Το σχέδιο «Μαδαγασκάρη» και οι µυστικές επαφές - Μέρος 2ο
Ο Τσόρτσιλ απείλησε και µε τορπιλισµό τα επιβατικά πλοία που θα µετέφεραν όσους Εβραίους επιθυµούσαν να µεταναστεύσουν
Οι πρώτες µεταφορές Eβραίων στα στρατόπεδα της Ανατολής πραγµατοποιήθηκαν το φθινόπωρο του 1941, όταν πλέον οι προσπάθειες του υπουργού του Ράιχ για τη µετανάστευση όλων των Εβραίων της Ευρώπης απέτυχαν. Καµία µεγάλη δυτική χώρα δεν ήταν πρόθυµη να συµµετάσχει στο φιλόδοξο αυτό πρόγραµµα. Η Μεγάλη Βρετανία, ενώ αρχικά είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να µεταφερθούν στο έδαφος της τότε Ροδεσίας ή ενδεχοµένως στη Βρετανική Γουιάνα, όπου θα µπορούσαν να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητo ιουδαϊκό κράτος, τελικά κάτω από τις πιέσεις γνωστών Εβραίων τραπεζιτών (Ρότσιλντ, Χάµπρο κ.ά.) και µελών της Κάτω Βουλής (Νάθαν) απέσυρε την πρότασή της.
Ο Τσόρτσιλ, µάλιστα, απείλησε και µε τορπιλισµό τα επιβατικά πλοία που θα µετέφεραν όσους Εβραίους επιθυµούσαν να µεταναστεύσουν στη Μαδαγασκάρη, µια τελική πρόταση που έγινε από τη γερµανική πλευρά. Η πρόταση αυτή αφορούσε τη µεταφορά 600.000 Εβραίων της ∆υτικής Ευρώπης και συµφωνήθηκε αρχικά από τα 32 κράτη-µέλη που συµµετείχαν στη ∆ιακρατική Επιτροπή που είχε συσταθεί στο Εβιάν της Γαλλίας.
Οταν, όµως, ζητήθηκε από τους αρχηγούς των σιωνιστικών οργανώσεων και τους Εβραίους τραπεζίτες να χρηµατοδοτήσουν το όλο σχέδιο (υπολογίστηκε κατά µέσο όρο 125 δολάρια ανά µετανάστη), αυτοί αρνήθηκαν. Ο Σαχτ, που ποτέ του δεν έκρυψε τη συµπάθειά του προς τους Εβραίους και ήταν ο κλασικός τύπος του αµοραλιστή, ενηµέρωσε τον Σεπτέµβριο του 1941 τον Χίτλερ για την αποτυχία του σχεδίου του. Ο τελευταίος λίγο µετά (1η Οκτωβρίου 1941) έκλεισε το θέµα και απαγόρευσε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τη µετεγκατάσταση των Εβραίων. Το επόµενο βήµα ήταν ο εγκλεισµός όλων των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ υποχρεώθηκαν να φέρουν σε εµφανές σηµείο ως ένδειξη της καταγωγής τους το αστέρι του ∆αβίδ.
Οσον αφορά τον Σαχτ, παρόλο που χρηµάτισε υπουργός του Χίτλερ µέχρι το 1943 και διοικητής της Ράιχσµπανκ (Reichsbank) µέχρι το 1939, στη Νυρεµβέργη το 1946 αποστασιοποιήθηκε πλήρως από το χιτλερικό καθεστώς και δήλωσε πως ήταν θαυµαστής του Ρούσβελτ, του Τρούµαν και του Χούβερ. Τόνισε επίσης ότι το 1935 συναντήθηκε στις ΗΠΑ µε Εβραίους τραπεζίτες για «µια πολύ επικίνδυνη υπόθεση», ενώ δεν παρέλειψε να πει ότι ο ίδιος ήταν µασόνος. Φυσικό επακόλουθο, βέβαια, λόγω της ιδιότητάς του και της προστασίας των ισχυρών φίλων του ήταν να αθωωθεί στη ∆ίκη της Νυρεµβέργης.
