσιας υγείας!

Από την άλλη πλευρά, αν και πολλοί κατηγόρησαν τον Τραµπ ότι έχει δικτατορικές τάσεις, η πραγµατικότητα είναι πως, όταν µπορούσε να ασκήσει δικτατορικές εξουσίες και να επιβάλει καραντίνα σε όλες τις ΗΠΑ µε αφορµή την κρίση του κορονοϊού, δεν το έκανε και έµεινε πιστός στον συνταγµατικό του ρόλο. Παράλληλα, οι Ρεπουµπλικάνοι κυβερνήτες ήταν πάντα πιο λογικοί όσον αφορά τα περιοριστικά µέτρα για την αντιµετώπιση της επιδηµίας και λάµβαναν περισσότερο υπ’ όψιν τους τις ατοµικές ελευθερίες των πολιτών.

4.Τα πιο ακραία κινήµατα της «πολιτικής ορθότητας» έχουν βρει καταφύγιο στο ∆ηµοκρατικό Κόµµα εδώ και δεκαετίες. Σήµερα όλος αυτός ο συρφετός των δικαιωµατιστών είναι πιο φανατικός και ριζοσπαστικός από ποτέ, έτοιµος να γκρεµίσει όλες τις σταθερές του πολιτισµού µας, πρόθυµος να χρησιµοποιήσει ακόµα και βία εναντίον των αντιπάλων του, όπως έδειξαν οι πρόσφατες διαδηλώσεις. Και, δυστυχώς, αυτό το κίνηµα, αντί να είναι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, βρίσκεται πια στην καρδιά του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος. Οταν οι «Νew York Times» δηµοσιεύουν άρθρα που υποστηρίζουν το γκρέµισµα των αγαλµάτων του Τζορτζ Ουάσινγκτον και του Τόµας Τζέφερσον, όταν το CNN αποκαλεί το όρος Ράσµορ «εκείνο το µνηµείο µε τους δύο δουλοκτήτες», όταν το 70% των Αµερικανών που αυτοπροσδιορίζονται ως «liberals» (προοδευτικοί) θέλουν να ξαναγραφτεί το Σύνταγµα και να αλλάξει ο εθνικός ύµνος των ΗΠΑ σε πιο «αντι-ρατσιστική» κατεύθυνση, τότε δεν χωρεί πια καµιά αµφιβολία ότι οι παλαβές ιδέες της ορθοπολιτικής Αριστεράς έχουν γίνει mainstream στους κύκλους των Αµερικανών «liberals» και ότι τυχόν επικράτηση των ∆ηµοκρατικών θα αποχαλινώσει τους δικαιωµατιστές και θα τους χαρίσει έναν χρήσιµο σύµµαχο στον Λευκό Οίκο. Και φυσικά ο αδύναµος και γερασµένος Μπάιντεν θα ακολουθήσει την κυρίαρχη τάση του κόµµατός του. ∆εν είναι τυχαίο ότι εδώ και τόσους µήνες χαϊδεύει τους µπαχαλάκηδες που καταστρέφουν τις αµερικανικές πόλεις, ενώ ακόµα και στο προεδρικό debate δεν βρήκε το θάρρος να καταδικάσει τους «αντιφά».

Μια προεδρία Μπάιντεν σηµαίνει νέες πολεµικές περιπέτειες, ακόµα περισσότερο κρατισµό στην οικονοµία, κορονο-φασισµό, ορθοπολιτική δικτατορία. Τυχόν επικράτηση των ∆ηµοκρατικών σε αυτές τις εκλογές θα έχει επιπτώσεις όχι µόνο στις ΗΠΑ, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ η άνοδος της woke ιδεολογίας βάζει σε κίνδυνο, χωρίς ίχνος υπερβολής, τον ίδιο τον δυτικό πολιτισµό και τις αξίες του. Είτε µας αρέσει είτε όχι, αυτήν τη στιγµή ο µόνος που µπορεί να σταθεί εµπόδιο σε αυτό το τσουνάµι «προοδευτικού» παραλογισµού είναι ένας φωνακλάς, αλαζόνας µεγιστάνας από τη Νέα Υόρκη, µε πολλά στραβά και πολλές αδυναµίες, που ακούει στο όνοµα Ντόναλντ Τραµπ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ»