Το απόλυτο τίποτα - Μέρος 1ο
Άρθρο γνώμης
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση σβήνουν τη μια «φωτιά» και ανάβουν άλλες, καθώς ηγραφειοκρατία των Βρυξελλών φαίνεται να καταρρέει με πάταγο
Το 2025 όλα δείχνουν ότι θα είναι μια χρονιά τρελής μεταβλητότητας, γεμάτη με απρόβλεπτα και αποσταθεροποιητικά γεγονότα. Ενα σύστημα, αυτό της νεοφιλελεύθερης μεταψυχροπολεμικής εποχής, καταρρέει και αφήνει πίσω του ένα επικίνδυνο κενό. Παράλληλα, ο «Μεγάλος Αδελφός» επεκτείνεται παντού. Είμαστε στην εποχή των πλαστογράφων, όχι μόνο του παρελθόντος, αλλά και της καθημερινής πραγματικότητας. Μας παρουσιάζουν παραμορφωμένο αυτό που ζούμε μπροστά στα μάτια μας. Οι λαοί σκοτώνονται σε proxy πολέμους, με ανηλεείς βομβαρδισμούς, εξαθλιώνονται με οικονομικές «κυρώσεις» και μνημόνια, δηλητηριάζονται με γενετικά σκευάσματα, οδηγούνται στην ψυχική διαταραχή με την ανάποδη πραγματικότητα και την πολιτική ορθότητα που τους επιβάλλεται.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση σβήνουν τη μια «φωτιά» και ανάβουν άλλες, καθώς η γραφειοκρατία των Βρυξελλών έχει εξαντλήσει κάθε ικανότητα εξαπάτησης και καταρρέει με πάταγο. Εκβιασμοί, πυροβολισμοί πολιτικών που «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», πραξικοπήματα εκλογικά και άλλα είναι στην ημερήσια διάταξη για να αντιμετωπιστούν οι νέες Δυνάμεις που αναδύονται. Στις ΗΠΑ είδαμε έναν ξεθωριασμένο πλανητάρχη να αυτοεξευτελίζεται, θεσμοθετώντας το «ακαταδίωκτο» του παρανομούντος γιου του. Στη Γεωργία η φιλοευρωπαία πρόεδρος (πρώην πρέσβης της Γαλλίας) δεν αναγνωρίζει τα εκλογικά αποτελέσματα, επειδή βγήκε ο φιλορώσος υποψήφιος. Στη Ρουμανία η Ε.Ε. παρενέβη και τους έβαλε να ακυρώσουν τις εκλογές, διότι δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα... O κόσμος έχει από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, στον Μεσοπόλεμο, να γνωρίσει ένα τόσο ασταθές και διεφθαρμένο περιβάλλον, το οποίο απλώνεται παντού λόγω των διαπλεκόμενων με την παγκοσμιοποίηση δυτικών συμφερόντων.
Τα «θέατρα» των εν ενεργεία πολέμων και αυτά των συγκρούσεων που «σιγοβράζουν» καλύπτουν ολόκληρη, σχεδόν, τη γεωπολιτική σκακιέρα. Οι παλιές δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα καταρρέουν, έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατότητά τους. Το ΝΑΤΟ βρίσκεται στην πιο δύσκολη περίοδο από την ίδρυσή του, το 1949, μετά τον διασυρμό του στην Ουκρανία και την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ. Η παγκοσμιοποίηση και η ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου και παρόμοιες εξελίξεις μπορεί να ξεσπάσουν οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε, απροσδόκητα.