Το εβραϊκό ζήτηµα κατά τον Αλφρεντ Ρόζενµπερνκ, θεωρητικό και φιλόσοφο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόµµατος, ήταν ένα θέµα το οποίο για να το διερευνήσει κανείς έπρεπε να έχει γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας, µουσικής και καλών τεχνών και έπρεπε να έχει µελετήσει τους αρχαίους Ελληνες, την ιστορία των φυλών και τα λοιπά. Στον Αµερικανοεβραίο ψυχίατρο Λίον Γκόλντενσον, που τον επισκέφθηκε στις φυλακές το 1946, τόνισε ότι η αιτία του εβραϊκού προβλήµατος ήταν οι ίδιοι οι Εβραίοι. «Οι Εβραίοι είναι ένα έθνος και, όπως κάθε έθνος, έτσι και αυτoί διακατέχονται από εθνικιστικό πνεύµα. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει τίποτα κακό, αλλά θα έπρεπε να βρίσκονται στη χώρα όπου γεννήθηκαν. Είχαν προταθεί πολλά µέρη γι’ αυτούς µέχρι το 1936 από τους Αγγλους, τους Γάλλους και τους Γερµανούς επίσης, τα οποία οι Εβραίοι είχαν απορρίψει. Αυτά τα µέρη ήταν η Αλάσκα, η Γουινέα, η Μαδαγασκάρη και η Ουγκάντα...». Παρά το ναυάγιο των διαπραγµατεύσεων, τον Ιανουάριο του 1941 µια αναφορά του διπλωµάτη Φον Πάπεν από την Αγκυρα αναθέρµανε τις ελπίδες όσων ετιιθυµούσαν την υλοποίηση του σχεδίου µετεγκατάστασης των Εβραίων.
Οι άγνωστες γερµανοϊσραηλινές επαφές του 1941: Στις αρχές του 1941 και ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης είχαν καταληφθεί από τον Αξονα, στην Παλαιστίνη µαινόταν ένας άλλος αιµατηρός πόλεµος µεταξύ των Αράβων, των Εβραίων και των βρετανικών Αρχών κατοχής. Λίγες εβδοµάδες µετά την κατάρρευση της Γαλλίας, η σιωνιστική οργάνωση «Irgun Zwai Leumi» προέβη σε µια εκπληκτική ανακοίνωση: «Ο πόλεµος και το εχθρικό κλίµα εξυπηρετούν το Ισραήλ, που χρειάζεται την κρίση, για να επιτύχει τη βοήθεια των απανταχού Εβραίων της ∆ιασποράς και τη συνδροµή των ∆υτικών για τη δηµιουργία κράτους στην Παλαιστίνη».
Αυτή η ατµόσφαιρα αισιοδοξίας για τους περισσότερους σιωνιστές είχε στην πραγµατικότητα ως αφετηρία και το γεγονός ότι ορισµένα σηµαντικά στελέχη της «Irgun» είχαν έλθει σε επαφή µε Γερµανούς αξιωµατούχους των µυστικών υπηρεσιών, προτείνοντας µια θεαµατική συνδιαλλαγή. Η µεγαλύτερη εβραϊκή οργάνωση στην Παλαιστίνη πρότεινε στις γερµανικές Αρχές ένα είδος συναλλαγής: να δράσει δηλαδή η «Irgun Zwai Leumi» µε γερµανική υποστήριξη εναντίον βρετανικών βάσεων στην Παλαιστίνη µε αντάλλαγµα την απελευθέρωση των Εβραίων κρατουµένων, όσων τουλάχιστον τότε κρατούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανθρωπος-κλειδί για τις µυστικές επαφές µεταξύ των δύο πλευρών υπήρξε ο Γερµανός αντιναύαρχος Ραλφ φον ντερ Μάρβιτς (Ralph νοn der Marwitz), ναυτικός ακόλουθος της γερµανικής διπλωµατικής αποστολής στην Τουρκία, µε έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Στις 11 Ιανουαρίου 1941 ο Φον Μάρβιτς απηύθυνε σχετική επιστολή στον πρεσβευτή στην