Είναι γνωστό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνήθιζε να λέει πως «η Ελλάδα προσέφευγε πάντοτε στην συνδρομήν των προστάτιδων Δυνάμεων και διά ψύλλου πήδημα». Κι ο θυμόσοφος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προειδοποιούσε τους Νεοέλληνες: «Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μόνος σου, μη ζητάς να σε ξύσουν οι άλλοι». Τις αλήθειες αυτές εμείς οι Ελληνες τις βιώσαμε στο πετσί μας κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα είναι η σειρά των αδελφών Ελληνορθοδόξων και άλλων Σύρων να υποφέρουν επειδή, είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Συρία είναι συνέχεια του μακρού Ανατολικού Ζητήματος. Για του λόγου το αληθές, θυμίζουμε ότι οι Ρωμιοί της περιοχής αυτής, του Λεβάντε, ξεσηκώθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες το 1821, πληρώνοντάς το ακριβά.

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ. Σε μια αιφνίδια ανατροπή της παγιωμένης ισορροπίας τα τελευταία χρόνια, μετά το τέλος του εμφύλιου αιματοκυλίσματος της «Αραβικής Ανοιξης», οι τζιχαντιστές αντάρτες ανέκτησαν τον έλεγχο της Συρίας με μια επιχείρηση που θυμίζει πολύ την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο: μυστικές προεργασίες Αμερικανών και Ισραηλινών με την Τουρκία, προδοσία από το εσωτερικό με απόσυρση των στρατιωτικών μονάδων, εντολές παράδοσης εξαγορασμένων στρατηγών, όπως οι χουντικοί πραξικοπηματίες στη Λευκωσία, και, βέβαια, αδράνεια των συμμάχων. Με τέτοια ευτράπελα σκηνικά, που θα αποκαλυφθούν κάποια στιγμή όταν ξεκαθαρίσει το τοπίο, το κράτος-σύμβολο του αραβικού μπααθικού εθνικισμού καταλύθηκε αμαχητί από μερικές χιλιάδες κατσαπλιάδες ισλαμιστές, που ξεκίνησαν από το Ιντλίμπ, κατέλαβαν το Χαλέπι, προχώρησαν στη Χάμα, έφτασαν στην κομβική Χομς και μπήκαν με περίπατο στη Δαμασκό. Στην ιστορική Δαμασκό του Αποστόλου Παύλου, του Ιωάννη Δαμασκηνού και τόσων άλλων μεγάλων της καθ’ ημάς Ανατολής, όπου ο Ελληνισμός είναι παρών τουλάχιστον 2.300 χρόνια, από την ελληνιστική εποχή, και η ελληνοφωνία διατηρήθηκε για αιώνες μετά τη βυζαντινή περίοδο.

Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ. Σε μια χώρα όπου ο εθνικός στρατός της, o Αραβικός Συριακός Στρατός (από χριστιανούς και μουσουλμάνους), αριθμούσε 250.000 εμπειροπόλεμους άνδρες μετά την αναμέτρησή τους με το «Ισλαμικό Κράτος», δεν έπεσε τουφεκιά, ενώ προέλαυναν κάθε καρυδιάς μισθοφόροι τζιχαντιστές, φωνάζοντας «Αλλαχού Ακμπάρ» ως «απελευθερωτές» του συριακού λαού. Όμως, περισσότερο όλα αυτά συνέβησαν για να εδραιωθεί η Τουρκία και να σωθεί το Ισραήλ, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις και τις λεπτομέρειες που έχουν έρθει στο φως μέχρι τώρα. Έτσι, στη Συρία, όπου εδρεύει η μεγαλύτερη ορθόδοξη (ελληνόφωνη και αραβόφωνη) χριστιανική Εκκλησία στη Μέση Ανατολή και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, Συρίας, Αραβίας, Κιλικίας, Ιβηρίας τε και Μεσοποταμίας και πάσης Ανατολής... κυβερνάνε πλέον οι Ταλιμπάν.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. Οι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» ηγέτες της ελλαδικής ευρωλάνδης, που «χάρηκαν» για την κατάληψη της Συρίας από το «Ισλαμικό Κράτος» (διότι αυτό κρύβεται πίσω από τους «ήπιους» τζιχαντιστές) και τον πολλαπλασιασμό της τουρκικής ισχύος απέναντι από τα εδάφη μας ξεχνούν τις ιστορικές σχέσεις Ελλάδας - Συρίας. Σχέσεις συνύπαρξης, που κρατάνε από τότε που αυτή η σημερινή συριακή περιοχή ήταν η Μεγάλη Μακεδονία. Ξεχνάνε ότι, στη συνέχεια, οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Συρίας, με τα πολλά παρακλάδια τους, είναι οι αρχαιότεροι χριστιανοί όλων μας. Ξεχνάνε το θαύμα στον «Δρόμο προς τη Δαμασκό», ύστερα από το οποίο ο ελληνομαθής Παύλος μεταβλήθηκε από απηνή διώκτη των χριστιανών σε ένθερμο απόστολο-ηγέτη της χριστιανικής διδασκαλίας.

ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ. Ο Απόστολος Παύλος, πλέον, ερχόμενος στην Ελλάδα να κηρύξει τη νέα θρησκεία, γνώρισε μεγάλη αποδοχή στη Βέροια της Μακεδονίας και το Χαλέπι, που δεν ήταν άλλο από την αρχαία Βέροια των Σελευκιδών. Ξεχνάνε οι μωροί τωρινοί ελληνόφωνοι «ηγεμόνες» ότι οι επαναστατημένοι Ρωμιοί του 1821, αυθεντικότεροι Ελληνες από τους σημερινούς απογόνους τους, έκαναν ναυτική εκστρατεία (το 1826, σε συνεννόηση με τον Δρούζο εμίρη του Λιβάνου-Συρίας) για να ξεσηκώσουν τους ντόπιους Ρωμιούς και Αραβες κατά της τυραννίας του σουλτάνου. Η κοινή μας μοίρα αποτυπώνεται στα σχέδια αυτά, που προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, τη συντονισμένη απελευθέρωση της Κύπρου και την ενίσχυση του ελληνικού αγώνα, με την αποστολή 200.000 Συρο-Λιβανέζων πολεμιστών στη δοκιμαζόμενη Πελοπόννησο.

ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Για έναν Ρωμιό της Μέσης Ανατολής, για πολλούς αιώνες μέχρι σήμερα, το κέντρο του πολιτισμού του ήταν η Κωνσταντινούπολη, αφού η Ορθοδοξία ήταν γι’ αυτόν «ταυτότητα» και τρόπος ζωής. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, πραγματικά, έναν βυζαντινό πολιτισμό χωρίς τον Ιωάννη Δαμασκηνό, τον καταγόμενο από τη Δαμασκό, ή τον Αγιο Χρυσόστομο, που καταγόταν από την Αντιόχεια.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ. Ο λαός της Συρίας έχει υποστεί τα τελευταία 15 χρόνια μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα που έχουν γίνει στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους ισλαμιστές του «ISIS» και τις φιλοτουρκικές μισθοφορικές οργανώσεις των τζιχαντιστών, που ακολούθησε την «Αραβική Ανοιξη». Αυτό είναι το πρώτο και κύριο που δεν πρέπει να ξεχνάμε εμείς οι Ελληνες. Διότι, στη σύγχρονη εποχή, ακόμα και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν Αθήνα και Δαμασκός βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, οι διπλωματικές, εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ήταν μεγάλες. Η Συρία, όντας στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, υποχρέωνε την Τουρκία να κρατάει έναν σημαντικό όγκο στρατιωτικών σωμάτων στα νοτιοανατολικά της σύνορα, μακριά από το Αιγαίο. Στην κρίση του ’87, ο Χαφέζ αλ Ασαντ, πατέρας του σημερινού, έκανε την Αγκυρα να σκεφτεί διπλά μια κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Ελλάδα, δηλώνοντας ευθαρσώς: «Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος σημαίνει επίθεση στη Συρία».

Η ΑΝΟΜΙΑ. Για τους Κούρδους, δε, φρόντισαν οι ίδιοι, με την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, να τους λύσουν τα χέρια, ώστε να μεταφέρουν τις μονάδες αυτές στον Εβρο. Αν o τίτλος «Οι άθλιοι των Αθηνών» στο βιβλίο του Ιωάννη Κονδυλάκη εκθέτει έναν «πίνακα» του υποκόσμου της εποχής, σήμερα θα μπορούσε να απεικονίσει την ανομία της εξωτερικής μας πολιτικής. Μπορούμε να ξεχάσουμε τη στρατηγικής σημασίας συμφωνία με τον Ασαντ για την παραχώρηση των πολεμικών αεροδρομίων της Συρίας σε περίπτωση αποστολών στην Κύπρο; Ένα στρατηγικό πλεονέκτημα που δεν διανοήθηκε καν να μας παραχωρήσει o όψιμος «σύμμαχός» μας, το Ισραήλ, η αεροπορία του οποίου σφυροκόπησε 300 στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ασαντ (πιθανόν και στις ρωσικές βάσεις), για να διευκολύνει τους Τούρκους να προελάσουν και να περικυκλώσουν την Κύπρο.

ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ. Στη Μεσόγειο οι καιροί δεν έχουν αλλάξει από την αρχαιότητα έως σήμερα όσον αφορά το παλίμψηστο των σχέσεων μεταξύ των λαών της, που δεν επιτρέπει την απλοϊκή υπόθεση ότι «o εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και όπου κάθε προσωρινή «πύρρειος νίκη» μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ κατά του νικητή.

Δεν είναι προφανώς αντιληπτό από τους Νεοέλληνες, που ερμηνεύουν τα γεγονότα μετά την 11η/9/2001 με έλλειψη ιστορικότητας, μεταφράζοντας απλώς τα δυτικά ανακοινωθέντα και τα ρεπορτάζ των μεγάλων ευρωατλαντικών πρακτορείων, ότι οι εξελίξεις στη Συρία -όπως και οι προηγούμενες στο Ιράκ και τη Λιβύη- είναι στο σύνολό τους άκρως αρνητικές για τον Ελληνισμό. Φαίνεται ότι κάποιοι έχουν αποφασίσει να «εξαφανίσουν» την Ελλάδα από την καθ’ ημάς Ανατολή και τη Μεσόγειο. Οι Αλαουίτες και οι ορθόδοξοι πληθυσμοί της Συρίας, του Λιβάνου και άλλων χωρών του «Λεβάντε» -Ρωμιοί, Μελχίτες, Συρο-Ιακωβίτες κ.ά.- είναι παιδιά του Βυζαντίου.