Ελλάδα, Ισραήλ, Αραβες και η σχέση µε την Κρήτη
«Σ’ αυτήν τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις, ο ερχοµός του Απρίλη, η µυρωδιά του ψωµιού την αυγή, αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες, τα γραπτά του Αισχύλου, η αρχή του έρωτα...»
Το παραπάνω συγκλονιστικό ποίηµα του κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνης Μαχµούντ Νταρουίς (1941-2008) «Σ’ αυτήν τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις» -µεταφρασµένο στα ελληνικά από τον Νασίµ Αλάτρας- καταλήγει στον στίχο «Τη λέγαν Παλαιστίνη - Παλαιστίνη τη λένε ακόµα». Πράγµατι, παρόλο που από το 1948, όταν τα βρετανικά στρατεύµατα αποχώρησαν από την Παλαιστίνη και το Ερέτς Ισραήλ ανακηρύχθηκε αµέσως, µέχρι σήµερα συνέβησαν καταλυτικά γεγονότα εις βάρος των Παλαιστινίων, αυτοί εξακολουθούν να αντιστέκονται στο Ισραήλ, στη ∆υτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, που αποτελεί τον τελευταίο καιρό σύµβολο της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Κάποτε τα παιδιά της Παλαιστίνης µάθαιναν στα σχολειά τους ότι η ονοµασία τους είναι ελληνική και οι πρόγονοί τους είχαν έλθει παλιά από την αρχαία Κρήτη. Ο ίδιος ο Γιάσερ Αραφάτ, ιστορικός ηγέτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, τον ∆εκέµβριο του 1981, είχε παραδεχτεί: «Εµείς οι Παλαιστίνιοι καταγόµαστε από την Κρήτη.
Φύγαµε από την Κρήτη και πήγαµε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαµε στην Κρήτη και ξαναφύγαµε από την Κρήτη και ξαναπήγαµε και εγκατασταθήκαµε µονίµως στην Παλαιστίνη...». Τώρα επικρατεί ο ισλαµισµός και τα νέα παιδιά της Παλαιστίνης οδηγούνται -µέσα από τη σύγκρουση των εξτρεµισµών και τη διαρκή προβοκάτσια- στον θάνατο και στη διαιώνιση της κατοχής. Η Λωρίδα της Γάζας έχει µετατραπεί, από το 2007, σε προπύργιο του ισλαµιστικού κινήµατος της Χαµάς, το οποίο η Τουρκία του Ερντογάν, σε συνεργασία αγαστή µε τη «Μουσουλµανική Αδελφότητα», έχει εργαλειοποιήσει σε µεγάλο βαθµό για τα δικά της σχέδια στην περιοχή.
Ως εκ τούτου, οι Ελληνες επιθυµούν µια συνολική λύση στη βάση των δύο κρατών, ως τη µόνη που απαντάει ικανοποιητικά στο διαχρονικό αίτηµα του Ισραήλ για ασφάλεια και των Παλαιστινίων για κράτος. Στην Αθήνα λειτουργεί ∆ιπλωµατική Αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης και, από το 2010, ο εκάστοτε Παλαιστίνιος πρέσβης επιδίδει τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας και όχι στον υπουργό Εξωτερικών, συµβολικό δείγµα του εξαιρετικού επιπέδου των διµερών µας σχέσεων. Αρµόδιο για τις σχέσεις της Ελλάδας µε την Παλαιστίνη είναι το Γενικό Προξενείο Ιεροσολύµων. Αλλωστε η Ελλάδα διατηρεί από την αρχαιότητα στενούς ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσµούς µε όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή αυτή συνιστά µέρος της ευρύτερης γειτονίας της χώρας µας και εκ των πραγµάτων πρέπει να αποτελεί µια από τις προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Στην «Καθ’ ηµάς Ανατολή», τον γεωγραφικό χώρο που είχε εξελληνιστεί προχριστιανικά και στη συνέχεια υπέστη για πολλούς αιώνες την πνευµατική επίδραση του Βυζαντίου, υπάρχουν πολλοί λαοί στους οποίους ασκούσε πάντα γοητεία ο Ελληνισµός και οι πνευµατικοί πρόγονοί τους βρίσκονται στην ελληνική παράδοση, είτε φιλοσοφική είτε θρησκευτική.