Αγκυρα, Φραντς φον Πάπεν. Εκείνος, µε τη σειρά του, έστειλε τον «Φάκελο Μάρβιτς» στο Βερολίνο µε µια συνοδευτική επιστολή, σύµφωνα µε την οποία η πρόταση αυτή αφορούσε πράξεις σαµποτάζ εναντίον των αγγλικών βάσεων στην Παλαιστίνη. Για την αυθεντικότητα του εγγράφου δεν υπάρχει καµία αµφιβολία, αφού ορισµένα πρόσωπα που σχετίστηκαν και γνώριζαν την πρόταση της «Irgun» αργότερα το πιστοποίησαν. Ενας από αυτούς ήταν ο συνταγµατάρχης Ερβιν φον Λακάουζεν-Βίβρεροντ, διοικητής του Τµήµατος Επιχειρήσεων ∆ολιοφθορών (Abteilung Ι) της Γερµανικής Αντικατασκοπείας (Abwehr), ο ταγµατάρχης των Ες-Ες και στέλεχος της RSHA Βίλχελµ Χετλ και ο Βάλτερ Σέλενµπεργκ, υπεύθυνος εκείνη την περίοδο (1941) για την παρακολούθηση των εχθρικών µυστικών υπηρεσιών στην Υπηρεσία VI (Abteilung VI).
Οταν ο προϊστάµενος του Φον Πάτιεν, ο Γερµανός υπουργός Εξωτερικών, Φον Ρίµπεντροπ, ενηµέρωσε τον Χίτλερ για το περιεχόµενο του «Φακέλου Μάρβιτς», εκείνος έµεινε έκπληκτος. Ωστόσο, επειδή το σχέδιο για την «Ιουδαϊκή µετανάστευση» ήταν ακόµα σε εξέλιξη και οποιαδήποτε διαρροή της πρότασης της «Irgun» θα έβλαπτε το κύρος της γερµανικής «Νέας Τάξης» στην Ευρώπη, είπε στον Ρίµπεντροπ πως στο µέλλον ο Φον Πάπεν δεν θα είχε καµία απολύτως επαφή µε στελέχη εβραϊκών οργανώσεων. Τις όποιες επαφές υπήρχαν θα τις συντόνιζε ο ίδιος ο Ρίµπεντροπ και η αρµόδια Επιτροπή για την Ιουδαϊκή Μετανάστευση.
*Από την εκποµπή «Ο Εξ αρχείων» στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 µε τους συνεργάτες µου Λεωνίδα Αποσκίτη και Σπύρο ∆ηµητρίου πάνω σε µια έρευνα του Ιάκωβου Χονδροµατίδη, ιστορικού.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 26 Νοεμβρίου 2022
Ο Τσόρτσιλ, µάλιστα, απείλησε και µε τορπιλισµό τα επιβατικά πλοία που θα µετέφεραν όσους Εβραίους επιθυµούσαν να µεταναστεύσουν στη Μαδαγασκάρη, µια τελική πρόταση που έγινε από τη γερµανική πλευρά. Η πρόταση αυτή αφορούσε τη µεταφορά 600.000 Εβραίων της ∆υτικής Ευρώπης και συµφωνήθηκε αρχικά από τα 32 κράτη-µέλη που συµµετείχαν στη ∆ιακρατική Επιτροπή που είχε συσταθεί στο Εβιάν της Γαλλίας.
Οταν, όµως, ζητήθηκε από τους αρχηγούς των σιωνιστικών οργανώσεων και τους Εβραίους τραπεζίτες να χρηµατοδοτήσουν το όλο σχέδιο (υπολογίστηκε κατά µέσο όρο 125 δολάρια ανά µετανάστη), αυτοί αρνήθηκαν. Ο Σαχτ, που ποτέ του δεν έκρυψε τη συµπάθειά του προς τους Εβραίους και ήταν ο κλασικός τύπος του αµοραλιστή, ενηµέρωσε τον Σεπτέµβριο του 1941 τον Χίτλερ για την αποτυχία του σχεδίου του. Ο τελευταίος λίγο µετά (1η Οκτωβρίου 1941) έκλεισε το θέµα και απαγόρευσε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τη µετεγκατάσταση των Εβραίων. Το επόµενο βήµα ήταν ο εγκλεισµός όλων των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ υποχρεώθηκαν να φέρουν σε εµφανές σηµείο ως ένδειξη της καταγωγής τους το αστέρι του ∆αβίδ.