Στη Δύση ζούμε την εποχή του γενικευμένου ατομισμού, του μεγάλου παρόντος και του απόλυτου τίποτα, καθώς νέες πλανητικές δυνάμεις έχουν εμφανισθεί, που διεκδικούν κρίσιμο ρόλο στον αυριανό κόσμο. Οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να «χορεύουν» στον «Τιτανικό» της Ευρωένωσης, εξαπολύοντας βασιβουζούκους και κατσαπλιάδες εναντίον των «άλλων», αλλά το «παγόβουνο» της πραγματικότητας τους περιμένει ανελέητο. Δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη όπου να μην έχουν επέμβει για να την ελέγξουν ή να την καταστρέψουν. Το 2025 δείχνει να είναι το αποκορύφωμα της γενικής ανισορροπίας και η αρχή της τελικής πορείας προς το Endgame, το μεγάλο Χάος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πώς θα εξελιχθεί, αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά είναι μέρος της διαδικασίας διάλυσης ενός διεφθαρμένου συστήματος, που καταρρέει μέρα με τη μέρα. Ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι η κατάρρευση του μονοπολικού κόσμου σηματοδοτεί την αρχή μιας μεγάλης μεταμόρφωσης, καθώς το σβήσιμο της λάμψης του δυτικού φιλελευθερισμού δίνει τη θέση του στο ξύπνημα αρχαίων παραδόσεων και βαθιών πολιτισμικών ταυτοτήτων, καθώς και στην υπόσχεση μιας ζωντανής, πολυπολικής εποχής, γεμάτης απεριόριστες δυνατότητες.
Το 1990-1991, μετά την κατάρρευση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και τη διάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης, όταν τα σημάδια της μονοπολικότητας ήταν εμφανή, ένας Αμερικανός ειδικός, o Φράνσις Φουκουγιάμα, δημοσίευσε το μανιφέστο του με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας». O Φουκουγιάμα, o οποίος δήλωσε πρόωρα ότι η νίκη της Δύσης επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας είχε ολοκληρωθεί, αργότερα μετανόησε και αποδέχτηκε το λάθος του. Η ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο το 2007, η άνοδος του Σι Τζινπίνγκ στην Κίνα και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας, τα γεγονότα του 2008 στη Γεωργία, η «έγχρωμη» επανάσταση του Μαϊντάν στην Ουκρανία, ο πόλεμος του 2022 στην Ουκρανία και η μεγάλης κλίμακας σύγκρουση στη Μέση Ανατολή σηματοδότησαν μια νέα παγκόσμια αταξία και ένα διαφορετικό σύνολο αξιών.
Το 2025, οι ναρκισσιστικές ελίτ της Ευρώπης, αυτοί οι αρχιερείς του Νταβός και των Βρυξελλών, έχουν συνειδητοποιήσει τελικά ότι η φούσκα του «τέλους της Ιστορίας» έσκασε, αποκαλύπτοντας τα περιορισμένα όρια της διπλωματίας τους, το οικονομικό σκηνικό της ευρωεντροπίας και τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, που υπονομεύουν την Ευρωπαϊκή Ενωση. O φιλελευθερισμός αποδείχθηκε ότι δεν είναι το πεπρωμένο τους, δεν είναι το τέλος της Ιστορίας, ούτε ένα μη αναστρέψιμο παράδειγμα, αλλά απλώς μια εποχή με σαφή χρονικά όρια. Η Κομισιόν βαδίζει σε «αχαρτογράφητα νερά», έγραφε τον Δεκέμβριο o «Economist», σχολιάζοντας την εξάντληση του γαλλογερμανικού άξονα, τις οικονομικές δυσκολίες και την πολιτική ρευστότητα, με τον άνεμο να φουσκώνει τα πανιά των ευρωσκεπτικιστών στη «γηραιά ήπειρο». Το χρέος της Γαλλίας είναι πάνω από το 110% του ΑΕΠ, ενώ τα επιτόκια δανεισμού έχουν ξεπεράσει εκείνα της Ελλάδας. Η γερμανική οικονομία προβλέπεται να συρρικνωθεί για δεύτερη χρονιά, ενώ οι βιομηχανικοί κολοσσοί της στέλνουν στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους
Οι κυβερνήσεις και στις δύο χώρες-κλειδιά της Ε.Ε. έχουν χάσει τη δεδηλωμένη και, ενώ στη Γερμανία πήγαν σε εκλογές τον Φεβρουάριο, στη Γαλλία φήμες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λένε ότι o Εμανουέλ Μακρόν θα επικαλεστεί το Αρθρο16 του γαλλικού Συντάγματος και θα δώσει στον εαυτό του δικτατορικές εξουσίες. Το Αρθρο 16 του Συντάγματος έχει χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά, από τον Σαρλ ντε Γκωλ, το 1961, έπειτα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, που προσπάθησε να τον εκδιώξει επειδή ήθελε να αποχωρήσει από την Αλγερία και να τερματίσει τον πόλεμο. Αυτές οι δικτατορικές εξουσίες, όμως, δεν προορίζονται να διαρκέσουν για πάντα. Κάθε 30-60 ημέρες, το Συνταγματικό Συμβούλιο ή ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, της Γερουσίας ή μια ομάδα 60 γερουσιαστών ή βουλευτών μπορεί να ελέγξει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις του Αρθρου 16. Εάν δεν πληρούνται και ο Γάλλος πρόεδρος δεν επιθυμεί να παραιτηθεί από τις εξουσίες του, μπορεί να παυθεί από τα καθήκοντά του από το Κοινοβούλιο και το Ανώτατο Δικαστήριο.
