Ο Μπεν Γκουριόν πίστευε ότι οι ακραίοι εθνικιστές που επέβαιναν στο «Altalena» σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα όπλα για να κάνουν πραξικόπημα και να καταλάβουν την ισραηλινή κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή που δημοσίευσαν το 1948 οι «New York Times», υπογεγραμμένη από μια σειρά από εξέχουσες εβραϊκές προσωπικότητες, όπως η πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος Χάνα Αρεντ, ο φυσικός Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο φιλόσοφος Σίντνεϊ Χουκ και ο ραβίνος Τζεσουρούν Καρντόσο, η οποία περιέγραφε την εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση «Ιργκούν» ως «τρομοκρατική, δεξιά, σοβινιστική οργάνωση στην Παλαιστίνη». Η βύθιση του «Altalena» παραμένει ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα επεισόδια της σιωνιστικής ιστορίας και εξακολουθεί να συζητείται ευρέως στο Ισραήλ. Ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ, βρισκόταν στο πλοίο όταν τα ισραηλινά στρατεύματα άνοιξαν πυρ.

Το 1973, ο διασωθείς από τον πνιγμό τότε Μεναχέμ Μπέγκιν ίδρυσε το κόμμα του Λικούντ, το κυρίαρχο κόμμα στο Ισραήλ σήμερα υπό την ηγεσία του Νετανιάχου. Ο σημερινός πρωθυπουργός του Ισραήλ είναι ο βασικός φορέας της ιδεολογίας της Λεχί στη σύγχρονη πολιτική σκηνή. Είναι ο διάδοχος της σκληρής, εθνικιστικής, σιωνιστικής γραμμής, που αναζητούσε συμμαχίες με ολοκληρωτικά καθεστώτα και τώρα συμμαχεί με ακροδεξιές πολιτικές και κυβερνήσεις. Πολλές ισραηλινές σημαίες εμφανίστηκαν και μέσα στο Καπιτώλιο, όταν εισέβαλαν το 2021 οι οπαδοί του Τραμπ, πολλοί από τους οποίους θεωρούν τον εαυτό τους «λευκό σιωνιστή».

Βέβαια, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο χριστιανικός εθνικισμός, η ιδέα της λευκής υπεροχής και ο σιωνισμός μπορούν άνετα να συνοδοιπορούν. Το είδαμε πολύ καθαρά και στην περίπτωση των χριστιανοσιωνιστών neocons του Μπους με τους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Το βλέπουμε και σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου η υποστήριξη προς το Ισραήλ απέναντι στους ισλαμιστές βασίζεται σε έναν συνδυασμό θρησκευτικής παραδοσιοκρατίας και ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού. Το βιβλίο «Zionism in the Age of the Dictators» («Ο Σιωνισμός στην Εποχή των Δικτατόρων») είναι ένα έργο του 1983 του Αμερικανού ερευνητή και συγγραφέα Λένι Μπρένερ, που υποστηρίζει μια αναθεωρητική και έντονα κριτική ανάλυση του σιωνιστικού κινήματος κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο Μπρένερ ξεκινά το βιβλίο του εξηγώντας πως το σιωνιστικό κίνημα δεν πολέμησε τον αντισημιτισμό, αλλά, αντιθέτως, επωφελήθηκε από αυτόν. Ο Χερτσλ (ιδρυτής του πολιτικού σιωνισμού) έβλεπε τον αντισημιτισμό ως «αναπόφευκτο και φυσικό» και πίστευε ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να πειστούν οι Εβραίοι να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη. Αναφέρει, μάλιστα, ότι, μετά την ψήφιση των Νόμων της Νυρεμβέργης, το 1935, ο σιωνισμός ήταν η μόνη εβραϊκή οργάνωση που επιτρεπόταν να υπάρχει στη Γερμανία και η σημαία του η μόνη που επιτρεπόταν να κυματίζει δίπλα στο ναζιστικό λάβαρο. Ο Βρετανοεβραίος συγγραφέας Λένι Μπρένερ παρουσιάζει, μέσα από το βιβλίο του «Zionism in the Age of the Dictators», μια άγνωστη και αναθεωρητική ανάλυση του σιωνιστικού κινήματος κατά την περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και τις σχέσεις του με φασιστικά και αντισημιτικά καθεστώτα.