Οσον αφορά τον Σαχτ, παρόλο που χρηµάτισε υπουργός του Χίτλερ µέχρι το 1943 και διοικητής της Ράιχσµπανκ (Reichsbank) µέχρι το 1939, στη Νυρεµβέργη το 1946 αποστασιοποιήθηκε πλήρως από το χιτλερικό καθεστώς και δήλωσε πως ήταν θαυµαστής του Ρούσβελτ, του Τρούµαν και του Χούβερ. Τόνισε επίσης ότι το 1935 συναντήθηκε στις ΗΠΑ µε Εβραίους τραπεζίτες για «µια πολύ επικίνδυνη υπόθεση», ενώ δεν παρέλειψε να πει ότι ο ίδιος ήταν µασόνος. Φυσικό επακόλουθο, βέβαια, λόγω της ιδιότητάς του και της προστασίας των ισχυρών φίλων του ήταν να αθωωθεί στη ∆ίκη της Νυρεµβέργης.
Το εβραϊκό ζήτηµα κατά τον Αλφρεντ Ρόζενµπερνκ, θεωρητικό και φιλόσοφο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόµµατος, ήταν ένα θέµα το οποίο για να το διερευνήσει κανείς έπρεπε να έχει γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας, µουσικής και καλών τεχνών και έπρεπε να έχει µελετήσει τους αρχαίους Ελληνες, την ιστορία των φυλών και τα λοιπά. Στον Αµερικανοεβραίο ψυχίατρο Λίον Γκόλντενσον, που τον επισκέφθηκε στις φυλακές το 1946, τόνισε ότι η αιτία του εβραϊκού προβλήµατος ήταν οι ίδιοι οι Εβραίοι. «Οι Εβραίοι είναι ένα έθνος και, όπως κάθε έθνος, έτσι και αυτoί διακατέχονται από εθνικιστικό πνεύµα. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει τίποτα κακό, αλλά θα έπρεπε να βρίσκονται στη χώρα όπου γεννήθηκαν. Είχαν προταθεί πολλά µέρη γι’ αυτούς µέχρι το 1936 από τους Αγγλους, τους Γάλλους και τους Γερµανούς επίσης, τα οποία οι Εβραίοι είχαν απορρίψει. Αυτά τα µέρη ήταν η Αλάσκα, η Γουινέα, η Μαδαγασκάρη και η Ουγκάντα...». Παρά το ναυάγιο των διαπραγµατεύσεων, τον Ιανουάριο του 1941 µια αναφορά του διπλωµάτη Φον Πάπεν από την Αγκυρα αναθέρµανε τις ελπίδες όσων ετιιθυµούσαν την υλοποίηση του σχεδίου µετεγκατάστασης των Εβραίων.
Οι άγνωστες γερµανοϊσραηλινές επαφές του 1941: Στις αρχές του 1941 και ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης είχαν καταληφθεί από τον Αξονα, στην Παλαιστίνη µαινόταν ένας άλλος αιµατηρός πόλεµος µεταξύ των Αράβων, των Εβραίων και των βρετανικών Αρχών κατοχής. Λίγες εβδοµάδες µετά την κατάρρευση της Γαλλίας, η σιωνιστική οργάνωση «Irgun Zwai Leumi» προέβη σε µια εκπληκτική ανακοίνωση: «Ο πόλεµος και το εχθρικό κλίµα εξυπηρετούν το Ισραήλ, που χρειάζεται την κρίση, για να επιτύχει τη βοήθεια των απανταχού Εβραίων της ∆ιασποράς και τη συνδροµή των ∆υτικών για τη δηµιουργία κράτους στην Παλαιστίνη».