Τα όσα εκτυλίσσονται στη Ρουμανία με την ακύρωση του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, διότι προηγείται ο ρωσόφιλος υποψήφιος, είναι βολή τροχιοδεικτική προς το μέλλον. Οσο περισσότερο τα συστημικά κόμματα στην Ευρώπη φθίνουν τόσο η αυτοκρατορία του ψεύδους και της τοκογλυφικής ληστείας θα διολισθαίνει σε νέα Βαϊμάρη. Εχουμε, έτσι, την επαπειλούμενη αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι της Λεπέν, «νομοδιδάσκαλους» που ζητούν την απαγόρευση του AfD στη Γερμανία, τη δίωξη του Σαλβίνι στην Ιταλία κ.ο.κ. Το πόσο νομιμοποιείται η απόφαση των Ρουμάνων δικαστών φαίνεται από την αντίδραση όχι τόσο του άμεσα θιγόμενου Γκεοργκέσκου, αλλά της δεύτερης και εντελώς φιλοευρωπαίας υποψήφιας, Ελενα Λασκόνι, που καταδίκασε την ετυμηγορία ως «παράνομη» και «ανήθικη». «Αυτή τη στιγμή το ρουμανικό κράτος καταπατά τη δημοκρατία», δήλωσε. «Είτε μας αρέσει είτε όχι, εννέα εκατομμύρια Ρουμάνοι πολίτες, τόσο εντός της χώρας όσο και στη Διασπορά, εξέφρασαν την προτίμησή τους για έναν συγκεκριμένο υποψήφιο. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη βούλησή τους», πρόσθεσε.
Η απεχθής συχνότητα και η αηδιαστική επιμονή με την οποία οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αναφέρονται στη «δημοκρατία μας» είναι από μόνες τους μια ένδειξη ότι μια τέτοια «δημοκρατία» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Η Ε.Ε. είναι σαν ένας μισοπεθαμένος γίγαντας, το απομεινάρι ενός διακριτού πολιτισμού, χωρίς τον οποίο o μοντέρνος κόσμος δεν θα ήταν εφικτός και ο οποίος ονομάζεται «δημοκρατία» από το σινάφι των «ευρωκρατών», τα ενεργούμενά τους και τους πειθήνιους υποτακτικούς τους, όπως η ντόπια πολιτική νομενκλατούρα.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση σβήνουν τη μια «φωτιά» και ανάβουν άλλες, καθώς η γραφειοκρατία των Βρυξελλών έχει εξαντλήσει κάθε ικανότητα εξαπάτησης και καταρρέει με πάταγο. Εκβιασμοί, πυροβολισμοί πολιτικών που «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», πραξικοπήματα εκλογικά και άλλα είναι στην ημερήσια διάταξη για να αντιμετωπιστούν οι νέες Δυνάμεις που αναδύονται. Στις ΗΠΑ είδαμε έναν ξεθωριασμένο πλανητάρχη να αυτοεξευτελίζεται, θεσμοθετώντας το «ακαταδίωκτο» του παρανομούντος γιου του. Στη Γεωργία η φιλοευρωπαία πρόεδρος (πρώην πρέσβης της Γαλλίας) δεν αναγνωρίζει τα εκλογικά αποτελέσματα, επειδή βγήκε ο φιλορώσος υποψήφιος. Στη Ρουμανία η Ε.Ε. παρενέβη και τους έβαλε να ακυρώσουν τις εκλογές, διότι δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα... O κόσμος έχει από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, στον Μεσοπόλεμο, να γνωρίσει ένα τόσο ασταθές και διεφθαρμένο περιβάλλον, το οποίο απλώνεται παντού λόγω των διαπλεκόμενων με την παγκοσμιοποίηση δυτικών συμφερόντων.
