Πέμπτη απόγευμα, 2 Ιανουαρίου. Οι ουρές στον κινηματογράφο «Αίγλη» φτάνουν ως τη λεωφόρο Πεντέλης. Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, το ίδιο ισχύει με τις δεκάδες αίθουσες του «Mall», καθώς είναι παντού κυρίαρχη η ένδειξη sold out.

Ο λόγος φυσικά για την ταινία «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Εδώ και μέρες είναι το talk of the town. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να μίλησα τις μέρες των εορτών και να μου είπε πως δεν θέλει να δει την ταινία. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στον Τύπο με τη σχετική αντικρουόμενη αρθρογραφία, αλλά και με το συγκρουσιακό κλίμα που επικρατεί στο διαδίκτυο.

Οι πιο φανατικοί άφησαν την Παλαιστίνη και το Ισραήλ και καταπιάστηκαν με τον Καζαντζίδη. Πολλοί βγάζουν δε και κοινωνιολογικού περιεχομένου συμπεράσματα. Είσαι με τον Στελλάρα, άρα είσαι και με τον λαό. Δεν σου αρέσει ο Καζαντζίδης, υποστηρίζεις τις ελίτ. Φυσικά τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

Άλλοι πάλι πήγαν να βγάλουν συμπεράσματα αναλύοντας, με πολλά χρόνια καθυστέρηση, τους στίχους των τραγουδιών που είπε ο Καζαντζίδης. Τους διάβασαν λέξη λέξη, για να βγάλουν, λέει, συμπεράσματα. Με αποτέλεσμα να τον κατατάξουν στη λίστα των φαλλοκρατών, των μισογύνηδων, των υπερασπιστών της πατριαρχικής κοινωνίας. Ούτε αυτό ισχύει.

Η ταινία δεν διεκδικεί δάφνες υψηλής κινηματογραφικής ποιότητας ούτε προσπαθεί να αποτιμήσει αντικειμενικά το καλλιτεχνικό μέγεθος του Καζαντζίδη.

Είναι μια, μάλλον επιτρεπτή, αγιοποίηση του σπουδαίου αυτού τραγουδιστή. Αυτός ήταν και ο στόχος της ταινίας, άλλωστε. Διαφορετικά δεν θα παιζόταν στους κινηματογράφους αλλά στις αίθουσες των δικαστηρίων…

Κάπως έτσι λοιπόν η ταινία τον μυθοποιεί περαιτέρω στους μυημένους καζαντζιδικούς και τον καθιστά εξαιρετικά συμπαθή στις νεότερες γενιές, που δεν τον πρόλαβαν, αλλά ξέρουν τα τραγούδια του. Το τελευταίο είναι και το μεγάλο μυστικό της ταινίας. Την ώρα που την παρακολουθείς και ακούς τα αριστουργήματα που έχει τραγουδήσει ο Στέλιος ο Καζαντζίδης, θες να χτυπήσεις παλαμάκια, να τα σιγοψιθυρίσεις, ενώ μόλις βγεις από την αίθουσα νιώθεις την ανάγκη να πας σε ένα κουτουκάκι, να πιεις τσίπουρο ή κρασί, να φας λαχταριστούς μεζέδες και να ακούσεις λαϊκούς ήχους, ει δυνατόν με τη μαγική φωνή του Στελλάρα. Γι’ αυτό αξίζει να δει κανείς την ταινία «Υπάρχω». Θα του δημιουργήσει ωραία συναισθήματα, θα περάσει ευχάριστα δυο ώρες, ενώ στους λίγο μεγαλύτερους θα ξυπνήσει νοσταλγικές μνήμες.