Αυτή η ατµόσφαιρα αισιοδοξίας για τους περισσότερους σιωνιστές είχε στην πραγµατικότητα ως αφετηρία και το γεγονός ότι ορισµένα σηµαντικά στελέχη της «Irgun» είχαν έλθει σε επαφή µε Γερµανούς αξιωµατούχους των µυστικών υπηρεσιών, προτείνοντας µια θεαµατική συνδιαλλαγή. Η µεγαλύτερη εβραϊκή οργάνωση στην Παλαιστίνη πρότεινε στις γερµανικές Αρχές ένα είδος συναλλαγής: να δράσει δηλαδή η «Irgun Zwai Leumi» µε γερµανική υποστήριξη εναντίον βρετανικών βάσεων στην Παλαιστίνη µε αντάλλαγµα την απελευθέρωση των Εβραίων κρατουµένων, όσων τουλάχιστον τότε κρατούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανθρωπος-κλειδί για τις µυστικές επαφές µεταξύ των δύο πλευρών υπήρξε ο Γερµανός αντιναύαρχος Ραλφ φον ντερ Μάρβιτς (Ralph νοn der Marwitz), ναυτικός ακόλουθος της γερµανικής διπλωµατικής αποστολής στην Τουρκία, µε έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Στις 11 Ιανουαρίου 1941 ο Φον Μάρβιτς απηύθυνε σχετική επιστολή στον πρεσβευτή στην Αγκυρα, Φραντς φον Πάπεν. Εκείνος, µε τη σειρά του, έστειλε τον «Φάκελο Μάρβιτς» στο Βερολίνο µε µια συνοδευτική επιστολή, σύµφωνα µε την οποία η πρόταση αυτή αφορούσε πράξεις σαµποτάζ εναντίον των αγγλικών βάσεων στην Παλαιστίνη. Για την αυθεντικότητα του εγγράφου δεν υπάρχει καµία αµφιβολία, αφού ορισµένα πρόσωπα που σχετίστηκαν και γνώριζαν την πρόταση της «Irgun» αργότερα το πιστοποίησαν. Ενας από αυτούς ήταν ο συνταγµατάρχης Ερβιν φον Λακάουζεν-Βίβρεροντ, διοικητής του Τµήµατος Επιχειρήσεων ∆ολιοφθορών (Abteilung Ι) της Γερµανικής Αντικατασκοπείας (Abwehr), ο ταγµατάρχης των Ες-Ες και στέλεχος της RSHA Βίλχελµ Χετλ και ο Βάλτερ Σέλενµπεργκ, υπεύθυνος εκείνη την περίοδο (1941) για την παρακολούθηση των εχθρικών µυστικών υπηρεσιών στην Υπηρεσία VI (Abteilung VI).
Οταν ο προϊστάµενος του Φον Πάτιεν, ο Γερµανός υπουργός Εξωτερικών, Φον Ρίµπεντροπ, ενηµέρωσε τον Χίτλερ για το περιεχόµενο του «Φακέλου Μάρβιτς», εκείνος έµεινε έκπληκτος. Ωστόσο, επειδή το σχέδιο για την «Ιουδαϊκή µετανάστευση» ήταν ακόµα σε εξέλιξη και οποιαδήποτε διαρροή της πρότασης της «Irgun» θα έβλαπτε το κύρος της γερµανικής «Νέας Τάξης» στην Ευρώπη, είπε στον Ρίµπεντροπ πως στο µέλλον ο Φον Πάπεν δεν θα είχε καµία απολύτως επαφή µε στελέχη εβραϊκών οργανώσεων. Τις όποιες επαφές υπήρχαν θα τις συντόνιζε ο ίδιος ο Ρίµπεντροπ και η αρµόδια Επιτροπή για την Ιουδαϊκή Μετανάστευση.
*Από την εκποµπή «Ο Εξ αρχείων» στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 µε τους συνεργάτες µου Λεωνίδα Αποσκίτη και Σπύρο ∆ηµητρίου πάνω σε µια έρευνα του Ιάκωβου Χονδροµατίδη, ιστορικού.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 26 Νοεμβρίου 2022