Τα «θέατρα» των εν ενεργεία πολέμων και αυτά των συγκρούσεων που «σιγοβράζουν» καλύπτουν ολόκληρη, σχεδόν, τη γεωπολιτική σκακιέρα. Οι παλιές δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα καταρρέουν, έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατότητά τους. Το ΝΑΤΟ βρίσκεται στην πιο δύσκολη περίοδο από την ίδρυσή του, το 1949, μετά τον διασυρμό του στην Ουκρανία και την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ. Η παγκοσμιοποίηση και η ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου και παρόμοιες εξελίξεις μπορεί να ξεσπάσουν οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε, απροσδόκητα.
Στη Δύση ζούμε την εποχή του γενικευμένου ατομισμού, του μεγάλου παρόντος και του απόλυτου τίποτα, καθώς νέες πλανητικές δυνάμεις έχουν εμφανισθεί, που διεκδικούν κρίσιμο ρόλο στον αυριανό κόσμο. Οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να «χορεύουν» στον «Τιτανικό» της Ευρωένωσης, εξαπολύοντας βασιβουζούκους και κατσαπλιάδες εναντίον των «άλλων», αλλά το «παγόβουνο» της πραγματικότητας τους περιμένει ανελέητο. Δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη όπου να μην έχουν επέμβει για να την ελέγξουν ή να την καταστρέψουν. Το 2025 δείχνει να είναι το αποκορύφωμα της γενικής ανισορροπίας και η αρχή της τελικής πορείας προς το Endgame, το μεγάλο Χάος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πώς θα εξελιχθεί, αλλά μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά είναι μέρος της διαδικασίας διάλυσης ενός διεφθαρμένου συστήματος, που καταρρέει μέρα με τη μέρα. Ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι η κατάρρευση του μονοπολικού κόσμου σηματοδοτεί την αρχή μιας μεγάλης μεταμόρφωσης, καθώς το σβήσιμο της λάμψης του δυτικού φιλελευθερισμού δίνει τη θέση του στο ξύπνημα αρχαίων παραδόσεων και βαθιών πολιτισμικών ταυτοτήτων, καθώς και στην υπόσχεση μιας ζωντανής, πολυπολικής εποχής, γεμάτης απεριόριστες δυνατότητες.
Το 1990-1991, μετά την κατάρρευση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και τη διάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης, όταν τα σημάδια της μονοπολικότητας ήταν εμφανή, ένας Αμερικανός ειδικός, o Φράνσις Φουκουγιάμα, δημοσίευσε το μανιφέστο του με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας». O Φουκουγιάμα, o οποίος δήλωσε πρόωρα ότι η νίκη της Δύσης επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας είχε ολοκληρωθεί, αργότερα μετανόησε και αποδέχτηκε το λάθος του. Η ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο το 2007, η άνοδος του Σι Τζινπίνγκ στην Κίνα και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας, τα γεγονότα του 2008 στη Γεωργία, η «έγχρωμη» επανάσταση του Μαϊντάν στην Ουκρανία, ο πόλεμος του 2022 στην Ουκρανία και η μεγάλης κλίμακας σύγκρουση στη Μέση Ανατολή σηματοδότησαν μια νέα παγκόσμια αταξία και ένα διαφορετικό σύνολο αξιών.