Στόχος των σιωνιστών ηγετών, κατά την ερμηνεία του Μπρένερ, ήταν η μετανάστευση Εβραίων από τη Γερμανία στην Παλαιστίνη. Ηταν τόσο αποφασισμένοι να αποικίσουν την Παλαιστίνη με Εβραίους, ώστε έδωσαν προτεραιότητα στη μετανάστευση εκεί έναντι οποιασδήποτε άλλης μορφής διάσωσης των Εβραίων. Για τον σκοπό αυτό, ο Μπρένερ παραθέτει μια παρατήρηση του Μπεν Γκουριόν στον απόηχο της Νύχτας των Κρυστάλλων, όταν η Μεγάλη Βρετανία κατέθεσε μια πρόταση για τη μεταφορά χιλιάδων παιδιών Εβραίων που κινδύνευαν στην ασφάλεια των ακτών της. O Μπεν Γκουριόν σχολίασε: «Αν ήξερα ότι θα ήταν δυνατόν να σωθούν όλα τα παιδιά στη Γερμανία φέρνοντάς τα στην Αγγλία και μόνο τα μισά από αυτά μεταφέροντάς τα στο Μεγάλο Ισραήλ (Παλαιστίνη), τότε θα επέλεγα τη δεύτερη εναλλακτική λύση».

Οι σιωνιστές ηγέτες υποστήριξαν και τον Μπενίτο Μουσολίνι, όταν αυτός τάχθηκε υπέρ του σιωνισμού. Ο Καΐμ Βάιζμαν, μετέπειτα πρόεδρος του Ισραήλ, επεδίωξε επαφές με το φασιστικό καθεστώς και δήλωσε πως οι Εβραίοι πρέπει να γίνουν «χρήσιμοι» στο κράτος που τους φιλοξενεί. Σημαντικοί σιωνιστές εξέφρασαν υποστήριξη στον Μουσολίνι και στο φασιστικό όραμα του κράτους, μέχρι που ο Μουσολίνι συμμάχησε με τον Χίτλερ και υιοθέτησε αντισημιτικές πολιτικές. Αν ο προπολεμικός σιωνισμός δεν ήταν κίνημα υπεράσπισης των Εβραίων, αλλά ένα ψυχρό πολιτικό σχέδιο, με στόχο τη δημιουργία του Ισραήλ, και ο σύγχρονος σιωνισμός εξακολουθεί να βασίζεται στις ίδιες στρατηγικές ελέγχου και στρατιωτικής ισχύος.

Όμως, έπειτα από ενάμιση χρόνο μακελειού στη Γάζα, τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που είχε υποσχεθεί η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ για την «εξάλειψη της “Χαμάς”». Φάνηκε ότι η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά περίπλοκη, καθώς οι κάτοικοι της Γάζας στηρίζουν τη «Χαμάς» και το Ισραήλ έχει υποστεί σημαντικό ηθικό κόστος. Η αποχώρηση του στρατού, στις 14 Φεβρουαρίου, από τον άξονα Νετζαρίμ, τον οποίο σχεδίαζε η ισραηλινή ηγεσία να χρησιμοποιήσει για να χωρίσει τη Βόρεια Γάζα από τη Νότια, σημαίνει «την οριστική απώλεια των στρατιωτικών επιτευγμάτων του πολέμου», σύμφωνα με τον Ισραηλινό στρατιωτικό αναλυτή Νόαμ Αμίρ. Με την πλήρη απόσυρση του κατοχικού στρατού από τον άξονα Νετζαρίμ, οι στόχοι αυτού του πολέμου καταρρέουν.

«Έχει έρθει η ώρα», όπως σημειώνει η κορυφαία αντιπολιτευόμενη εφημερίδα της χώρας, «Haaretz», σε πρόσφατο editorial της, «να παραδεχτεί η ισραηλινή κοινωνία ότι βρίσκεται σε βαθιά ηθική κρίση και ότι η στρατιωτική ισχύς δεν μπορεί να επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα. Υπάρχει παρελθόν και για τους δύο λαούς, που πρέπει να γίνει σεβαστό από αμφοτέρους, και πάνω εκεί να οικοδομηθεί μια σχέση που να βάλει τέλος στο αιματοκύλισμα. Αν σας ακούγεται ανέφικτο, οφείλω να πω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Ο πόλεμος και η βία δεν έχουν τέλος και, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι, πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα όσα ταλανίζουν την ανθρωπότητα».