Πολλές δεκάδες ήταν οι ελληνικές πόλεις την εποχή του Χριστού στην Παλαιστίνη και σε όλη την περιοχή που περιελάµβανε τα σηµερινά κράτη του Ισραήλ, της Συρίας, της Ιορδανίας και του Λιβάνου. Τη Γάζα, την Αντιόχεια, την Ιεριχώ και δεκάδες άλλες πόλεις των εδαφών της Παλαιστίνης τις µνηµονεύουν πάρα πολλοί αρχαίοι Ελληνες, Λατίνοι και Ιουδαίοι ακόµα ιστορικοί για την ελληνική τους παρουσία. Ανάµεσά τους ο Ηρόδοτος, ο ∆ιόδωρος Σικελιώτης, ο Πλούταρχος, ο Παυσανίας, ο Βιργίλιος, ο Φλάβιος Ιώσηπος και άλλοι.
Από τη µινωική αρχαιότητα χρονολογούνται οι επαφές των Ελλήνων µε τους λαούς της Εγγύς Ανατολής. Σε όλη τη Μεσόγειο, και ιδιαίτερα στα παράλια της σηµερινής Μέσης Ανατολής, κυριαρχούσαν οι Μινωίτες στην ακµή τους και οι λαοί της περιοχής αποζητούσαν την προστασία τους. Οπως περιγράφει ο αείµνηστος εσωτεριστής διδάσκαλος Νικόλαος Μαργιωρής στο βιβλίο του για τον Μίνωα: «Τα πλοία µε τον χρυσαφί Λάβρυ και µε την πλώρη του κόκκινου ταύρου µε τα δύο κέρατα γίνονταν δεκτά µε ενθουσιασµό µέσα στα τότε λιµάνια της Μεσογείου... Οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη κίφτιη, κέφτη ή κεφτά. Θεωρούσαν τους κατοίκους της Κνωσού φίλους και διατηρούσαν εµπορικές συναλλαγές µαζί τους... Πρίγκιπες Αιγύπτιοι και πριγκίπισσες από την Τύρο και τη Σιδώνα, Χετταίοι και Φιλισταίοι, Ελληνες άρχοντες και Κυκλαδίτες ναυτικοί εύρισκαν την πιο θερµή φιλοξενία στο νησί του Μίνωα».
Ο Ηρόδοτος µάς λέει χαρακτηριστικά: «Οταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδόνας και ο Μίνωας, µάλωσαν για τη βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδόνας έφυγε µαζί µε τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στη Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήµερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λεγόταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυµοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδόνας...» (Ηρόδοτος, «Κλειώ», Βιβλίο Α’, 173). Τον Ηρόδοτο επιβεβαιώνει και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος: «Επειδή, επί της εποχής του Αβραάµ του προγόνου µας, η πόλη λεγόταν Σόλυµα. Πολλοί λένε ότι και ο Οµηρος την αποκαλεί Σόλυµα. Τη δε προσωνυµία “Ιερό” οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ηταν κατά την εποχή που µε τη στρατιά του Ιησού κατά των Χαναναίων και του πολέµου κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειµε στους Εβραίους, οι οποίοι, όµως, δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυµα, µέχρι που την πολιόρκησε ο ∆αβίδ...» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ, 3, 10-25).
