Στόχος 10: Μείωση των ανισοτήτων εντός και μεταξύ των χωρών. Τιμωρήστε τους πλουσίους, τους επιχειρηματίες και τους καινοτόμους, κατάσχοντας σχεδόν όλα τα κέρδη από εκείνους που επιλέγουν να εργαστούν και να διαπρέψουν. Αναδιανείματε τον κατασχεθέντα πλούτο προς τις μάζες των μη εργαζόμενων ανθρώπινων παράσιτων που τρέφονται από μια παραγωγική οικονομία, συμβάλλοντας παράλληλα στο τίποτα για να το (…), ενώ όλοι κραυγάζουν για μια «ισότητα»! Το σχέδιο «η χούντα των επιχειρηματιών», όπως το ονομάζει η Lori Wallach, αποτελεί αντικείμενο μυστικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζεται ένθερμα από τις πολυεθνικές, καθώς, εάν υιοθετηθεί, θα τους επιτρέπει να φέρνουν ενώπιον της Δικαιοσύνης κάθε κράτος που δεν θα συμμορφώνεται με τους κανόνες του Δ’ Ράιχ. Η ιδέα μπορεί να μοιάζει παρανοϊκή, εγγράφεται, όμως, στη φιλοσοφία των εμπορικών συμφωνιών που βρίσκονται ήδη σε ισχύ. Έτσι, πέρυσι, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) καταδίκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις κονσέρβες τόνου με την ένδειξη «ακίνδυνες για τα δελφίνια», για την ένδειξη της χώρας προέλευσης στα εισαγόμενα κρέατα, ακόμα και για την απαγόρευση του αρωματισμένου καπνού, καθώς θεώρησε τις ενέργειες αυτές ως μέτρα προστατευτισμού που εμποδίζουν το ελεύθερο εμπόριο.

Ο ΠΟΕ επέβαλε, επίσης, κυρώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στην Ευρωπαϊκή Ενωση για την άρνησή της να δεχτεί την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (ΓΤΟ). Η καινοτομία που εγκαινιάζουν οι ΤΤΙΡ και ΤΤΡ είναι ότι θα επιτρέπουν στις ίδιες τις πολυεθνικές να φέρουν στα δικαστήρια μια χώρα που θα έχει υπογράψει τη συνθήκη και της οποίας η πολιτική θα περιορίζει την εμπορική τους εξάπλωση. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, οι επιχειρήσεις θα είναι σε θέση να βάζουν εμπόδια στις πολιτικές υγείας, προστασίας του περιβάλλοντος ή ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα, ζητώντας αποζημιώσεις ενώπιον εξωδικαστικών θεσμών. Αυτά τα ειδικά δικαστήρια θα συγκροτούνται από τρεις νομικούς και, με βάση τους κανόνες της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΗΕ, θα έχουν τη δικαιοδοσία να καταδικάζουν τον φορολογούμενο πολίτη σε βαριές αποζημιώσεις, από τη στιγμή που η νομοθεσία της χώρας του θα περιορίζει τα «μελλοντικά προσδοκώμενα κέρδη» μιας εταιρείας. Το σύστημα «επενδυτές εναντίον κράτους», το οποίο έμοιαζε να έχει σβηστεί από τον χάρτη μετά την εγκατάλειψη της ΠΣΕ, το 1998, ξαναστήθηκε στα κρυφά με το πέρασμα των χρόνων. Εξαιτίας των διαφόρων εμπορικών συμφωνιών που έχει υπογράψει η Ουάσινγκτον, 400 εκατ. δολάρια έχουν περάσει από την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη στα ταμεία των πολυεθνικών, εξαιτίας της απαγόρευσης τοξικών προϊόντων, της επιβολής ρυθμιστικού πλαισίου στην εκμετάλλευση του νερού, του εδάφους ή των δασών κ.λπ. Υπό την αιγίδα των ίδιων συμφωνιών, οι διαδικασίες που εφαρμόζονται σήμερα -στα ζητήματα γενικού συμφέροντος, όπως οι ιατρικές ευρεσιτεχνίες, η μάχη κατά της μόλυνσης του περιβάλλοντος ή η νομοθεσία για την κλιματική αλλαγή και τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας- εκτινάσσουν τις αιτήσεις για αποζημιώσεις στα 14 δισ. δολάρια.