Το 2025, οι ναρκισσιστικές ελίτ της Ευρώπης, αυτοί οι αρχιερείς του Νταβός και των Βρυξελλών, έχουν συνειδητοποιήσει τελικά ότι η φούσκα του «τέλους της Ιστορίας» έσκασε, αποκαλύπτοντας τα περιορισμένα όρια της διπλωματίας τους, το οικονομικό σκηνικό της ευρωεντροπίας και τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, που υπονομεύουν την Ευρωπαϊκή Ενωση. O φιλελευθερισμός αποδείχθηκε ότι δεν είναι το πεπρωμένο τους, δεν είναι το τέλος της Ιστορίας, ούτε ένα μη αναστρέψιμο παράδειγμα, αλλά απλώς μια εποχή με σαφή χρονικά όρια. Η Κομισιόν βαδίζει σε «αχαρτογράφητα νερά», έγραφε τον Δεκέμβριο o «Economist», σχολιάζοντας την εξάντληση του γαλλογερμανικού άξονα, τις οικονομικές δυσκολίες και την πολιτική ρευστότητα, με τον άνεμο να φουσκώνει τα πανιά των ευρωσκεπτικιστών στη «γηραιά ήπειρο». Το χρέος της Γαλλίας είναι πάνω από το 110% του ΑΕΠ, ενώ τα επιτόκια δανεισμού έχουν ξεπεράσει εκείνα της Ελλάδας. Η γερμανική οικονομία προβλέπεται να συρρικνωθεί για δεύτερη χρονιά, ενώ οι βιομηχανικοί κολοσσοί της στέλνουν στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους
Οι κυβερνήσεις και στις δύο χώρες-κλειδιά της Ε.Ε. έχουν χάσει τη δεδηλωμένη και, ενώ στη Γερμανία πήγαν σε εκλογές τον Φεβρουάριο, στη Γαλλία φήμες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λένε ότι o Εμανουέλ Μακρόν θα επικαλεστεί το Αρθρο16 του γαλλικού Συντάγματος και θα δώσει στον εαυτό του δικτατορικές εξουσίες. Το Αρθρο 16 του Συντάγματος έχει χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά, από τον Σαρλ ντε Γκωλ, το 1961, έπειτα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, που προσπάθησε να τον εκδιώξει επειδή ήθελε να αποχωρήσει από την Αλγερία και να τερματίσει τον πόλεμο. Αυτές οι δικτατορικές εξουσίες, όμως, δεν προορίζονται να διαρκέσουν για πάντα. Κάθε 30-60 ημέρες, το Συνταγματικό Συμβούλιο ή ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, της Γερουσίας ή μια ομάδα 60 γερουσιαστών ή βουλευτών μπορεί να ελέγξει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις του Αρθρου 16. Εάν δεν πληρούνται και ο Γάλλος πρόεδρος δεν επιθυμεί να παραιτηθεί από τις εξουσίες του, μπορεί να παυθεί από τα καθήκοντά του από το Κοινοβούλιο και το Ανώτατο Δικαστήριο.
Τα όσα εκτυλίσσονται στη Ρουμανία με την ακύρωση του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, διότι προηγείται ο ρωσόφιλος υποψήφιος, είναι βολή τροχιοδεικτική προς το μέλλον. Οσο περισσότερο τα συστημικά κόμματα στην Ευρώπη φθίνουν τόσο η αυτοκρατορία του ψεύδους και της τοκογλυφικής ληστείας θα διολισθαίνει σε νέα Βαϊμάρη. Εχουμε, έτσι, την επαπειλούμενη αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι της Λεπέν, «νομοδιδάσκαλους» που ζητούν την απαγόρευση του AfD στη Γερμανία, τη δίωξη του Σαλβίνι στην Ιταλία κ.ο.κ. Το πόσο νομιμοποιείται η απόφαση των Ρουμάνων δικαστών φαίνεται από την αντίδραση όχι τόσο του άμεσα θιγόμενου Γκεοργκέσκου, αλλά της δεύτερης και εντελώς φιλοευρωπαίας υποψήφιας, Ελενα Λασκόνι, που καταδίκασε την ετυμηγορία ως «παράνομη» και «ανήθικη». «Αυτή τη στιγμή το ρουμανικό κράτος καταπατά τη δημοκρατία», δήλωσε. «Είτε μας αρέσει είτε όχι, εννέα εκατομμύρια Ρουμάνοι πολίτες, τόσο εντός της χώρας όσο και στη Διασπορά, εξέφρασαν την προτίμησή τους για έναν συγκεκριμένο υποψήφιο. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη βούλησή τους», πρόσθεσε.
Η απεχθής συχνότητα και η αηδιαστική επιμονή με την οποία οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αναφέρονται στη «δημοκρατία μας» είναι από μόνες τους μια ένδειξη ότι μια τέτοια «δημοκρατία» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Η Ε.Ε. είναι σαν ένας μισοπεθαμένος γίγαντας, το απομεινάρι ενός διακριτού πολιτισμού, χωρίς τον οποίο o μοντέρνος κόσμος δεν θα ήταν εφικτός και ο οποίος ονομάζεται «δημοκρατία» από το σινάφι των «ευρωκρατών», τα ενεργούμενά τους και τους πειθήνιους υποτακτικούς τους, όπως η ντόπια πολιτική νομενκλατούρα.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