Ο ερευνητής Γεώργιος Τσορµπάτζης, αναφερόµενος στα ευρήµατα που προέκυψαν από τις ανασκαφές στη γη της Παλαιστίνης στις αρχές του 20ού αιώνα, σηµειώνει ότι από αυτά προκύπτει πως οι Φιλισταίοι κατάγονται από την Κρήτη: «Οι Φιλισταίοι ήσαν Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισµού. Παρά τη Βηθλεέµ ευρέθη µία των κυριωτέρων πόλεων ή η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισµένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσµήµατα και πήλινα αγγεία προδίδουν αριδήλως τη µυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις εβραϊκοίς τάφοις ευρήµατα πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων Φιλισταίων καταδεικνύουν οµοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράν της φυλής. (...) Περί των ανωτέρω ιστορικών αληθειών φαίνονται οµοφωνούντες πάντες οι εν Παλαιστίνη ειδικώς ασχολούµενοι αρχαιοδίφαι, εν οις και οι σοφοί Γάλλοι Μοναχοί του τάγµατος των ∆οµινικανών...».
Το παραπάνω συγκλονιστικό ποίηµα του κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνης Μαχµούντ Νταρουίς (1941-2008) «Σ’ αυτήν τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις» -µεταφρασµένο στα ελληνικά από τον Νασίµ Αλάτρας- καταλήγει στον στίχο «Τη λέγαν Παλαιστίνη - Παλαιστίνη τη λένε ακόµα». Πράγµατι, παρόλο που από το 1948, όταν τα βρετανικά στρατεύµατα αποχώρησαν από την Παλαιστίνη και το Ερέτς Ισραήλ ανακηρύχθηκε αµέσως, µέχρι σήµερα συνέβησαν καταλυτικά γεγονότα εις βάρος των Παλαιστινίων, αυτοί εξακολουθούν να αντιστέκονται στο Ισραήλ, στη ∆υτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, που αποτελεί τον τελευταίο καιρό σύµβολο της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Κάποτε τα παιδιά της Παλαιστίνης µάθαιναν στα σχολειά τους ότι η ονοµασία τους είναι ελληνική και οι πρόγονοί τους είχαν έλθει παλιά από την αρχαία Κρήτη. Ο ίδιος ο Γιάσερ Αραφάτ, ιστορικός ηγέτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, τον ∆εκέµβριο του 1981, είχε παραδεχτεί: «Εµείς οι Παλαιστίνιοι καταγόµαστε από την Κρήτη.
Φύγαµε από την Κρήτη και πήγαµε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαµε στην Κρήτη και ξαναφύγαµε από την Κρήτη και ξαναπήγαµε και εγκατασταθήκαµε µονίµως στην Παλαιστίνη...». Τώρα επικρατεί ο ισλαµισµός και τα νέα παιδιά της Παλαιστίνης οδηγούνται -µέσα από τη σύγκρουση των εξτρεµισµών και τη διαρκή προβοκάτσια- στον θάνατο και στη διαιώνιση της κατοχής. Η Λωρίδα της Γάζας έχει µετατραπεί, από το 2007, σε προπύργιο του ισλαµιστικού κινήµατος της Χαµάς, το οποίο η Τουρκία του Ερντογάν, σε συνεργασία αγαστή µε τη «Μουσουλµανική Αδελφότητα», έχει εργαλειοποιήσει σε µεγάλο βαθµό για τα δικά της σχέδια στην περιοχή.