Στόχος 11: Κάντε πόλεις και τους οικισμούς χωρίς αποκλεισμούς, ασφαλείς, ανθεκτικούς και βιώσιμους. Απαγόρευση της οπλοκατοχής από ιδιώτες, με επίκεντρο τα όπλα στα χέρια της κυβέρνησης, στους υπάκουους άνδρες των Αρχών επιβολής του νόμου που κυβερνούν τους άοπλους, την κατηγορία των υποδουλωμένων φτωχών εργαζομένων. Ποινικοποιήστε αυτούς που ζουν σε πιο αγροτικές περιοχές με τη θέσπιση Αγώνων Πείνας, του στυλ «προστατευόμενες περιοχές», που θα διεκδικήσει η κυβέρνηση ό,τι είναι ιδιοκτησία του «Λαού», ενώ δεν θα επιτρέπεται σε ανθρώπους να ζουν εκεί. Αναγκάστε όλους τους ανθρώπους να ζουν σε υπερβολικά πυκνοκατοικημένες, αυστηρά ελεγχόμενες πόλεις, που βρίσκονται υπό επιτήρηση 24/7 και υπόκεινται σε εύκολη χειραγώγηση από την κυβέρνηση. Η φυλακή είναι, σύμφωνα με τον Foucault, ταυτόχρονα και ένας χώρος παρατήρησης των καταδίκων, γνώσης του κάθε κρατουμένου, γνώσης της συμπεριφοράς του, των βαθύτερων τάσεών του, της προοδευτικής του βελτίωσης• οι φυλακές πρέπει να θεωρούνται χώρος διαμόρφωσης για μια κλινική γνωριμία των καταδίκων• ο παραβάτης του νόμου μετατρέπεται έτσι σε αντικείμενο εφικτής γνώσης. Ο φυλακισμένος πρέπει να μπορεί μόνιμα να παρακολουθείται, πρέπει να καταγράφονται και να ταξινομούνται οι διαπιστώσεις που τον αφορούν. Για να περιγράψει αυτή τη μέθοδο, ο Foucault χρησιμοποιεί το σχήμα του «Πανοπτικού» του Jeremy Bentham.

Το «Πανοπτικόν» δίνει τη δυνατότητα της ταυτόχρονης επιτήρησης και παρατήρησης, της βεβαιότητας και της γνώσης, της ατομικοποίησης και του συνολικού αθροίσματος, της απομόνωσης και της διαφάνειας. Στην περιφέρεια, ένα δακτυλιοειδές οικοδόμημα• στο κέντρο, ένας πύργος• ο πύργος αυτός έχει μεγάλα παράθυρα, που βλέπουν προς το εσωτερικό του δακτυλίου• το περιφερειακό οικοδόμημα διαιρείται σε κελιά, που το καθένα τους διαπερνά ολόκληρο το πάχος του οικοδομήματος• τα κελιά έχουν δύο παράθυρα - το ένα βλέπει προς τα μέσα και αντιστοιχεί σε ένα από τα παράθυρα του πύργου• το άλλο, προς τα έξω, αφήνει το φως να διαπερνά το κελί πέρα για πέρα. Φτάνει έτσι να τοποθετηθεί ένας επιτηρητής στον κεντρικό πύργο και σε κάθε κελί να κλειστεί ένας τρελός, ένας άρρωστος, ένας κατάδικος, ένας εργάτης ή ένας μαθητής. Το πανοπτικό αυτό σύστημα δημιουργεί μονάδες χώρων που επιτρέπουν την αδιάκοπη παρακολούθηση και την άμεση αναγνώριση. Με τους εξατομικευμένους αυτούς χώρους ο κρατούμενος βρίσκεται σε μόνιμη παρακολούθηση. Μάλιστα, προσφέρεται η ψευδαίσθηση στους επιτηρουμένους της συνεχούς παρακολούθησής τους, ανεξάρτητα αν υφίσταται κάθε στιγμή ή όχι. Το σύστημα αυτό του πανοπτικού συστήματος έγινε, γύρω στα 1830-1840, το αρχιτεκτονικό πρόγραμμα των περισσότερων σχεδίων φυλακής. Η επιτυχημένη εφαρμογή του στην αρχιτεκτονική των φυλακών το κατέστησε πρόσφορο και για άλλες μορφές δημόσιας χωροθέτησης, όπως στα εργοστάσια, τα σχολεία, τα στρατόπεδα, τα νοσοκομεία, τα ψυχιατρεία κ.ά.

Στόχος 12: Διασφάλιση των αειφόρων προτύπων κατανάλωσης και παραγωγής. Αρχίστε την επιβολή τιμωρίας με φόρους επί της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων και της ηλεκτρικής ενέργειας, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να ζουν κάτω από συνθήκες επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου, που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τριτοκοσμικές συνθήκες. Χρησιμοποιήστε εκστρατείες κοινωνικής επιρροής στην τηλεόραση, ταινίες και τα social media για τους ανθρώπους, που είναι ντροπή τους που χρησιμοποιούν βενζίνη, νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα, για τη θέσπιση κοινωνικά κατασκευασμένων «ηλίθιων αρουραίων» που καρφώνουν τους γείτονές τους σε αντάλλαγμα για την πίστωση των τροφίμων. Δημιουργήστε ρουφιάνους και «μαύρες κουκούλες».

Η μέθοδος της μονοκαλλιέργειας δεν ήταν διαδεδομένη μέχρι σχεδόν και τα μέσα του 20ού αιώνα. Τότε ήρθαν οι μεγάλες εταιρείες της δήθεν Πράσινης Επανάστασης και η «νίκη απέναντι στην παγκόσμια πείνα». Με την υποστήριξη του USAID, της Υπηρεσίας των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη, τις «επιταγές» διαφόρων παγκόσμιων οργανισμών, όπως της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τη χρηματοδότηση ιδιωτικών κολοσσών, κράτη με χρόνια διατροφικά προβλήματα των τεράστιων αυξανόμενων πληθυσμών τους, όπως το Μεξικό, η Ινδία και αργότερα πολλά κράτη της Νοτιοανατολικής Ασίας, υιοθέτησαν τις μονοκαλλιέργειες, κάποιες και ως «πανάκεια» στα διατροφικά τους προβλήματα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 25/12/2024