Τα συνέδρια του ευρύτερου χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς είχαν παραδοσιακά μια τελετουργία. Από την περίοδο του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ, του Συνασπισμού, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ. Αφετηριακά τα συνέδρια περιελάμβαναν επί αρκετές εβδομάδες τον προσυνεδριακό διάλογο. Στις οργανώσεις του κόμματος πήγαιναν οι εκπρόσωποι των τάσεων και παρουσίαζαν τα διαφορετικά κείμενα θέσεων, ενώ τα μέλη έκαναν τις παρεμβάσεις τους επί των προγραμματικών ζητημάτων. Στο τέλος γίνονταν ψηφοφορίες επί των διαφορετικών κειμένων. Κάπως έτσι ένιωθαν -και ήταν- συμμέτοχοι στη διαμόρφωση των θέσεων του κόμματος. Ακολούθως διεξαγόταν η ψηφοφορία για την εκλογή των συνέδρων, γεγονός αρκούντως σημαντικό για οποιοδήποτε μέλος έπαιρνε το καρτελάκι του συνέδρου. Η πρώτη μέρα του συνεδρίου, εκτός των άλλων, χαρακτηριζόταν από τα πρόσωπα που θα κάθονταν στο λεγόμενο τιμητικό προεδρείο. Συνήθως ήταν προσωπικότητες από την Εθνική Αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά και πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες που ήταν μέλη ή επιρροές του κόμματος. Η παρουσίαση των θέσεων ήταν μια ιεροτελεστία, καθώς το τελικό κείμενο θα αποτελούσε το κοινωνικό συμβόλαιο του κόμματος, τη δική του βίβλο.

Παραλλήλως, η τετραήμερη διαδικασία ήταν συνήθως μια γιορτή. Η ιδανική ευκαιρία για συντρόφους από όλη την Ελλάδα όχι μόνο να συναντηθούν και να ανταλλάξουν από ψεις, αλλά και για να βγουν το βράδυ για τις παραδοσιακές συνάξεις μετά μουσικής, μεζέδων και οινοποσίας ή ό,τι άλλο τράβαγε η ψυχή του κάθε μέλους. Σχεδόν όλο το συνεδριακό σώμα γινόταν μια μεγάλη οικογένεια, με έντονο το στοιχείο της συντροφι κότητας, της αλληλεγγύης, παρά τις όποιες εσωκομματικές διαφορές. Όλα τα προαναφερθέντα είχαν έντονο το στοιχείο του ρομαντισμού - όπως θα έλεγαν και οι ποιητές του χώρου «δεν υπάρχει Αριστερά χωρίς συναίσθημα».

Προφανώς και δεν εξωραΐζουμε το παρελθόν, άλλωστε, σε πολλά συνέδρια υπήρχαν συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις ή και διασπάσεις. Είχαν, όμως, στην προμετωπίδα τους τα ιδε ολογικά ζητήματα. Από το αν θα παραμείνει το «Κ», δηλαδή ο κομμουνιστικός χαρακτήρας του κόμματος, έως αυτά της πολιτικής κατεύθυνσης, π.χ. προς την Κεντροαριστερά ή προς πιο ριζοσπαστική γραμμή.

Όσοι έχουν πάρει μέρος σε συνέδρια του ευρύτερου χώρου μπορούν να επιβεβαιώσουν τα γραφόμενα. Στο πλαίσιο αυτό, αναρωτιέμαι πώς να αισθάνονται ουκ ολίγα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βιώνουν αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, τα οποία καταγράφονται όλες αυτές τις ημέρες σε σχέση με το συνέδριο και τα οποία εν πολλοίς οφείλονται στους κασσε λίστας. Πώς να ένιωθαν άραγε όταν διάβαζαν στα ρεπορτάζ ότι θα πέσουν καρεκλιές, θα υπάρξουν αντισυγκεντρώσεις έξω από τον χώρο του συνεδρίου, πως ενδεχομένως να απαιτηθεί ακόμα και η παρουσία της Αστυνομίας για να αποτρέψει τα πιθανά έκτροπα μεταξύ των συνέδρων; Μάλλον θα θεωρούσαν και αυτοί ότι η Αριστερά, εκτός από συναίσθημα, είναι μια επαναλαμβανόμενη διάψευση ή και απογοήτευση. Πόσες να αντέξει ο μέσος αριστερός;