Οι Έλληνες επιθυμούν μια συνολική λύση στη βάση των δύο κρατών, ως τη μόνη που απαντάει ικανοποιητικά στο διαχρονικό αίτημα του Ισραήλ για ασφάλεια και των Παλαιστινίων για κράτος∆εν πρέπει να µας διαφεύγει, όµως, ότι και το Ισραήλ αρχικά είχε χρησιµοποιήσει τις πρώτες θρησκευτικές δοµές της Χαµάς για να πολεµήσει τις κοσµικές δυνάµεις της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΡLΟ), η οποία είχε ευρύτατη υποστήριξη διεθνώς. Εµείς, οι Ελληνες, πάντα στηρίζαµε τα δίκαια των Παλαιστινίων, αλλά, όταν κάποιοι φανατικοί της Τζιχάντ ονειρεύονται το χαλιφάτο και ταυτίζονται µε τον Ερντογάν, που θέλει να µας εξαφανίσει από τον χάρτη, ας µην περιµένουν κατανόηση από µεριάς µας. Προέχει πάντα η λύση των δύο κρατών (σύµφωνα µε τα σχέδια του ΟΗΕ και τα σύνορα που χαράχτηκαν πριν από το 1967 στα εδάφη Ισραήλ - Παλαιστίνης) και τα εθνικά συµφέροντα της πατρίδας µας στις ισορροπίες της πολιτικής της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα δεν µπορεί να εγκαταλείψει την αραβοϊσραηλινή αντιπαράθεση, που αποτελεί σηµαντικό παράγοντα στην πολιτική της Μέσης Ανατολής, στα τυχοδιωκτικά σχέδια της Αγκυρας. Είναι η ώρα της Αθήνας να µεσολαβήσει, όσο ακόµα την εµπιστεύονται οι Αραβες και διατηρεί καλές σχέσεις µε το Τελ Αβίβ, στη νέα κρίση. Είναι µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει καλές σχέσεις µε το Ισραήλ και διαχρονικά συνεπείς θέσεις στο Παλαιστινιακό Ζήτηµα. Οµως, δεν χρειάζεται αυτή η φιλοϊσραηλινή φρενίτιδα που έχει καταλάβει τον περισσότερο πολιτικό κόσµο. Η χώρα µας, σύµφωνα µε την επίσηµη θέση της, παγίως τάσσεται υπέρ του αναφαίρετου δικαιώµατος των Παλαιστινίων σε µια εθνική εστία εντός των διεθνώς αναγνωρισµένων συνόρων του 1967, ενώ παράλληλα, υποστηρίζει το αναφαίρετο δικαίωµα του Ισραήλ να συνυπάρχει µε ασφάλεια µε τους γείτονές του.
Ως εκ τούτου, οι Ελληνες επιθυµούν µια συνολική λύση στη βάση των δύο κρατών, ως τη µόνη που απαντάει ικανοποιητικά στο διαχρονικό αίτηµα του Ισραήλ για ασφάλεια και των Παλαιστινίων για κράτος. Στην Αθήνα λειτουργεί ∆ιπλωµατική Αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης και, από το 2010, ο εκάστοτε Παλαιστίνιος πρέσβης επιδίδει τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας και όχι στον υπουργό Εξωτερικών, συµβολικό δείγµα του εξαιρετικού επιπέδου των διµερών µας σχέσεων. Αρµόδιο για τις σχέσεις της Ελλάδας µε την Παλαιστίνη είναι το Γενικό Προξενείο Ιεροσολύµων. Αλλωστε η Ελλάδα διατηρεί από την αρχαιότητα στενούς ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσµούς µε όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή αυτή συνιστά µέρος της ευρύτερης γειτονίας της χώρας µας και εκ των πραγµάτων πρέπει να αποτελεί µια από τις προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Στην «Καθ’ ηµάς Ανατολή», τον γεωγραφικό χώρο που είχε εξελληνιστεί προχριστιανικά και στη συνέχεια υπέστη για πολλούς αιώνες την πνευµατική επίδραση του Βυζαντίου, υπάρχουν πολλοί λαοί στους οποίους ασκούσε πάντα γοητεία ο Ελληνισµός και οι πνευµατικοί πρόγονοί τους βρίσκονται στην ελληνική παράδοση, είτε φιλοσοφική είτε θρησκευτική.
Πολλές δεκάδες ήταν οι ελληνικές πόλεις την εποχή του Χριστού στην Παλαιστίνη και σε όλη την περιοχή που περιελάµβανε τα σηµερινά κράτη του Ισραήλ, της Συρίας, της Ιορδανίας και του Λιβάνου. Τη Γάζα, την Αντιόχεια, την Ιεριχώ και δεκάδες άλλες πόλεις των εδαφών της Παλαιστίνης τις µνηµονεύουν πάρα πολλοί αρχαίοι Ελληνες, Λατίνοι και Ιουδαίοι ακόµα ιστορικοί για την ελληνική τους παρουσία. Ανάµεσά τους ο Ηρόδοτος, ο ∆ιόδωρος Σικελιώτης, ο Πλούταρχος, ο Παυσανίας, ο Βιργίλιος, ο Φλάβιος Ιώσηπος και άλλοι.
Από τη µινωική αρχαιότητα χρονολογούνται οι επαφές των Ελλήνων µε τους λαούς της Εγγύς Ανατολής. Σε όλη τη Μεσόγειο, και ιδιαίτερα στα παράλια της σηµερινής Μέσης Ανατολής, κυριαρχούσαν οι Μινωίτες στην ακµή τους και οι λαοί της περιοχής αποζητούσαν την προστασία τους. Οπως περιγράφει ο αείµνηστος εσωτεριστής διδάσκαλος Νικόλαος Μαργιωρής στο βιβλίο του για τον Μίνωα: «Τα πλοία µε τον χρυσαφί Λάβρυ και µε την πλώρη του κόκκινου ταύρου µε τα δύο κέρατα γίνονταν δεκτά µε ενθουσιασµό µέσα στα τότε λιµάνια της Μεσογείου... Οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη κίφτιη, κέφτη ή κεφτά. Θεωρούσαν τους κατοίκους της Κνωσού φίλους και διατηρούσαν εµπορικές συναλλαγές µαζί τους... Πρίγκιπες Αιγύπτιοι και πριγκίπισσες από την Τύρο και τη Σιδώνα, Χετταίοι και Φιλισταίοι, Ελληνες άρχοντες και Κυκλαδίτες ναυτικοί εύρισκαν την πιο θερµή φιλοξενία στο νησί του Μίνωα».
Ο Ηρόδοτος µάς λέει χαρακτηριστικά: «Οταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδόνας και ο Μίνωας, µάλωσαν για τη βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδόνας έφυγε µαζί µε τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στη Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήµερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λεγόταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυµοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδόνας...» (Ηρόδοτος, «Κλειώ», Βιβλίο Α’, 173). Τον Ηρόδοτο επιβεβαιώνει και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος: «Επειδή, επί της εποχής του Αβραάµ του προγόνου µας, η πόλη λεγόταν Σόλυµα. Πολλοί λένε ότι και ο Οµηρος την αποκαλεί Σόλυµα. Τη δε προσωνυµία “Ιερό” οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ηταν κατά την εποχή που µε τη στρατιά του Ιησού κατά των Χαναναίων και του πολέµου κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειµε στους Εβραίους, οι οποίοι, όµως, δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυµα, µέχρι που την πολιόρκησε ο ∆αβίδ...» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ, 3, 10-25).
Ο ερευνητής Γεώργιος Τσορµπάτζης, αναφερόµενος στα ευρήµατα που προέκυψαν από τις ανασκαφές στη γη της Παλαιστίνης στις αρχές του 20ού αιώνα, σηµειώνει ότι από αυτά προκύπτει πως οι Φιλισταίοι κατάγονται από την Κρήτη: «Οι Φιλισταίοι ήσαν Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισµού. Παρά τη Βηθλεέµ ευρέθη µία των κυριωτέρων πόλεων ή η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισµένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσµήµατα και πήλινα αγγεία προδίδουν αριδήλως τη µυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις εβραϊκοίς τάφοις ευρήµατα πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων Φιλισταίων καταδεικνύουν οµοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράν της φυλής. (...) Περί των ανωτέρω ιστορικών αληθειών φαίνονται οµοφωνούντες πάντες οι εν Παλαιστίνη ειδικώς ασχολούµενοι αρχαιοδίφαι, εν οις και οι σοφοί Γάλλοι Μοναχοί του τάγµατος των ∆οµινικανών...».
